Οχι μόνο δεν πάμε μπροστά, αλλά φτάσαμε πλέον να συζητάμε τα αυτονόητα και να διαπραγματευόμαστε τα ανώδυνα. Ετσι, μέγα θέμα προέκυψε, το οποίο συζητάνε στα κανάλια οι υπουργοί, κι επαναλαμβάνουν οι δημοσιογράφοι όλων των εφημερίδων: θα ανεξαρτητοποιηθεί από τη Νέα Δημοκρατία ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης, μετά τις φοβερές καταγγελίες για χρηματισμό του διευθυντή του γραφείου του, ή όχι; Το αυτονόητο, δηλαδή, αυτό που έπρεπε ήδη να είχε πράξει ο πρωθυπουργός, είναι θέμα μιας άτυπης διαπραγμάτευσης του πολιτικού συστήματος με τον κ. Παυλίδη. «Εγώ θα είχα ανεξαρτητοποιηθεί», δηλώνει ο κ. Κωστής Χατζηδάκης και αυτό είναι το έναυσμα για αναλύσεις: έχει την έγκριση του Μαξίμου να πει κάτι τέτοιο ο υπουργός Μεταφορών ή όχι; Ποιο είναι το κλίμα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα; Υπάρχει δυσφορία; Αν ναι, θα φτάσει στην αυλή του Μαξίμου; Πώς ξύπνησε σήμερα ο κ. Παυλίδης; Παρουσιάζει σημάδια παραίτησης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ή όχι;
Φυσικά, περί παραίτησης από το Κοινοβούλιο δεν τίθεται καν θέμα. Είναι αστείο, αλλά υπάρχουν βουλευτές της Ν. Δ. που ζητούν μετ’ επιτάσεως την παραίτηση συναδέλφων τους από τη βουλευτική έδρα αν διαφωνήσουν σε ήσσονος έστω σημασίας ζητήματα, ενώ δεν το συζητούν καν σε ζητήματα διαφθοράς. Το πολύ πολύ να πουν κάτι περί ανεξαρτητοποιήσεως.
Πιο αστείο είναι το γεγονός, ότι όλη αυτή η φασαρία γίνεται για το ανώδυνο. Ως γνωστόν, μια ανεξαρτητοποίηση δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Οπως αποδείχθηκε και από την περιπέτεια του κ. Κώστα Κουκοδήμου, ούτε η κυβερνητική πλειοψηφία τραυματίστηκε (θα ήταν ευχής έργο για την κυβέρνηση αν και οι 152 της κυβερνητικής πλειοψηφίας επεδείκνυαν διαρκώς την ίδια «ανεξαρτησία» με τον παραιτηθέντα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα βουλευτή), αλλά ούτε ο κ. Κουκοδήμος έπαθε κάτι. Μόνο «Κώστα, καλωσόρισες σπίτι σου», δεν του είπαν, όταν η υπόθεση στην οποία ήταν αναμεμιγμένος μπήκε στο αρχείο και ο ίδιος επέστρεψε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Είναι κατανοητό απ’ όλους ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί οδηγούν μια παράταξη -που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του ΠΑΣΟΚ για την πρότερη διαφθορά- να εκλιπαρεί έστω παρασκηνιακά τον κ. Παυλίδη «να τη διευκολύνει ανεξαρτητοποιούμενος». Μόνο που η διαδικασία αυτή μας πάει πολύ πίσω. Κάποια πράγματα που θεωρήθηκαν αυτονόητα στην πολιτική διαδικασία, τα οποία μάλιστα έκαναν χρόνια για να κατακτηθούν διακυβεύονται διά της διαπραγμάτευσης για την ανεξαρτητοποίηση ή μη του βουλευτή. Από την «υπερηθικοποίηση» της πολιτικής -που έφτασε ακόμη και στην αρμόζουσα «σεμνή και ταπεινή» συμπεριφορά των πολιτικών- φτάνουμε στον απόλυτο σχετικισμό. Προκύπτει πλέον το συμπέρασμα ότι η ηθική ακεραιότητα του Κοινοβουλίου είναι ζήτημα πολιτικών συσχετισμών και μεγέθους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Ελπίζουμε ότι αργά ή γρήγορα η εμπλοκή του πρώην υπουργού σ’ αυτή τη δυσώδη υπόθεση των άγονων γραμμών θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Μέχρι τότε όμως παραμένει η πολιτική ενοχή. Οταν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις για τον διευθυντή του γραφείου ενός υπουργού, για ένα τόσο σοβαρό αδίκημα, αναγκαστικά ευθύνη έχει και ο υπουργός. Εστω πολιτική. Κι αν δεν το κατανοεί ο ίδιος, κάποιος πρέπει να του το πει…