Ξύπνησε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και χρειάστηκε αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν απλώς ένα όνειρο. Ο νεοδημοκράτης της ιστορίας, είδε στον ύπνο του ότι εντελώς ξαφνικά, κάποιοι πήγαν στον πρωθυπουργό και του εισηγήθηκαν να στήσει κάλπες τον Οκτώβριο. Τέσσερις ή έξι του επόμενου μήνα, δεν θυμόταν ακριβώς, αλλά τι σημασία έχει… Του είπαν ότι δεδομένων των συνθηκών, αυτή είναι η μόνη λύση για τη χώρα, για την παράταξη και για τον ίδιον. Του θύμισαν πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση της οικονομίας και πόσο οριακή και εύθραυστη είναι η εσωτερική συνοχή στο κυβερνών κόμμα, και επέμειναν ότι κάθε άλλη σκέψη θα είναι αδιανόητη. Εκείνος, ο πρωθυπουργός δηλαδή, τους άκουσε με προσοχή, αλλά παρέμεινε σιωπηλός, με αποτέλεσμα να πιστέψουν προς στιγμήν ότι μπορεί και να συμφωνεί μαζί τους. Δεν πρόλαβαν να βγουν από το Μέγαρο Μαξίμου και άρχισαν να τηλεφωνούν σε φίλους και γνωστούς για να τους πουν τα καλά νέα. Οι φήμες διαδόθηκαν αστραπιαία. Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να αναλύουν τα πώς και τα γιατί της προεκλογικής αναμέτρησης και οι ίδιοι, περιχαρείς από τις εξελίξεις ξεκίνησαν να ασχολούνται με τα επιμέρους του εκλογικού σχεδιασμού. Κι εκεί που όλα κυλούσαν κατ’ ευχήν, άκουσαν τους πρώτους «πυροβολισμούς». Προς στιγμήν, ανησύχησαν. Στη συνέχεια, όμως ηρέμησαν όταν κατάλαβαν ότι τα πυρά έρχονται από πρόσωπα που πλέον βρίσκονται έξω από το πεδίο βολής. Η επόμενη «ομοβροντία» τους θορύβησε λίγο περισσότερο, αφού ερχόταν από το εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας, αλλά ούτε αυτή τη φορά εκάμφθησαν.
Και πάλι εντελώς ξαφνικά -έτσι συμβαίνει συνήθως στα όνειρα- άρχισαν να έρχονται πυροβολισμοί από παντού. Υπουργοί δραστήριοι και παραγωγικοί, αλλά και συνάδελφοί τους που μέχρι πρόσφατα γκρίνιαζαν ή δεν έκρυβαν τον προβληματισμό τους για τα μελλούμενα, βουλευτές παραγωγικοί αλλά και άλλοι που μέχρι χθες εμφανίζονταν πλήρως απρόθυμοι να συνδράμουν τις κυβερνητικές προσπάθειες, πρόεδροι Νομαρχιακών και Τοπικών Επιτροπών που λειτουργούν, αλλά και άλλων που έχουν αραχνιάσει, γαλάζια στελέχη που κατακεραύνωναν με κάθε ευκαιρία και δημόσια τα κυβερνητικά έργα και τις ημέρες της Ν.Δ., όλοι είχαν βγει ξαφνικά στα κεραμίδια, ζητώντας από τον πρωθυπουργό να συνεχίσει την προσπάθεια. Ακόμη και ο Γ. Μανώλης αποφάσισε να παραιτηθεί λίγες ημέρες νωρίτερα για να απαλλάξει τον πρωθυπουργό από τον μόνιμο πονοκέφαλο που σχεδόν δύο χρόνια του προκαλεί, μήπως και τον πείσει ότι η μάχη δεν έχει κριθεί. Για να μην μνημονεύσει κανείς την εκκωφαντική σιωπή του Αρ. Παυλίδη, η οποία μόνο ως ευγενική προσφορά στην παράταξη μπορεί να εκληφθεί αυτές τις ώρες. Τέτοια ανακλαστικά είχε να τα θυμηθεί η Νέα Δημοκρατία από το 1997, όταν εξέλεξε πανηγυρικά τον Κ. Καραμανλή στην ηγεσία του κόμματος. Λες και την άγγιξε ένα μαγικό ραβδί… και τη μεταμόρφωσε σε ένα ισχυρό κυβερνητικό κόμμα, με όρεξη για δουλειά, με συνοχή και ενότητα, με αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και ορμή. Με 151 βουλευτές που ξαφνικά, μπροστά στην ήττα και τον αφανισμό, έμοιαζαν 200, έτοιμοι να στηρίξουν το όραμα για μία καλύτερη χώρα με ανθρώπινους όρους διαβίωσης για τους πολίτες της.
Ξύπνησε σε κατάσταση πραγματικής ευφορίας.
Μόλις συνήλθε, άνοιξε το ραδιόφωνο για να καταλάβει πού βρίσκεται. Ηταν τη στιγμή που ο δημοσιογράφος εξηγούσε γιατί δεν έχει νόημα να παραταθεί ο κυβερνητικός βίος μέχρι τον Μάρτιο, αφού το ΠΑΣΟΚ θα οδηγήσει ούτως ή άλλως τη χώρα σε εκλογές με αφορμή την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας και άρα δεν υπάρχει χρόνος για ουσιαστική ανάκαμψη…
Θα κλείσει το ραδιόφωνο. Θα γείρει, μήπως τον πάρει και πάλι ο ύπνος και ονειρευτεί ότι είναι Μάρτιος του 2004 και ότι η κυβέρνηση Καραμανλή ξεκινά με σχέδιο και όρεξη να αλλάξει τα κακώς κείμενα και να παλέψει με σεμνότητα και ταπεινότητα για ένα καλύτερο αύριο. Οτι όλοι, από τον πρώτον μέχρι τον τελευταίο, δίνουν μέχρι τέλους τη μάχη με γενναιότητα, αποφασιστικότητα και σθένος.