Ο ελαιοπυρήνας πληρώνεται από τα πυρηνελαιουργεία
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της Κυριακής 16-11-2008 της εγκρίτου εφημερίδος σας δημοσιεύθηκε άρθρο της κ. Εφης Χατζηιωαννίδου με τίτλο «Σε ποτάμια και θάλασσα τα απόβλητα των ελαιοτριβείων». Επισημαίνουμε ότι: Ο ελαιοπυρήνας, όπως και η μεταφορά του πληρώνεται από τα πυρηνελαιουργεία προκειμένου να παραχθεί το πυρηνέλαιο και το υποπροϊόν του.
Και επειδή κάτι που επεξεργάζεται δεν μπορεί να θεωρηθεί απόβλητο, θα προσπαθήσουμε να σας εξηγήσουμε γιατί αυτή η ιδιωτική προσπάθεια συνιστά τη διαφοροποίηση στη Μεσσηνία και όχι οι ενέργειες της Νομαρχίας, που το δημοσίευμά της αποδίδει. Συγκεκριμένα:
– Το 1996 στο πρόγραμμα Life η εταιρεία μας συμμετείχε ως φορέας υλοποίησης του έργου διερεύνηση για την επεξεργασία του λιόζουμου που προκύπτει από τη λειτουργία των ελαιοτριβείων τριών φάσεων όπου και φάνηκε η αδυναμία εφαρμογής της μεθόδου του καθηγητή του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστα Μπαλή για την αδρανοποίηση του λιόζουμου.
– Ακολούθως, το 1988, η Νομαρχία Μεσσηνίας υποστήριξε σαν οριστική λύση του προβλήματος την εγκατάσταση της Ελαιουργικής Καραθανάση στη ΒΙ.ΠΕ. Καλαμάτας (επιδοτούμενης).
Η συγκεκριμένη εγκατάσταση ξαναπερνούσε τον ελαιοπυρήνα από τα ελαιοτριβεία δύο φάσεων της περιοχής Καλαμάτας για δεύτερη απόληψη λαδιού και διέθετε χωρίς περαιτέρω επεξεργασία τον ελαιοπυρήνα στους χώρους της ΒΙ.ΠΕ., δημιουργώντας προβλήματα, λόγω των ζυμώσεων και των αυταναφλέξεων. Την πρακτική αυτή είχαμε στιγματίσει, ως εταιρεία, που δραστηριοποιείται στην ολοκληρωμένη διαχείριση του ελαιοπυρήνα, στις υπηρεσίες της Νομαρχίας, οι οποίες με τη σύμφωνη γνώμη του νομάρχη κ. Δημ. Δράκου, είχαν αδειοδοτήσει την εγκατάσταση. Να σημειωθεί ότι από τότε είχε ανακληθεί από τις υπηρεσίες η άδεια διάθεσης των αποβλήτων των ελαιοτριβείων στον ποταμό Νέδοντα, που διατρέχει την πόλη της Καλαμάτας. Αυτά τα ελαιοτριβεία μέχρι και σήμερα λειτουργούν σε δύο φάσεις (χωρίς λιόζουμα στο περιβάλλον) και εξυπηρετούνται από τα πυρηνελαιουργεία του νομού μας, αφού η εγκατάσταση Καραθανάση έκλεισε, διότι δεν μπορούσε να προσφέρει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα.
– Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν ημερίδες στη Νομαρχία Μεσσηνίας όπου παρουσιάστηκαν διάφορες ιλαροτραγικές «λύσεις», που ακύρωναν τον ρόλο λειτουργίας των πυρηνελαιουργείων.
– Εν τω μεταξύ, οι υπηρεσίες της Νομαρχίας μέχρι σήμερα αδιαλείπτως αδειοδοτούν τα ελαιοτριβεία τριών φάσεων, άρα και τη διάθεση των λιόζουμων σε υδατικούς αποδέκτες (ποτάμια, λίμνες, θάλασσα) παρ’ όλο που η αποδεδειγμένη συγκέντρωση οργανικού φορτίου είναι καταστρεπτική για το περιβάλλον, διότι υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια που έχουν τεθεί από τον νόμο και τη σχετική απόφαση του νομάρχη. Αντιθέτως, τα ελαιοτριβεία δύο φάσεων συναντούν ανυπέρβλητα γραφειοκρατικά εμπόδια από τις ίδιες υπηρεσίες, πρακτική που έχουμε καταγγείλει και στηλιτεύσει στο παρελθόν και για την οποία έχει ασκηθεί δίωξη από την Εισαγγελία Καλαμάτας (στση διάθεσή σας η σχετική δίωξη για παράβαση καθήκοντος κατά συρροήν).
– Η απόφαση του νομάρχη τον Μάρτιο του 2008, εφόσον εφαρμοζόταν, θα μπορούσε να δώσει μερική λύση στο πρόβλημα που αφορά κυρίως την περιοχή της Πυλίας. Και βέβαια μόνο σαν υποκριτική μπορεί να θεωρηθεί η δικαιολογία για μη εφαρμογή της απόφασης από φέτος, ότι τάχα χρειάζεται ειδική άδεια για τη μεταφορά του ελαιοπυρήνα δύο φάσεων. Και αυτό διότι 30 ελαιοτριβείς λειτουργούν σε δύο φάσεις, σεβόμενοι τα όρια εκπομπής στο περιβάλλον και οι μεταφορείς μεταφέρουν με τα φορτηγά τους, σεβόμενοι και αυτοί τη νομοθεσία.
Αυτό είναι και το μείζον πρόβλημα που αφορά την οικονομική βιωσιμότητα της νομίμως αδειοδοτημένης επένδυσής μας για την ολοκληρωμένη επεξεργασία των στερεών και υγρών αποβλήτων των ελαιοτριβείων δύο φάσεων.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση χρηματοδοτημένη εξ ολοκλήρου με ίδια κεφάλαια και αυτό τελικά είναι το μόνο που κάνει τη διαφορά στη Μεσσηνία, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση αποβλήτων των ελαιοτριβείων.
Για τη Μεσσηνιακή ΑΒΕΕ Θανασης Μαργελης