«Πολύ ευκολότερα ο κόσμος θα συγχωρήσει τα λάθη της κυβέρνησης -τα οποία, τις περισσότερες φορές, διαφεύγουν της προσοχής του- παρά την οποιαδήποτε ένδειξη διστακτικότητας ή την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Οπως και αν ζει κανείς, ό, τι και αν κάνει, είναι πάντα εκτεθειμένος στον κίνδυνο να διαπράξει σφάλματα. Τι επιπτώσεις, λοιπόν, θα είχε και στα άτομα και στις κοινωνίες, αν εκείνοι στους οποίους εμπιστεύθηκαν την εξουσία παρέλυαν από τον φόβο του πιθανού λάθους και ηρνούντο να πάρουν τις αποφάσεις που επιβάλλουν οι περιστάσεις;» Αδόλφος Χίτλερ, 15 Μαΐου 1942. (Από το βιβλίο Hitler’s Table Talk, επιμέλεια Hugh Τrevor-Roper).
Ως λάτρης και μελετητής της Ιστορίας, ο Κώστας Καραμανλής οπωσδήποτε αντιλαμβάνεται τη σημασία του παραπάνω αποσπάσματος. Ωστόσο, η αναποφασιστικότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο κυβερνά. Για τον λόγο αυτόν, αν κάποτε γραφεί η πολιτική βιογραφία του σημερινού πρωθυπουργού, στην προμετωπίδα του βιβλίου, κάτω από τον πλήρη τίτλο, θα πρέπει να παρατίθεται το παραπάνω εδάφιο από τους φλύαρους μονολόγους στους οποίους ο Γερμανός δικτάτωρ συνήθιζε να υποβάλει τους συνδαιτυμόνες του…
Παρ’ όλα αυτά, από τα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ο πολιτικός κόσμος βοά ότι ο πρωθυπουργός κλίνει προς την απόφαση να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Λέγεται μάλιστα ότι θα αιτιολογήσει την απόφαση του, επικαλούμενος τη δεινή κατάσταση της οικονομίας. Υποτίθεται ότι ο Κ. Καραμανλής θα αποκαλύψει επιτέλους την αλήθεια για την οικονομία, με σκοπό να προκαλέσει «σοκ και δέος». Θα παρακάμψει την εύλογη απορία των πολιτών «καλά, εσύ τι έκανες πέντε χρόνια και γιατί δεν μας τα ‘λεγες νωρίτερα;», αναπτύσσοντας το επιχείρημα ότι η διεθνής κρίση ανέδειξε τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, που τόσα χρόνια όλες οι κυβερνήσεις είχαν την πολυτέλεια να μην τα αντιμετώπιζουν. Εκείνος όμως έχει τη γνώση και τη θέληση να το πράξει, οπότε -αφού μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται ούτε με πλειοψηφία των 151 ούτε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο των επτά μηνών- οι εκλογές είναι η μόνη δυνατότητα. Φυσικά, δεν περιμένει να τις κερδίσει. Υπολογίζει όμως ότι το ΠΑΣΟΚ, στον υπέρ πάντων αγώνα που δίνει για την εξουσία, θα πολιτευθεί υποσχόμενο τα πάντα στους πάντες και, αναπόφευκτα, θα αποτύχει· οπότε ο ίδιος και η Ν. Δ. θα μπορούν να δώσουν, με αξιώσεις αυτή τη φορά, τη μάχη των μεθεπομένων εκλογών. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Σπεύδω να διευκρινίσω -μολονότι υπονοείται από την τελευταία πρόταση της προηγουμένης παραγράφου- ότι δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τα παραπάνω. Αρκούμαι στην παρουσίαση μιας σύνοψης των όσων πληροφορούμαι. Μόνον ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής γνωρίζει τις πραγματικές σκέψεις του και σας θυμίζω ότι, εκτός από μυστικοπαθής, αρέσκεται να πιστεύει ότι είναι maitre των αιφνιδιασμών…
Ομως, το σχέδιο -ακόμη και αν το δεχθούμε χάριν παιδιάς- πάσχει σε πολλά σημεία του. Κατ’ αρχάς, διότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το ανατρέψει, πληρώνοντας τη Ν. Δ. με το ίδιο νόμισμα: απογραφή. Δεύτερον, διότι ο κόσμος απεχθάνεται τους «loosers». Ισχύει για το εκλογικό σώμα, όπως και για την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αν η ήττα έχει τον χαρακτήρα διασυρμού και επικρατήσει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» πώς θα διατηρήσει ο Κ. Καραμανλής την ηγεσία; Επίσης, διότι δεν απαντά στην κατηγορία της ανευθυνότητας. Γιατί ένας πρωθυπουργός, με πολιτικό χρόνο επτά μηνών, αποποιείται την ευθύνη του, προκειμένου να την αναλάβει έπειτα από δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια; Γιατί δεν κάνει τώρα το καθήκον του όσο καλύτερα πιστεύει, αδιαφορώντας για τις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει εκλογές, εκμεταλλευόμενο την προεδρική εκλογή του προσεχούς Μαρτίου;
Τέλος, προϋποθέτει έναν Καραμανλή αποφασιστικό, τολμηρό και ευθύ. Να με συγχωρείτε, αλλά τίποτε τέτοιο δεν έχουμε δει μέχρι στιγμής! Τι μας εγγυάται ότι γεννήθηκε από τη διεθνή κρίση, όταν πέρυσι μας έλεγε ότι «η κρίση δεν αγγίζει την Ελλάδα»; Επιτρέψτε μου να θυμηθώ τον μεγάλο Ντισραέλι: «Μόνον οι απόψεις αλλάζουν, όχι οι χαρακτήρες, αυτοί απλώς εξελίσσονται από τις εμπειρίες της ζωής»…