ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Μάλλον ζήτημα αντιζηλίας λόφων ήταν η ιστορία με το κλείσιμο του Λυκαβηττού – αυτή που απέδειξε για μια ακόμη φορά δεινό οιακοστρόφο (είπα ξείπα στο πίτσι φιτίλι) τον Νικήτα Κακλαμάνη: Απέναντι από τον Λυκαβηττό υπερυψούται το Αττικό Αλσος των Τουρκοβουνίων, όπου αθλιότατο «φεστιβάλ» λαμβάνει θερινή χώρα επί δημαρχίας του. Θα πεις, πάλι καλά που αυτά είναι όλα κι όλα τα πολιτιστικά καζάντια του. Φαντάσου να πραγματοποιούσε τις προεκλογικές του απειλές (με Λούκο και Λαζόπουλο παρά πόδας) ότι θα ίδρυε Δραματική Σχολή και Δημοτικό Θέατρο στην προ πολλού θεατρόπληκτη Αθήνα! Κι απ’ την αδελφοποίηση του Δήμου με το Φεστιβάλ Αθηνών -«το φεστιβάλ της πόλης μας» έλεγε ενθουσιώδης ο Νικήτας παραστέκων κι αυτός στις συνεντεύξεις Λούκου- φτάσαμε στις δημόσιες αλληλοκαταγγελίες. Δεν ξέρω τι έφταιξε, Νικήτα, αλλά τα εργαλεία ήταν Μακίτα. Λόφος ερειπίων η «αδελφοποίηση». Ελειψα πεντέξι μέρες σε Κυκλάδα. Ψάχνοντας για τίποτε ειδήσεις στα ερτζιανά διαπίστωσα ότι οι δεκάδες τοπικοί ραδιοσταθμοί χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Ποδοσφαιρολογίας, Παπαδαριού (ναι, ναι, δυο τρεις σταθμούς διαθέτουν εκεί!) και πισινο-ταβερνο-μπαροβιοδιαφημίσεων με νυχτοτράγουδα. Εξ όνυχος τον λέοντα, ω Ελλάς. Ε, ναι, δεν σχολίασα το άρθρο του Βοεβόδα της Λυρικής ΟδυσΣΕΒ του Α΄ που δημοσιεύθηκε στην «Κ». Τι να σχολιάσω παιδιά, τα έλεγε όλα μόνος του. Για όποιον γνωρίζει ανάγνωση. Ασε δε το τι ΔΕΝ έλεγε από τα όσα απερίγραπτα προβλέπει το «νομοσχέδιο» που έχει υποβάλει στον Λιάπη. Εντωμεταξύ έχουν αρχίσει αντιδράσεις ολόγυρα – κι οφείλω να πω ότι μιλώντας για παντελή έλλειψη αντιδράσεων μετά την αποκάλυψη του νομοσχεδίου από την «Κ», μου είχε διαφύγει ρεπορτάζ της φίλης Ισμας Τουλάτου στο «Βήμα» (ένα Σάββατο που δεν είδα την εφημερίδα αυτή). Συνεχίζει πάντως να μου κάνει εντύπωση που δεν βλέπω να ερωτάται για το θέμα ο κ. Λιάπης. Από δημοσιογράφους εννοώ. Γιατί η βουλευτής του Πασόκ Θάλεια Δραγώνα κατέθεσε αμέσως (4/6/08) σχετική Ερώτηση στη Βουλή: «Ερωτάται ο κ. υπουργός: Σκοπεύει να αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Λυρικής;». Ε; Σκοπεύει; Καιρός να μας πει. Οφείλει. Πόσο ακόμη θα κάνει επί του θέματος την πάπια; Ακόμα δεν άνοιξε, γεύματα στους χώρους του φιλοξενεί το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως. Εστω και φιλανθρωπικά. Αλλά αφού συμβαίνουν και στα Λονδίνα, να υστερήσουμε; Σεμνός κι επί της ουσίας ο σκηνοθέτης Ζαν Κριστόφ Σαΐς φώτισε σε βάθος το κείμενο του ποιητή στην αραβογαλλική «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη που είδαμε στο Φεστιβάλ. Γεροδεμένη στην αδρή της λιτότητα παράσταση. Θαύμασα και στον «Αμλετ» του νεοϋορκέζικου Wooster Group τον επιδέξιο τρόπο με τον οποίο έπαιζαν μεταξύ τους η παλιά ταινία με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και οι επί σκηνής ηθοποιοί. Αλλά… ε, και; Ναι, ξέρω, διάβασα κι εγώ κάτι εντυπωσιακές αναλύσεις από υπερευαίσθητους δέκτες, που αντελήφθησαν παρόντα ακόμα και τον Σαιξπήρο αυτοπροσώπως στο Woosterο-τεχνολογικό χάπενινγκ. Μωρέ ξέρεις τι ανάλυση για τον «Καραγκιόζη φούρναρη» μπορώ να σου γράψω εγώ; Που να σ’ αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Και την κοιλιά άδεια.