Γραμματα Αναγνωστων

7' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εφαρμογή του νόμουΒ>

Κύριε διευθυντά

Το άρθρο 14 του οργανισμού των δικαστηρίων αναφέρεται στον σημαντικό ρόλο των ολομελειών των δικαστηρίων, οι οποίες, κατ’ αποκλειστική αρμοδιότητα, ερευνούν και αποφασίζουν επί θεμάτων που αφορούν την οργάνωση και τη λειτουργία των δικαστηρίων, αλλά και την απονομή της Δικαιοσύνης από τους δικαστικούς λειτουργούς. Κατ’ εξοχήν, μάλιστα, θεσμικό όργανο, το οποίο εκφράζει θέσεις σε ζητήματα γενικότερου ενδιαφέροντος που αφορούν τη δικαιοδοτική λειτουργία της Πολιτείας και τους λειτουργούς της είναι η ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Η τελευταία είναι εκείνο το θεσμικό όργανο με το οποίο οι άλλες συντεταγμένες εξουσίες της Πολιτείας νομιμοποιούνται να προέλθουν σε διάλογο και να ζητήσουν τη γνώμη της, προκειμένου στο πλαίσιο της κυβερνητικής και νομοθετικής των αρμοδιότητας, να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα που αφορούν τη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, όπως δέχεται, άλλωστε, και ο επί τιμή εισαγγελέας του Αρείου κ. Παναγ. Δημόπουλος στο περί «Αρείου Πάγου» πόνημά του. Είναι προφανές, κατόπιν των ανωτέρω εκτιθεμένων, ότι η προ ολίγων ημερών ανακοινωθείσα συνάντηση των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά του πρωθυπουργού, ήταν μια ατυχής έμπνευση του παρισταμένου κατά τη συνάντηση μέχρι πρότινος υπουργού της Δικαιοσύνης, ο οποίος προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθεια των συνδικαλιστικών οργανώσεων αγνόησε τη θεσμική εκπροσώπηση της Δικαιοσύνης και παρέλειψε να προκαλέσει, όπως όφειλε, συνάντηση του πρωθυπουργού με τους προέδρους των δικαστηρίων της χώρας για την ενημέρωση του πρώτου επί θεμάτων οργάνωσης και λειτουργίας των δικαστηρίων και απονομής της Δικαιοσύνης. Εν τέλει, θα πρέπει για μια ακόμα φορά να τονιστεί ότι οι δραστηριότητες των συνδικαλιστικών οργανώσεων εξαντλούνται, εν τοις πράγμασι, απλώς στη διεκδίκηση οικονομικών θεμάτων, σε διαμαρτυρίες οσάκις η Δικαιοσύνη διασύρεται και προπηλακίζεται, άμα δε και σε εκδηλώσεις εορταστικού χαρακτήρα.

Παραβλέπεται δε το γεγονός ότι οι αναφερόμενες ολομέλειες και ιδία εκείνη του Αρείου Πάγου έχουν και τη δυνατότητα, αλλά και το απαιτούμενο κύρος, να απαιτήσουν την εφαρμογή του νόμου στα μερικότερα θέματα της λειτουργίας της Δικαιοσύνης τόσο από τη νομοθετική όσο και από την εκτελεστική εξουσία. Εξάλλου, μια απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου σαφώς ασκεί εντονότερη επιρροή όχι μόνο στον υπουργό της Δικαιοσύνης, αλλά ασφαλώς και σε άλλα κυβερνητικά κλιμάκια και δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με τις παραστάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων, τα οποία ενδέχεται να συνωθούνται στους προθαλάμους των υπουργικών γραφείων έως ότου γίνουν δεκτά από τον υπουργό τον οποίο επισκέπτονται. Είναι γνωστό ότι κατά το παρελθόν ο γραμματέας του τότε πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου επικοινώνησε με τον γραμματέα του τότε προέδρου του Αρείου Πάγου Α. Ζηλήμονα και τον παρακάλεσε να διαβιβάσει στον τελευταίο την παράκληση του πρωθυπουργού να τον επισκεφθεί στο γραφείο του. Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου κατέστησε γνωστό στον πρωθυπουργό ότι ασμένως θα τον εδέχετο στο γραφείο του στον Αρειο Πάγο, αφού εκείνος επιθυμούσε να τον συναντήσει. Και ο Ελ. Βενιζέλος επεσκέφθη τον Α. Ζηλήμονα στο γραφείο του.

