Ο πεθερός πρώην υπουργού απειλεί δημοσίως ν’ ανοίξει το στόμα του αν πειράξουν τον γαμπρό του… Σύζυγος πρώην υπουργού δικαιολογούμενη για την πολεοδομική παράβαση στη μεζονέτα της, διαπιστώνει: Δεν κάναμε και καμιά off shore! Βουλευτές ψηφίζουν-ξεψηφίζουν νόμους στη Βουλή και παζαρεύουν την ψήφο τους με υποσχέσεις για μελλοντικές ρυθμίσεις…
Οσο πιο πρόσφατο το επεισόδιο από την πολιτική τραγικωμωδία, τόσο πιο θλιβερό. Μετά τη φιλοσοφική αναθεμελίωση της ηθικής και της νομιμότητας, μετά την ανανοηματοδότηση του δικαιώματος στο πλουτίζειν για συζύγους υπουργών, μετά τον χωρισμό της πραγματικής πολιτικής από τα επουσιώδη των ηθικολόγων, το εν υπηρεσία πολιτικό προσωπικό και τα σόγια του ανέλαβαν να αναδιαμορφώσουν αφηρημένες έννοιες: αξιοπρέπεια, γελοιότητα, ντροπή, φιλότιμο, τσίπα…
Ο,τι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι εικόνες από επιθεώρηση με φτηνά καλαμπούρια, με ατάκες αυθόρμητες, για να χαχανίσει το κοινό· είναι σκηνές από φαρσοκωμωδία χωρίς σενάριο, με μπουλουκτσήδες που αυτοσχεδιάζουν – αλίμονο, στην πλάτη μας! Και μόλις σβήσει ο αιφνιδιασμός του αστείου, αναδύεται θλιβερή, αποκαρδιωτική, η πραγματικότητα που προκύπτει μετά την έκλειψη της αξιοπρέπειας, μετά την κατάρρευση της ντροπής.
Κανείς δεν ντρέπεται για τίποτε, κανείς δεν νιώθει θιγμένος. Κι αυτό το έλλειμμα συνοδεύεται από θράσος, από αναποδογύρισμα του προφανούς, από συμπεριφορές νταή και μικρομαφιόζου. Στην αρχή επικαλούνται μια ελαστική νομιμότητα, εν συνεχεία επικαλούνται το κατακτημένο δικαίωμα του λαουτζίκου στη μικροπαρανομία, και, απειλούν ότι αν τιμωρηθούν αυτοί, θα παρασυρθούν κι άλλοι ομόσταυλοι. Τέλος, ενώ η πλέμπα κάτω στην πλατεία γιουχάρει λίγο βαριεστημένη, λίγο αγανακτισμένη, πάντως εχθρική, εγκαταλείπουν τη σκηνή μ’ ένα ταραταζούμ. Παραιτούνται.
Σβήνουν τα φώτα, μαζεύουν τις πλαστικές καρέκλες. Οι γελοιογράφοι ζωγραφίζουν φαρμακερούς επικήδειους, οι χρονογράφοι σαρκάζουν adieu. Μα όχι! Σε λίγο τα φώτα θ’ ανάψουν ξανά, το έργο συνεχίζεται, πάντα ίδιο: Πολιτική τραγικωμωδία η Ελλάς.