Οταν ο Κίμωνας Κουλούρης κατέβαινε στην αγορά, συνομιλούσε με τη «γιαγιά της αντίστασης» και έκανε τη δική του… αντίσταση στην ακρίβεια, με μάχες καφάσι το καφάσι, αγγουράκι το αγγουράκι, η τότε νεοδημοκρατική αντιπολίτευση κατήγγειλε λαϊκίστικες μεθόδους και επικοινωνιακά τρικ, επέμενε πως «το πρόβλημα της ακρίβειας είναι κατ’ αρχήν πρόβλημα πολιτικό», υποσχόταν «άμεση λύση» με το που θα αναλάμβανε την εξουσία (γιατί «είχε επεξεργασμένο πρόγραμμα και συγκεκριμένα μέτρα για την πάταξη της αισχροκέρδειας…») και κορόιδευε τις «συμφωνίες κυρίων» που έκανε η τότε ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης με τους εμπόρους και τους ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ. Με τις τιμές να παίρνουν καθημερινά την ανηφόρα, η κριτική της τότε αντιπολίτευσης ακουγόταν πειστική – άλλωστε κοινή η πεποίθηση του κόσμου, πως ακόμη και σε περιβάλλον πλήρως απελευθερωμένης αγοράς και «λειτουργίας του ανταγωνισμού», σίγουρα η (οργανωμένη) πολιτεία διαθέτει τους μηχανισμούς εκείνους για να βάλει κάποιο πλαίσιο λειτουργίας του εμπορίου και πάντως δεν αποποιείται τον αναμφίβολο ελεγκτικό ρόλο της…
Δεν είναι, βεβαίως, η μόνη «δέσμευση» της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν υλοποιήθηκε στη μετέπειτα κυβερνητική της θητεία – σίγουρα πάντως είναι αυτή που καίει περισσότερο τον πολίτη στην καθημερινότητά του. Μπορεί να είναι κάπως «θεατρικά» τα ρεπορτάζ που μεταδίδουν οι τηλεοράσεις στις πρωινές εκπομπές τους και στα «δελτία ειδήσεων» («ζούμε από θαύμα», «έχουμε περιορίσει την κατανάλωση ακόμη και στα πλέον βασικά είδη διατροφής» κ.λπ.), αλλά όλοι ξέρουμε πως σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζουν μια ζοφερή και διαρκώς επιδεινούμενη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλά νοικοκυριά – άλλωστε, και τα επίσημα κρατικά στοιχεία ομολογούν πως το 1/5 του πληθυσμού ζει στο όριο και κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οι «γελοίες», κατά τη νεοδημοκρατική εκτίμηση, «συμφωνίες κυρίων» μεταξύ αρμόδιου υπουργείου και εμπόρων ανεκλήθησαν (και) στην ενεργό νεοδημοκρατική «υπηρεσία κατά της ακρίβειας», όταν οι όρκοι πίστεως και εμπιστοσύνης στον βωμό του «υγιούς ανταγωνισμού» στην «ελεύθερη αγορά» φάνηκε πως μικρή πρακτική αξία είχαν – και μάλιστα, όπως διαπιστώθηκε κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, αποφασίσθηκαν όταν… ήδη είχε προηγηθεί ένα άνευ προηγουμένου κύμα «τρελών» ανατιμήσεων (άρα συνήφθησαν, από πλευράς εμπόρων, εκ του ασφαλούς) και άλλωστε είχαν πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως: αμέσως μετά τις γιορτές, οπότε και ακολούθησε ένα νέο ξέφρενο ράλι των τιμών.
