H οδός Ραβινέ είναι ένας ήσυχος δρόμος κοντά στον Ευαγγελισμό. Εχει δεντροστοιχίες, ωραίες κατοικίες και αστική ατμόσφαιρα. Στον αριθμό 15, ένα από τα πιο εντυπωσιακά σπίτια του δρόμου, χτισμένο πιθανότατα τη δεκαετία του 1920, στέκει μισογκρεμισμένο με το πρόπυλό του εξαφανισμένο πλέον. Αυτό το ευγενές αθηναϊκό σπίτι και η άδοξη όσο και αβέβαιη μοίρα του, έχει γίνει τις τελευταίες εβδομάδες ένα ακόμη «επεισόδιο» στην ιστορία της δράσης των πολιτών στην Αθήνα.
Το υπερασπίζονται με πάθος περίοικοι και ομάδες που ασκούν πίεση για θέματα περιβάλλοντος (όπως το εξαιρετικό online περιοδικό www.monumenta.org) ζητώντας την κήρυξη του κτιρίου ως διατηρητέου μνημείου. Επέτυχαν, ήδη, αναστολή των εργασιών κατεδάφισης αλλά ανεξάρτητα από τι μέλλει γενέσθαι, η «υπόθεση Ραβινέ» άνοιξε ήδη μια πόρτα. Μέσα από μία χαραμάδα, αντικρίζει κανείς ένα τοπίο αδιαφορίας και έλλειψης συντονισμού «οργάνων» και «υπηρεσιών», που, υποτίθεται, ότι έχουν υποχρέωση έναντι της κοινωνίας και της ιστορίας του τόπου να αξιολογήσουν και να διαφυλάξουν την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της πρωτεύουσας.
Σκέφτομαι σε ποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, κτίρια που συνθέτουν αυτό που λέμε «ατμόσφαιρα δρόμου» θα γκρεμίζονταν κάτω από τη μύτη των αρμοδίων υπηρεσιών. Το χειρότερο είναι ότι οι «αρμόδιοι» θα συρθούν μετά την κατακραυγή να ονομάσουν διατηρητέο το κουφάρι ενός σπιτιού, που, πιθανότατα θα παραμείνει ως χάλασμα για άγνωστο χρονικό διάστημα ζημιώνοντας τους πάντες, τον ιδιοκτήτη, τους περιοίκους, την όψη του δρόμου, την ιστορική φυσιογνωμία της Αθήνας.
Μια χούφτα κτίρια με χαρακτήρα έμειναν στην Αθήνα και το ΥΠΠΟ, το ΥΠΕΧΩΔΕ και ο Δήμος Αθηναίων ζουν σε άλλο κόσμο. Με ένα κτίριο λιγότερο δεν θα χαθεί η Αθήνα, αλλά με ένα κτίριο του επιπέδου της Ραβινέ 15 κερδίζονται πολλά. Η αισθητική των πόλεων έχει πολλά να μας πει για το ποιοι είμαστε και τι θεωρούμε σημαντικό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για όσα έχουμε επιτύχει. Η ιστορία της οδού Ραβινέ είναι σαν ένα «δέντρο» που αποκαλύπτει ένα καμένο «δάσος».