Ως μη ειδήμων διαβάζω τους γνωρίζοντες που γράφουν για τις αμερικανικές εκλογές, προσπαθώντας να καταλάβω πού οφείλεται το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον μας για την αναμέτρηση Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικανών στην (μοναδική) υπερδύναμη.
Πρώτον: στις ΗΠΑ κατοικούν εκατομμύρια πολίτες που στις φλέβες τους κυλάει και αίμα ελληνικό, έτσι μέσω αυτών κολακευόμαστε ότι επηρεάζουμε τις εξελίξεις.
Δεύτερον: Η νεότατη ιστορία μας, σε όλες τις πτυχές της, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ.
Τρίτον: Ο φιλοαμερικανισμός και ο αντιαμερικανισμός στη χώρα μας, όπως εκδηλώθηκαν διαρκούντος του εμφυλίου και στις μετέπειτα δεκαετίες, είχαν ακραία μορφή: φανατισμό, μίσος, υποτέλεια, έλλειψη ρεαλισμού και δαιμονοποίηση. Από το μεταπολεμικό δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ («θα φάμε με χρυσά κουτάλια») έως το «ευχαριστώ» του Κ. Σημίτη προς τον Κλίντον για την παρέμβασή του προς αποκλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων, διανύθηκε μισός αιώνας. Στη συνείδηση των Ελλήνων σταθερά κυριαρχούσε η αίσθηση ότι αυτοί ήταν οι φίλοι και προστάτες μας -από τη μια- αυτοί οι δυνάστες και αρχιμάγειροι δεινών μας, από την άλλη.
Θυμάμαι την προτροπή της δασκάλας, στα μέσα της επταετίας: αύριο έρχεται ο σπουδαίος συμπατριώτης μας Σπύρος Αγκνιου, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, να πάτε όλοι να τον υποδεχθείτε. Δευτέρα πρωί, μας ρώτησε: Ποιοι πήγατε; Το 1976 με την εκλογή Τζίμι Κάρτερ (του συμπαθέστατου «φιστικά»), ήχησαν έως και καμπάνες εκκλησιών, προαγγέλλοντας την ευνοϊκή για εμάς επίλυση των εθνικών θεμάτων…
Η έμμεση ανοιχτόκαρδη «συγγνώμη» του πανευφυούς Κλίντον για το καθεστώς των συνταγματαρχών, έμοιαζε να σφραγίζει μια εποχή. Είναι σύνθετη ιστορία το υπόβαθρο πάνω στο οποίο χωριζόμαστε σε «Ομπαμικούς» και «Μακεϊνικούς». Σαφώς ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τις εκλογές των ΗΠΑ, παρά π. χ. για τις δικές μας ευρωεκλογές και για το ποιοι θα μας εκπροσωπούν στην Ευρωβουλή – αλήθεια πόσους από αυτούς θυμάστε; Ιδού το δίλημμα: τι να «ψηφίσουμε»; Τον νεαρό αφροαμερικανό Ομπάμα με τον πολύπειρο αντιπρόεδρό του Μπάιντεν ή τον τρίτης ηλικίας Μακέιν και την νεαρά αντιπρόεδρό του Σάρα Πέιλιν που βάλλεται για την εγκυμοσύνη της έφηβης κόρης της;
Αν δεχθούμε ότι σε μέγα βαθμό το εγγύς μέλλον του πλανήτη -όπως έδειξε και η οκταετία Μπους- συναρτάται από τη φαντασία και την πνευματική ακμή του προέδρου των ΗΠΑ, παρεμβαίνουμε αποφασιστικά συζητώντας υψηλόφωνα, βράδια Σαββάτου και μεσημέρια Κυριακής, σε εστιατόρια και ταβέρνες, για τον καταλληλότερο επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Ποιος ξέρει; Αυτή τη φορά, εμμένουμε να πιστεύουμε ότι, μόλις συνέλθει από τον θρίαμβό του, ο Ομπάμα ή ο Μακέιν, θα ρίξει μια ματιά με θερμό ενδιαφέρον σε αυτή την κουκίδα του πλανήτη, την αιμορροούσα, όποτε χρειάστηκε, πιστή σύμμαχο Ελλάδα.