Αντιλαμβάνομαι γιατί, όσοι πιστεύουν, προφανώς νεοδημοκράτες, πως στις προσεχείς εκλογές θα σημειωθεί κυβερνητική ανατροπή, δεν ήθελαν τον Κώστα Καραμανλή να μετατρέπεται σε εξαίρετο αυτόχειρα. Είναι ευχάριστο να είσαι «καβάλα», ακόμη κι αν όλοι σου σούρνουν τα μύρια-όσα, ακόμη κι όταν το κράτος είναι ανίκανο να κάνει μια δουλειά σωστά. Ή ίσως ακριβώς για τους ίδιους λόγους, επειδή δηλαδή επιβιώνεις ευκολότερα σε αυτή τη διαλυμένη χώρα, όταν οι δικοί «σου» βρίσκονται στα πράγματα.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι τι έκαναν οι νεοδημοκράτες για να διευκολύνουν την επιτυχία της δικής «τους» διακυβέρνησης. Πολύ λίγα, δυστυχώς! Σε μια απλοποιημένη εκδοχή της σίγουρα πιο σύνθετης πραγματικότητας, τα στελέχη της «δεξιάς» παράταξης μιμήθηκαν το πολιτικό κατεστημένο της τελευταίας εικοσαετίας. Κυρίως μάλιστα όσα κακά κι άρρωστα στοιχεία κάνουν μια μεγάλη μεν πλην όμως μειοψηφούσα μερίδα του πληθυσμού να σιχαίνεται όσους κυβερνούν και όσους (οι ίδιοι περίπου) νέμονται τα αγαθά που προσφέρει ο απέραντος δημόσιος τομέας της πατρίδας.
Ομως, όπως και να έχουν τα πράγματα, πιστεύω ότι είναι καλύτερο και πιο τίμιο να απευθύνεται κανείς στους πολίτες και να τους ζητεί να δείξουν την κατεύθυνση προς την οποία επιθυμούν να κινηθεί η χώρα. Ιδιαίτερα σε πιο δύσκολες στιγμές, όπως είναι αυτές που περνούμε τους πολλούς τελευταίους μήνες. Η προσφυγή στις κάλπες, αν μπορούσε να γίνεται πιο συχνά και για περισσότερα θέματα, επιβεβαιώνει τη δημοκρατία και είναι τρελό να αναρωτιέται κανείς επικριτικά προς τον Καραμανλή, γιατί άραγε έκανε εκλογές «αφού είναι σίγουρο πως θα της χάσει»!
Ως πολίτες, είναι καιρός, να πάρουμε τις αποστάσεις μας από την τρέχουσα μικροπολιτική. Τι συμφέρει τη χώρα, τι είναι καλύτερο για την οικογένειά μου, τι βρίσκεται κοντύτερα στις αρχές μου. Είναι προφανές ότι το πρώτο κριτήριο, το συμφέρον της χώρας, έχει μικρή εφαρμογή στην παρούσα αναμέτρηση, παρά μόνον όταν συνδυαστεί με το δεύτερο κριτήριο. Γιατί αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι εκείνο που εξυπηρετεί τη διασφάλιση της ευημερίας των ατόμων, δηλαδή των οικογενειών.
Αφήνω κυριολεκτικώς στην άκρη το τρίτο κριτήριο, αν και είναι εκείνο που επηρεάζει σχεδόν 2 στους 3 ψηφοφόρους, δηλαδή η μετατροπή των φιλοσοφικών και ηθικών αντιλήψεων του καθενός μας, σε φτηνές μικροκομματικές μικροκομπίνες μαζικής διαπλοκής.
Κακά τα ψέματα, ακούγεται ωραίο όταν ο Καραμανλής λέει πως «εμπιστεύεται την κρίση των πολιτών», όμως κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Οι νοήμονες πολίτες, τους τελευταίες μήνες, κινούνται περισσότερο με τον θυμό που τους προκαλούν η ανεπάρκεια και η αδιαφορία των πολιτικών, η συγκάλυψη και η αδιαφάνεια στις πράξεις όσων μας σκανδαλίζουν, η εμμονή της κυβερνητικής παράταξης στο ελληνικό μοντέλο ξεπερασμένου τριτο-φτωχο-προδρομισμού, που έφερε την καταστροφή της.
Καμία αντίρρηση. Ο Γιάννης Λούλης έχει αποδεδειγμένα δίκαιο ότι οι «κεντρώοι» πολίτες είναι εκείνοι που διαμορφώνουν, τελικά, το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι μπορεί, οι πολίτες αυτοί, να είναι αυστηροί κριτές και ανεξάρτητοι ψηφοφόροι, μπορεί να περιμένουν από τους πολιτικούς καλύτερες και φρέσκιες ιδέες, πειστικές και πρακτικές λύσεις, χρειάζονται όμως και αυτοί να έχουν πειστεί ότι ο πολιτικός που επιλέγουν διαθέτει πνεύμα μεταρρυθμιστή, ικανότητα σκληρής δουλειάς και θάρρος. Πολύ θάρρος, από εκείνο που χρειάζεται κάθε σύγκρουση με το κατεστημένο και όχι μόνον με τους ήδη πλουσιότερους… νταβατζήδες!