Παναγιωτης Σπυροπουλος – Αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου / Νέα Ερυθραία

Να πληρώσουνΒ>

Κύριε διευθυντά

Οταν ήμουν φοιτήτρια στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’60 και σπάγαμε βιτρίνες στο Kurfurstenstrasse του Βερολίνου, με τα ελάχιστα φωτογραφικά ντοκουμέντα που είχαν τότε στα χέρια τους οι αρχές κατηγορούσαν όποιον έβρισκαν να κρατάει και να ρίχνει πέτρα, και τους ηγέτες των διαδηλώσεων και τους υποχρέωναν να πληρώσουν τις ζημιές. Χαρακτηριστική ήταν τότε η σχετική δίκη των δίδυμων αδελφών Niels και Ulf Kadritzke που κατηγορήθηκαν στο δικαστήριο και λόγω της ομοιότητας που είχαν σαν δίδυμοι δεν μπορούσε να αποφασίσει το δικαστήριο ποιος από τους δύο έπρεπε να κατηγορηθεί. Γιατί θα πρέπει ο φορολογούμενος πολίτης να πληρώσει τη ζημιά, όταν η αστυνομία είναι ανίκανη να βάλει τάξη και παρακολουθεί παθητικά; Δολοφόνοι θα υπάρχουν πάντα στην κοινωνία. Και η αστυνομία αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις καταστροφές που ακολούθησαν. Είναι απαράδεκτη η στάση ανοχής της αστυνομίας.

Νικη Μαραγκου / Λευκωσία

ΔιεκδικήσειςΒ>

Κύριε διευθυντά

Με αφορμή το κλείσιμο των δρόμων, για μία ακόμα φορά από τους αγρότες, για την ικανοποίηση των «δίκαιων» αιτημάτων τους θέλω να πω τα παρακάτω.

Δεν υπάρχουν δίκαια και άδικα αιτήματα. Υπάρχουν απλά αιτήματα. Γιατί είναι «δίκαιο» αίτημα ένας μισθός των 1.000 ευρώ να αυξηθεί σε 1.050 ευρώ και «άδικο» αίτημα να αυξηθεί σε 1.500 ευρώ; Γιατί είναι «δίκαιο» αίτημα να παίρνουν «επιδοτήσεις» οι αγρότες και «άδικο» αίτημα να παίρνουν «επιδοτήσεις» και οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Το δίκαιο και το άδικο είναι σχετικά. Κάθε κοινωνική ομάδα πιέζει για μεγαλύτερο κομμάτι της μιας «πίτας», πράγμα απολύτως λογικό.

Οι κυβερνήσεις δεν έχουν δικά τους χρήματα για να «δώσουν». Οι κυβερνήσεις μοιράζουν τα χρήματα των φορολογουμένων και επειδή η «πίτα» είναι μία, όταν κάποια κοινωνική ομάδα κερδίζει, κάποιες άλλες χάνουν. Πάντα μας λένε ποιοι κερδίζουν, το ποιοι χάνουν σκοπίμως το κρύβουν. Τους όρους του παιχνιδιού τους γνωρίζουν οι κοινωνικές ομάδες, γι’ αυτό πιέζουν – εκβιάζουν τους Ελληνες πολίτες για να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους. Τα αιτήματα και οι πιέσεις ουσιαστικά δεν απευθύνονται στις εκάστοτε κυβερνήσεις, αλλά στους Ελληνες πολίτες που θα πληρώσουν και τον λογαριασμό. Τόσα χρόνια βλέπουμε ότι όποιος μπορεί να πιέσει – εκβιάσει περισσότερο κερδίζει και τα περισσότερα, προφανώς εις βάρος των υπολοίπων (να μην ξεχνάμε ότι η πίτα είναι μία).

Το κλείσιμο των δρόμων είναι παράνομη πράξη. Είναι κατάφωρη παραβίαση των Νόμων και του Συντάγματος. Το άρθρο 5 του Συντάγματος λέει: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να στερήσει σε κανένα το θεμελιώδες δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κάθε ανθρώπου που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας, για την εδραίωση της οποίας έχει χυθεί πολύ αίμα.

Οι όποιες διεκδικήσεις μπορούν και πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο της νομιμότητας όπως αυτά ορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους.

