Κανένας δεν δικαιούται να ισχυρίζεται πως «πέφτει από τα σύννεφα» βλέποντας να εξελίσσεται μπροστά του η εμφάνιση φαινομένων κοινωνικής κρίσης. Με όλες τις πιθανές ακρότητές της (όταν σπάσει το φράγμα, συμπαρασύρει το νερό που ξεχύνεται ανεξέλεγκτα στο διάβα του κάθε είδους «διαφορετικά» υλικά, αταίριαστα μεταξύ τους…) τις όποιες ενδεχόμενες σκοτεινές σκοπιμότητες «κάποιων» που τις εκμεταλλεύονται, τις λογικές «εκ των υστέρων» σπασμωδικές προσπάθειες αντιμετώπισής της. Η βουή από το κύμα που ερχόταν απειλητικά, ήταν από καιρό πολύ έντονη για να την αγνοήσει κανείς: σε όλες τις μετρήσεις «τάσεων» της κοινής γνώμης του τελευταίου καιρού (πριν από την τελευταία κοινωνική έκρηξη), καταγραφόταν συστηματικά και με επικίνδυνη συνέπεια ένας ολοένα αυξανόμενος βαθμός απαισιοδοξίας του κόσμου για το «πού πάει η χώρα» (ο «δείκτης αισιοδοξίας» μόλις στο 14% ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ 13% των ερωτωμένων θεωρούσε σωστή την «κατεύθυνση»…), οι προσδοκίες για το οικονομικό μέλλον σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα (μόνο το… 5% έβλεπε βελτίωση και ένα συντριπτικό 78% «ραγδαία επιδείνωση»).
Σε καθαρά «πολιτικό» επίπεδο, τα δύο κόμματα εξουσίας στην πρόθεση ψήφου συγκέντρωναν αθροιστικά «ιστορικά χαμηλά», ο βαθμός εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση έφθανε μετά βίας το… 13% και για την αντιπολίτευση (μετά από ένα ορυμαγδό κυβερνητικών λαθών, σκανδάλων και προκλητικής ανικανότητας!) μόλις το 14%. Και η απαξίωση στο «σύστημα», σηματοδοτούνταν από την… εκπληκτική (και συνάμα αδιέξοδη!) πανηγυρική «πρωτιά» στο «κανένα κόμμα», στην ερώτηση ποιο από τα υπάρχοντα κρίνεται πιο ικανό για να αντιμετωπίσει και επιχειρήσει να λύσει τα μεγάλα και επικίνδυνα σωρευμένα χρονίως προβλήματα του τόπου!
Πρέπει να είναι τυφλό το πολιτικό προσωπικό μας (που ισχυρίζεται ότι τις δημοσκοπήσεις τις θεωρεί (εργαλεία δουλειάς»!) για να έχει μια τέτοια άψογη «ακτινογραφία» μπροστά του και να μην μπορεί να τη «διαβάσει»! Για να… καμώνεται το «έκπληκτο», όταν σημειώνεται η κοινωνική έκρηξη, έστω από ένα δραματικό «τυχαίο» περιστατικό, επιχειρώντας ανούσιες «προσεγγίσεις» και «αναλύσεις» – αποφεύγοντας όμως συνειδητά να μιλήσει με ευθύτητα και ειλικρίνεια για την επικίνδυνα σωρευόμενη «φόρτιση», όλα τα τελευταία χρόνια. Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβουν «υπεύθυνα» πολιτικά πρόσωπα, πως η απογοήτευση, η απαισιοδοξία, το αίσθημα του αδιεξόδου στην καθημερινότητα του πολίτη, η οργή και η απελπισία, ένα «τσαφ» θέλουν για να εκραγούν;
Πιο δυσκολο το «αυριο»
Το ακόμη πιο επικίνδυνο, που κανονικά θα έπρεπε να έχει σημάνει «κόκκινο συναγερμό» σε όλα τα κόμματα, είναι πως η κοινωνική κρίση που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, ξέσπασε πριν ακόμη γίνουν ορατά (και βίωμα «καθημερινότητας»!) τα πρόδρομα αποτελέσματα της τρομακτικής οικονομικής κρίσης που προελαύνει, για τα οποία μόνο εκτιμήσεις γίνονται επί του παρόντος και που κατά πάσα πιθανότητα, όταν έρθουν, θα αποδειχθούν πολύ χειρότερα από όσο υπολογίζουν οι ειδικοί. Γιατί, την «παγκόσμια κρίση» όπως και την προσπάθεια εξόδου από αυτήν για να επιχειρηθεί η ανάκαμψη, η Ελλάδα θα κληθεί να την αντιμετωπίσει από ασύγκριτα δυσμενέστερη (αντικειμενικά) θέση από ό,τι οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές τουλάχιστον χώρες. Με σχεδόν ανύπαρκτο παραγωγικό δυναμικό, που να χρησιμεύσει ως «βάση επανεκκίνησης», με άκρως προβληματική οικονομία από δημοσιονομικής πλευράς (που σημαίνει πως και οι όποιες «κρατικές ενέσεις», θα είναι πολύ λίγες αναγκαστικά σε σχέση με το πραγματικό πρόβλημα), με σαθρό και αναποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό, με μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, που μαθημένες επί χρόνια να είναι κρατικοδίαιτες (με ό,τι αυτό στα καθ’ ημάς σημαίνει από πλευράς διαφάνειας…) δείχνουν οι περισσότερες καταδικασμένες στις προκλήσεις που αναδεικνύει η παγκόσμια κρίση…
Με δύο λόγια: δεν ξέρουμε καν τι θα μας «ξημερώσει» αύριο. Και σαν να μην έφθανε «μόνο» αυτό, εμφανιζόμαστε με ένα «πολιτικό προσωπικό» που είναι πρόδηλα ανίκανο να εκσυγχρονισθεί ώστε να ανταποκριθεί με επάρκεια στις επιτακτικές ανάγκες των καιρών. Αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εγκαταλείψει «συνήθειες» και χρόνιες παθογένειες, ακόμη και τώρα, δείχνει να απασχολείται περισσότερο με το μικροκομματικό «όφελος», προσεγγίζει τα φαινόμενα και τα προβλήματα με όρους «παραδοσιακούς» (που έχουν αποδειχθεί χρόνια τώρα ξεπερασμένοι!), επιχειρεί και προτείνει μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης που εντάσσονται στα… εθνικά πολιτικά στερεότυπα – γι’ αυτό και προκαλούν, απογοητεύουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο.
Ακόμη και ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκε το σκάνδαλο του Βατοπεδίου μέχρι την «τελευταία πράξη» του (κυρίως από την κυβέρνηση, αλλά σε σημαντικό βαθμό και από την αξιωματική αντιπολίτευση…) δείχνει πως «το σύστημα»… δεν λέει να βάλει μυαλό. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από άθλιες μικροκομματικές οπισθέλκουσες του παρελθόντος, αδυνατεί να επιχειρήσει καν την αναγκαία υπέρβαση, ώστε να εμφανιστεί στην απαισιόδοξη και θυμωμένη κοινωνία «μεταμελημένο» και υποσχόμενο, έστω, την… επανίδρυσή του προκειμένου να διεκδικήσει κάποια εμπιστοσύνη των πολιτών για να διαχειριστεί, να δώσει λύσεις και διέξοδο στα προβλήματα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης…
Δείχνοντας να εμμένουν αμετακίνητοι στις «νόρμες» και τις τακτικές τους, που ενοχοποιούνται για το διαχρονικό έγκλημα του να καταστεί το ελληνικό κράτος βαθύτατα και ακραία κομματικό (ακόμη και τώρα, την ώρα της μεγάλης και πολύπλευρης κρίσης, την ώρα που η κοινωνία «φτύνει» το σύστημα, όπως προκύπτει από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που προαναφέραμε), ανίκανοι να μεταλλαχθούν ποιες «προοπτικές» εμφανίζουν στο κοινωνικό σύνολο, ποιες πιθανότητες να επιτευχθεί η αναγκαία ριζική ανακαίνιση ώστε να «επανακοινωνικοποιηθεί» το κράτος, να προκύψει δημοκρατική ανασυγκρότηση των θεσμών, αλλά και η διασφάλιση της… λειτουργίας τους;
Με… το λυχναρι του Διογενη!
