ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Κάτι αντιγύρισαν στον Καρατζαφέρη για την προβληματική αστυνόμευση και τα μέτρα που ο ίδιος προτείνει κι εκείνος απάντησε: «Τώρα, τι ‘ν’ αυτά που μου λέτε; Θέλετε να περπατάτε ήσυχοι στον δρόμο ή θ’ αρχίσουμε τα κουλτουριάρικα για ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.». Αμ πώς. Και κοίτα να δεις εξάπλωση η ρετσινιά «κουλτουριάρικο» εν Ελλάδι. Τι έχει σειρά να καταστεί «κουλτουριάρικο» μετά τα ανθρώπινα δικαιώματα; Η ελευθερία του λόγου ίσως; Μ’ αρέσει που εξανίσταται όταν τον αποκαλούν «άκρα». Μπουμπούκιασε η βδελυρή (κατά τα άλλα) τηλεοθόνη όταν εμφανίστηκαν Καρατζαφέρης – Ψωμιάδης α λα μπρατσέτα, μετά «τη συνάντηση που είχαν για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση». Ελαμψε το χαμερπές (κατά τα άλλα) γυαλί με τα σαγηνευτικά των χαμόγελα και τα λεκτικά των αεραθλήματα – στα οποία και οι δύο ως γνωστόν διαπρέπουν. Καρατζαφέρης – Ψωμιάδης: Το Σώμα και το Πνεύμα. Ετσι και τακιμιάσουν, τους βλέπω τρίτο κόμμα. Διότι δες ολόγυρα… Κόσμος και κοσμάκης (ξένος) φέτος στην Επίδαυρο. Απορείς λιγάκι βέβαια που δεν φέρνει ο Λούκος Οιδίποδα με Ρέιφ Φάινς ή Αντιγόνη των Ντέρεκ Γουίλκοτ και Σέιμους Χίνι, για παράδειγμα, αντί για Σέξπιρ με Ιθαν Χοκ και Ρακίνα με Ελεν Μίρεν – αλλά ας είναι. Ευχόμαστε πάντως να μην έχει φέτος στην Επίδαυρο χάσιμο ενός εκατ. ευρώ, όπως πέρυσι. Εκτεταμένη πάλι η διάρκεια των Επιδαυρίων, αλλά, μην το λέτε φίλτατε φεστιβαλάρχη μας, δεν φταίει η διάρκεια για τη χασούρα. Οταν παρουσιάζεις πράγματα «πειραματικά» ή κλειστού χώρου σε θέατρο αχανές και λαϊκό, και ταυτόχρονα ιδιαίτερο, όπως η Επίδαυρος, τι περιμένεις. Δεν είναι Πειραιώς 260 η Επίδαυρος – και προσέξτε μην της βγει κάνα τέτοιο «όνομα». Γιατί θα αδειάσει και θα ψαχνόσαστε. Εμείς σας συμπαθούμε επειδή εκτιμάμε τη δουλειά σας στα Φεστιβάλ, γι’ αυτό σας λέμε ευθέως τη γνώμη μας. Είναι βέβαια κι αυτοί που εκστασιάζονται μόνο π’ ακούν Βασίλιεφ και Μαρτάλερ – αλλά αυτοί χωράνε στις πρώτες σειρές του κάτω διαζώματος. (Κι αν χρειαστεί τους παραδίδουμε στον Καρατζαφέρη). Παθαίνω κάτι σαν να ξύνεις πιρούνι σε τσίγκινο πιάτο άμα βλέπω τον Γιώργο να χορεύει ζεϊμπέκικο. Ως και στη Βοστώνη δε! Λεβέντης είναι, δε λέω, αλλά άλλης φύσης η λεβεντιά του. Να κάνει τζόκινγκ, να ποδηλατεί, να παίζει ξέρω ‘γω τένις… Γιώργος σε ζεϊμπέκικο αισθάνεσαι σαν να βλέπεις αδελφές Μαγγίρα στην τιβί. Το αντέχεις; Δεν το αντέχεις! Το χόρευε βέβαια κι ο πατέρας του το βαρύ λαϊκό, αλλά εκείνος ήτουνα ο γιος του Ζορμπά. Ο Γιώργος τι είναι; Το εγγόνι του; Δεν πάει κληρονομικά το ζεϊμπέκικο. Η αρχηγία κομμάτων, μάλιστα. (Ελληνικών και αφροασιατικών κομμάτων μόνον). Αχ, η ελληνική φύση τον καιρό αυτό. Αλλά αν δεν θες να πας στα τουριστικά και θες γαλήνη, θα βρεις νεκρά χωριά, χωρίς άνθρωπο να μιλήσεις και χωρίς μπουκιά να φας. Δεν αντέχω πια να περνάω με ξηρά τροφή και ερημία τη Λαμπρή. Γι’ αυτό θα πάω πάλι στην άλλη πλευρά της Μεσογείου για Πάσχα. Οπου χαρά Θεού – κι ας έχει ο Θεός άλλον προφήτη εκεί. Αρνούμαι εξάλλου να συμβιβαστώ με τους αγιογδύτες και τις παράλογες τιμές των δωματίων τους στην ελληνική επικράτεια. Και θα βλέπω τη φιλτάτη μου ελληνική φύση και τα παλαιά των ημερών πρόσωπά της στο υπέροχο φωτογραφικό άλμπουμ του Κώστα Μπαλάφα «Η χώρα μου», των εκδόσεων «Ποταμός». Κάπως έτσι είχα την τύχη να τη γνωρίσω κι εγώ, γυρίζοντάς την εγκαίρως, τη χώρα μου. «Ο τόπος έχει αλλάξει / δεν είναι πια…». Καλό Πάσχα εντούτοις.