Καλοδημος Δημητρης – Φυσικός / Λαμία

Το μήνυμα Β>

Κύριε διευθυντά

Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς όλες τις μορφές εξουσίας της σημερινής κοινωνίας. Είναι ένα μήνυμα των παιδιών προς τους γονείς, των μαθητών προς τους δασκάλους, των φοιτητών προς τους καθηγητές, των υπαλλήλων προς τους προϊσταμένους τους, των πολιτών προς τα σώματα αστυνόμευσης, των λαών προς την πολίτικη εξουσία, των τηλεθεατών προς τους καναλάρχες, οι οποίοι μας σερβίρουν καθημερινά το ίδιο φαγητό σε διαφορετική συσκευασία. Το μήνυμα είναι ότι δεν χρειάζεται πλέον ο άνθρωπος τέτοια εξουσία.

Είναι ένα μήνυμα για τον τρόπο της εξουσίας που απέτυχε.

Οι μορφές εξουσίας απέτυχαν γιατί ο στόχος τους ήταν ο διαχωρισμός του αδύναμου από τον δυνατό. Απέτυχαν γιατί δεν υπολόγισαν τις ανάγκες των αδυνάμων.

Απέτυχαν γιατί δεν άντεξαν τη διαφορετικότητα των παιδιών. Απέτυχαν γιατί δεν αποδέχτηκαν το ότι έχασαν τον έλεγχο.

Απέτυχαν γιατί δεν μπόρεσαν να φρενάρουν την εξέλιξη και την ελευθερία του ατόμου. Δεν κοίταξαν ποτέ οι γονείς μέσα από τα μάτια των παιδιών τους, δεν σκέφτηκαν ποτέ οι δάσκαλοι με τον τρόπο του μαθητή. Κάποτε αυτά τα παιδιά που τώρα διαδηλώνουν, σιώπησαν στην κακοποίηση του δυνατού, του εξουσιαστή, του θρασύδειλου πατέρα.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τη διδασκαλία εκ συναισθηματικής αποστάσεως και ας εμπνεύσουμε την αυτο-μάθηση.

Ας σταματήσουμε την καθοδήγηση και ας διδάξουμε στα παιδιά το ότι είναι ελεύθερα στις επιλογές τους και έχουν τα ίδια την ευθύνη των πράξεών τους. Ας τα αφήσουμε να γίνουν αυτό που είναι να γίνουν και όχι να γίνουν με το ζόρι αυτό που εμείς θέλουμε.

Κωνσταντινος Νικου / Πειραιάς

Λεφτά για ποια παιδεία;Β>

Κύριε Διευθυντά

Ολοι μας ξέρουμε να κριτικάρουμε, να διαδηλώνουμε, να καταστρέφουμε και να λέμε πόσο άσχημα δουλεύει το κράτος, αλλά κανένας δεν κάνει μία επικοδομητική συγκεκριμένη πρόταση. Ολοι θέλουμε να υπάρχουν δουλειές, αλλά εκτός της πρότασης να προσλάβει το κράτος κι άλλους δημόσιους υπαλλήλους, δεν έχω ακούσει. Ολοι θέλουμε καλύτερη Παιδεία, αλλά τι ακριβώς θέλουμε; Το μόνο που ακούει κανείς είναι να διατίθεται μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ στην Παιδεία. Τι όμως θα τα κάνουμε τα παραπάνω χρήματα; Θέλουμε περισσότερους καθηγητές; Θέλουμε καλύτερα εργαστήρια; Θέλουμε περισσότερες αίθουσες; Αυτό που βρίσκω σωστό να απαιτήσουμε είναι άμεση δημοκρατία. Να μπορούν οι πολίτες, όταν έχουν μαζευτεί 100.000 υπογραφές, να ψηφίσουν εάν θέλουν να χρηματοδοτηθεί το τάδε εκπαιδευτικό ίδρυμα, εάν θέλουμε να αυξήσουμε τους φόρους, εάν θέλουμε να κατασκευαστεί ένας αυτοκινητόδρομος, εάν θέλουμε να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση κ.τ.λ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι πολίτες θα αισθάνονται ότι διαμορφώνουν την πολιτική της χώρας, θα αποδέχονται τις αποφάσεις που λαμβάνονται, γιατί θα προέρχονται κατευθείαν από το λαό και όχι από την κυβέρνηση και τα προβλήματα θα λύνονται δημοκρατικά και όχι βίαια, με διαδηλώσεις και καταστροφές. Το να αλλάξουμε τα πρόσωπα που μας διοικούν σπάνια αλλάζει κάτι στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο λαός μπορεί να προτείνει και να αποφασίζει για συγκεκριμένα προβλήματα, μπορούμε να αλλάξουμε κάτι και να είναι ευρέως αποδεκτό.

Αλεξανδρος Παππας / Αθήνα

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή