Η έναρξη διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο υψηλότερο επίπεδο είναι γεγονός, αλλά η χθεσινή συνάντηση επιβεβαίωσε αυτό που ήταν ήδη ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Οι πολιτικές προϋποθέσεις για άρση του αδιεξόδου είναι ελάχιστες. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τη στάση του Τουρκοκύπριου ηγέτη, που υπαναχώρησε από τα συμφωνηθέντα, ότι στόχος είναι η «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία με μια διεθνή προσωπικότητα, μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων». Ο Μ. Α. Ταλάτ έχει προσαρμοσθεί στην παράδοση της τουρκικής διπλωματίας και του Ρ. Ντενκτάς. Δήλωσε ότι επιδιώκει τη δημιουργία ενός «νέου συνεταιρισμού» ανάμεσα στην Κύπρο και στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο. Με άλλα λόγια, απαιτεί διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναγνώριση του ψευδοκράτους και στη συνέχεια εξαρχής ίδρυση μιας συνομοσπονδίας.
Οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων έχουν κοινές ιδεολογικοπολιτικές καταβολές και μία καλή προσωπική σχέση. Αυτό βοηθάει, αλλά δεν αρκεί. Ο Μ. Α. Ταλάτ δεν έχει την πολιτική εξουσία που έχει ο Δ. Χριστόφιας. Τα περιθώριά του είναι πολύ περιορισμένα, λόγω του γεγονότος ότι τις κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής την υπαγορεύει η Τουρκία. Ακόμα και εάν ήθελε, του είναι αδύνατον να απομακρυνθεί από την πάγια τουρκική στρατηγική. Αυτό φάνηκε καθαρά όταν μετέβη στην Αγκυρα. Σήμερα εκφράζει τη γραμμή, που είχε ανακοινωθεί τότε: μεταξύ των άλλων, δύο κράτη και βεβαίως δικαίωμα μονομερούς επέμβασης της Τουρκίας στο σύνολο της Μεγαλονήσου.
Η ένταξη της Κύπρου στην E.E. ενίσχυσε αναμφισβήτητα τη θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς και επιβάλλει ορισμένες αλλαγές στο σχέδιο Ανάν. Δεν ανέτρεψε, όμως, αυτομάτως το υφιστάμενο πλαίσιο αναζήτησης λύσης. Η συμβίωση των δύο κοινοτήτων έχει νόημα μόνο με όρους μιας πραγματικής ομοσπονδίας, χωρίς εσωτερικούς φραγμούς και παρεμβατικά δικαιώματα. Η Αγκυρα και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, όμως, αρνούνται μια τέτοια λύση. Αλλά και η καθοδηγούμενη από τους Αμερικανοβρετανούς Γραμματεία του ΟΗΕ έχει προ πολλού απομακρυνθεί απ’ αυτήν τη λογική.
Για να προσανατολισθούν οι διαπραγματεύσεις προς μια βιώσιμη λύση, που να ανταποκρίνεται με ρεαλισμό στις υφιστάμενες συνθήκες, πρέπει να υπάρξει μια από μηδενική βάση στρατηγική αναθεώρηση. Τέτοιο ενδεχόμενο, όμως, δεν υπάρχει στην ατζέντα της ελληνοκυπριακής πολιτικής ελίτ. Γι’ αυτό, και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, η απειλή μιας λύσης τύπου Ανάν δεν είναι καθόλου ανύπαρκτη. Το μόνο που φαίνεται να την αποτρέπει είναι οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της τουρκικής πλευράς. Απαιτήσεις, που προσγειώνουν ανωμάλως τη χρόνια αισιοδοξία του Δ. Χριστόφια.