Ο υφυπουργός, αρμόδιος για το εμπόριο, «απειλεί» πως «θα κόψει τα χέρια των αισχροκερδών» (αλλά μέχρι στιγμής δεν… κινδυνεύει να διωχθεί για πρόκληση σωματικών βλαβών!), ο προϊστάμενός του υπουργός Ανάπτυξης κ. Φώλιας, αφού εξήγγειλε με στόμφο (και βεβαιότητα επιτυχίας!) μια… λιτή σειρά από 43 μέτρα «για την πάταξη της ακρίβειας», είδε και απόειδε κι αυτός και προχθές εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, όπου είχε συνεδριάσει η κυβερνητική επιτροπή, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφων «τι γίνεται με τις ξέφρενες τιμές, τι να κάνει ο κόσμος;» απάντησε με… αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Υπομονή! Η ακρίβεια είναι ένα μεγάλο θέμα που… σιγά σιγά θα αντιμετωπιστεί»! Αν είναι έτσι, τότε εντάξει…
Μόνο που θα πρέπει να υπάρξει κάποιος χρονικός προσδιορισμός αυτής της… αενάως ζητούμενης υπομονής από τον κόσμο! Υπομονή (δεκαετίες ολόκληρες) για τις «καλύτερες μέρες», υπομονή να αλλάξει η διακυβέρνηση και να ‘ρθει η «νέα», που υποσχόταν περίπου μαγικές λύσεις για κάθε πρόβλημα (της ακρίβειας περιλαμβανομένης), μπήκαμε στη δεύτερη θητεία του κυβερνώντος κόμματος που δεσμευόταν για «επανίδρυση του κράτους» (υποθέτουμε και της αποτελεσματικής λειτουργίας του…) και τώρα ακούμε πάλι, ξανά-μανά, την ανάγκη να… κάνουμε υπομονή, «η ακρίβεια σιγά σιγά θα αντιμετωπιστεί». Πόσο σιγά και ποια γενιά από τις μελλοντικές θα «τύχει» να δει αυτή την πάταξη της αισχροκέρδειας;
Η αρχική δικαιολογία, πως οι αυξήσεις των τιμών οφείλονται στον «εισαγόμενο πληθωρισμό» λόγω πετρελαίου, υποστηρίζεται πια όλο και με λιγότερο… φανατισμό από τους αρμόδιους – εντάξει, άντε να καταλάβεις ότι το πετρέλαιο θέρμανσης «τσίμπησε» ένα… 43% το τελευταίο 12μηνο (αν και η υπέρ του ευρώ ισοτιμία του με το δολάριο, το νόμισμα συναλλαγών στο πετρέλαιο, συνηγορεί για πραγματικές αυξήσεις μικρότερης τάξης…), αλλά πώς και γιατί το σπορέλαιο, στο ίδιο διάστημα ακρίβυνε κατά 33%, το βούτυρο γάλακτος 32%, τα τυριά 15%, τα αβγά 13% και τα διάφορα ζαρζαβατικά περί το 15%;
Καλά, τα περί «ελεύθερης αγοράς» και «υγιούς ανταγωνισμού» είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως σε μια εθνική αγορά, όπου οι πάντες γνωρίζουν πως το εμπόριο τροφίμων ελέγχεται από 5-7 εταιρείες που λειτουργούν ως «καρτέλ» (και η υπόθεση με το γάλα δεν είναι φυσικά η μόνη…) και ενώ υπάρχουν οι θεσμοθετημένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, σπανίως ενεργοποιούνται – και πάντως όταν κινητοποιηθούν είναι κατόπιν εορτής, όταν πια τα φαινόμενα χειραγώγησης της αγοράς είναι προκλητικά… Αλλά εδώ, υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες, από διάφορες «εμπλεκόμενες» πλευρές, πως στα διάφορα στάδια διακίνησης των προϊόντων (παραγωγός, χονδρέμπορος, μεσάζων «λιανικής» και τελικός πωλητής) δεν υπάρχει καν ο επιβεβλημένος έλεγχος, λ.χ. να κόβονται παραστατικά κ.λπ., ενώ στην περίπτωση των σούπερ μάρκετ είναι κοινό μυστικό το «παιχνίδι» που παίζεται με τις «εκπτώσεις», τις «αποκλειστικότητες», τις θέσεις στα ράφια κ.λπ. Κατά «τα άλλα», ας κάνουμε υπομονή!