Ουσιαστικά επρόκειτο για εκθρόνιση, όχι βεβαίως του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, αλλά ενός κόμματος που επί 54 χρόνια κυβερνούσε τη χώρα. Δικαίως λοιπόν ο διεθνής Τύπος χαρακτήρισε σεισμική την απόφαση των Γιαπωνέζων ψηφοφόρων να ξεπεράσουν μια κουλτούρα βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία τους, απομακρύνοντας από την εξουσία το Φιλελεύθερο Κόμμα και δίνοντας μια ευκαιρία στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα.
Αν σκεφτούμε τον τρόπο ζωής των Γιαπωνέζων και τη φιλοσοφία τους, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήθελε θάρρος η απόφασή τους να κλείσουν την πόρτα σε μια μακρά μεταπολεμική περίοδο. Η Ιαπωνία υπήρξε πάντοτε μια σχετικά στατική και κορπορατίστικη κοινωνία με βαθύτατο σεβασμό στην παράδοση. Οι άνθρωποι αποδέχονταν τη θέση τους μέσα στο σύστημα και αποδοκίμαζαν τον ατομικισμό. Στην κορυφή του συστήματος υπήρχε ένα πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που δούλευε φορώντας γάντια, είτε επρόκειτο για μπίζνες είτε για το κόμμα είτε για την κυβερνητική γραφειοκρατία. Ε, μη μου πείτε ότι ήταν τόσο απλό να ξεριζωθεί εκ βάθρων (αν τελικά ξεριζωθεί) ένας κόσμος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μιας πολιτικής νομενκλατούρας.
Ο ιαπωνικός λαός είχε έκδηλα τα σημάδια της κόπωσης, τα οποία έγιναν εντονότερα κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ηταν μεγάλο το ποσοστό εκείνων που δεν ήθελαν πλέον μια πατρίδα, διάσημη μόνο για την επιχειρηματική της κοινότητα και τη γραφειοκρατία. Χρειάζονταν ελπίδα. Χρειάζονταν τον δικό τους Ομπάμα, όπως εξήγησε μπροστά στην κάμερα νεαρός γιάπις. Τον βρήκαν ή πιστεύουν ότι τον βρήκαν στο πρόσωπο του 62χρονου Γιούκιο Χατογιάμα, αρχηγού του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιαπωνίας. Και ιδού η ειρωνεία! Ο μελλοντικός πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί να γκρεμίσει τις δομές που ο παππούς του Ιχίρο Χατογιάμα έστησε ως πρωθυπουργός το 1955! Θα τα καταφέρει; Μπορεί ο λαός να είναι μαζί του σ’ αυτήν την προσπάθεια, όμως είναι μαζί του και οι δημόσιοι λειτουργοί, των οποίων η εξουσία απειλείται;
Τι σημαίνει ωστόσο για τις ΗΠΑ ο θρίαμβος του Χατογιάμα; Κακά τα ψέματα. Ο πολιτικός ενταφιασμός δεν θα αργήσει. Ηδη κάποιοι συγκρίνουν τον Χατογιάμα με τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Σρέντερ που με την πολιτική του έχασε τη στήριξη των ΗΠΑ, ενώ άνθρωποι της συντηρητικής Αμερικής προεξοφλούν μία ακόμη χαμένη δεκαετία για την Ιαπωνία. Γι’ αυτούς, ο Χατογιάμα είναι λαϊκιστής, του αρέσει να μιλάει για τον Κέινς και παραμυθιάζει τον κόσμο με το να τάσσεται υπέρ του προστατευτισμού στα αγροτικά προϊόντα, υπέρ της αύξησης του κατώτατου μισθού και υπέρ της επιβολής φόρων για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Υπάρχουν βεβαίως και αυτοί που θεωρούν την εκλογή του Χατογιάμα απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ονειρεύεται, λένε, μια ασιατική ένωση, απαλλαγμένη από τον αμερικανικό καπιταλισμό, με κυρίαρχα στοιχεία το κοινό νόμισμα και την αδελφοσύνη! Μα, πώς τολμάει ο αφελής;
Στην Ιαπωνία δεν έγινε επανάσταση. Ο λαός έκανε χρήση του δημοκρατικού δικαιώματός του που οδηγεί στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Το χειροκρότημα, αν και εφόσον υπάρχει, έχει να κάνει με το ότι του πήρε 54 χρόνια για να φουλάρει τις μηχανές.