«Ποιος» είναι αυτός που υπεύθυνα και αποτελεσματικά θα αναλάβει να διαχειριστεί αυτήν τη ζοφερή «προοπτική» που προκύπτει από το αμάλγαμα της κοινωνικής έκρηξης που βιώνουμε και της… ακόμη σοβαρότερης που θα βγει όταν οι επιπτώσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσης από «φόβοι» γίνουν δραματική καθημερινή πραγματικότητα; Το δημόσιο χρέος (ο «σκληρός πυρήνας» του μεγάλου οικονομικού μας προβλήματος) σε πρωτοφανή ύψη, η δημοσιονομική μας πραγματικότητα (και οι προοπτικές της «πραγματικής οικονομίας») άθλια σε βαθμό που να καθιστά προβληματική και πανάκριβη ακόμη και τη… δυνατότητα να δανειζόμαστε για να «ανανεώνουμε» το χρέος μας. Τα ασφαλιστικά Ταμεία στο κατώφλι (αν δεν το «πατήσαμε» κιόλας…) της χρεοκοπίας, η άσκηση «κοινωνικής πολιτικής» άκρως προβληματική…
Πώς καταντήσαμε μέχρις εδώ, πώς φθάσαμε να γυρίσουμε… «τόσο πίσω», πώς κατορθώσαμε να σπαταλήσουμε τόσο γρήγορα και τόσο εγκληματικά άτσαλα τις ελπιδοφόρες προοπτικές που είχαμε εξασφαλίσει μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ, μετά την ανάταση της πετυχημένης Ολυμπιάδας, του όποιου «συμμαζέματος» των δημοσιονομικών μας; Το περίφημο δόγμα της «ήπιας προσαρμογής», αποδείχθηκε πλέον πως δεν εξυπηρετούσε παρά πολιτικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες, όχι όμως και την επιτακτική δημοσιονομική εξυγίανση, με θυσίες αναμφίβολα, που είχε ανάγκη η οικονομία του τόπου… Και καταντήσαμε στο δύσκολο και απαιτητικό σήμερα, ούτε ένας «δείκτης» να είναι καλύτερος από τους αντίστοιχους του 2004. Το ορόσημο της «επανίδρυσης του κράτους» και της πρωτοφανούς ανοχής που για μεγάλο χρονικό διάστημα επέδειξε η κοινωνία στη «νέα διακυβέρνηση»…
«Ποιος» (και πώς;) θα αναδειχθεί ο επιβεβλημένος «Κιγκινάτος» που θα επιστρατευθεί (έστω και για κάποιο κρίσιμο «μεσοδιάστημα») προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβεβλημένη συναίνεση του πολιτικού κόσμου, θα σημάνει και θα ηγηθεί του απαραίτητου «εθνικού συναγερμού», θα εκπονήσει τους εθνικούς στόχους εκσυγχρονισμού, διαχείρισης της κρίσης και «επανέναρξης» από άλλες βάσεις μετά από αυτή, εθνικούς στόχους που θα λειτουργήσουν συνεκτικά με την κοινωνία και θα τη συνεγείρουν;
Πού θα εμφανισθεί αποφασισμένος (και με όποιο κόστος!) να διεκδικήσουμε το «αύριό» μας ως χώρα όχι με… χθεσινές μεθόδους και «ιδεολογίες», πού δεν θα χαϊδέψει αυτιά και θα αποδειχθεί ικανός να αντιμετωπίσει τη ζοφερή πραγματικότητα και τις προοπτικές της με συγκεκριμένες πολιτικές όχι μικροκομματικής «στόχευσης» αλλά εθνικής αναγέννησης;