Φωτιές
Κύριε διευθυντά
Ακούγοντας και διαβάζοντας τα διάφορα ΜΜΕ (και τους συνομιλητές των) αναγκάζομαι να γράψω δύο σειρές για το επίμαχο θέμα των πυρκαγιών και την αντιμετώπισή του, κυρίως στο στάδιο της πρόληψης διότι:
1) Οπως λένε οι πραγματικοί ειδικοί (ως ο καθηγητής του ΑΠΘ κ. Σπ. Ντάφης) οι φωτιές δεν σβήνουν αν έχουν φουντώσει, ενώ σβήνουν εύκολα στο στάδιο της γένεσής των, όπου πράγματι σβήνουν με ένα ποτήρι νερό. Αρα μόνο η πρόληψη και η έγκαιρη διαπίστωση – ανίχνευση των αρχομένων πυρκαγιών είναι η λύση του προβλήματος και τίποτε άλλο.
2) Η έγκαιρη και εν τη γενέσει τους, διαπίστωση με τα σύγχρονα μέσα (κομπιούτερ – δορυφορική εποπτεία), όπως κάνουν όλα τα προηγμένα κράτη και η άμεση ανίχνευση αυτών από τη μια μεν μεριά στέλνουν στο σημείο ανάφλεξης σε 5-10, το πολύ, λεπτά (με εντολή από το κέντρο ελέγχου) τα άμεσα κατασβεστικά μέσα (αεροπλάνα, ελικόπτερα, πυροσβεστικά, μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα κ.λπ.) και από την άλλη, προβλέπουν (ο Η/Υ) την επέκτασή της. Το δεκάλεπτο είναι αρκετό για να σβήσει οριστικά η δημιουργούμενη φωτιά. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται.
Η φιλολογία και η πολιτική εκμετάλλευση των πυρκαγιών δείχνει και την ποιότητα των επιλογών μας και τη συγκρότηση του κράτους μας. Η επίλυση του προβλήματος των πυρκαγιών στην Ελλάδα γίνεται όπως σε όλα τα προβλήματα, δηλ. ελληνικά και αναποτελεσματικά, με ολέθριες συνέπειες και χωρίς να βάλουμε μυαλό για τη μη επανάληψή τους.
Αναστασιος Κοβατσης / Καθηγητής Πανεπιστημίου / Θεσσαλονίκη
Τα κατοικίδια και οι ιδιοκτήτες τους
Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να εκθέσω ένα πρόβλημα το οποίο εντείνεται όλο και περισσότερο. Υπάρχει απίστευτη ασυδοσία στους περισσότερους ιδιοκτήτες ζώων σχετικά με τις «ελευθερίες» που δίνουν στα κατοικίδιά τους και ιδιαίτερη αναποτελεσματικότητα στην εφαρμογή του νόμου σε αυτές τις περιπτώσεις. Οποια περιοχή και αν επισκεφθεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι οι σκύλοι αλωνίζουν ακάλυπτους, βεράντες, πιλοτές, κήπους (μονοκατοικιών), κ.λπ., επί μονίμου βάσεως (απαγορεύεται) και συχνά σε αριθμούς άνω του επιτρεπτού (δύο κατοικίδια ανά διαμέρισμα) χωρίς να έχουν τη στοιχειώδη εκπαίδευση ώστε να ελαττώνεται στο ελάχιστο το γάβγισμά τους. Επίσης, είναι πλέον συχνό το φαινόμενο να αφήνονται σκυλιά σε εξωτερικούς χώρους και τη νύχτα («επειδή είναι φύλακες») και εν μέσω αυτής να ξυπνάνε τον γείτονα.
Ο νόμος περί διατάραξης κοινής ησυχίας είναι κατανοητός και εύλογος, διότι στις υπόλοιπες ώρες πρέπει να διεκπεραιώνονται δραστηριότητες που ενδέχεται να είναι θορυβώδεις και οχληρές, π.χ. μια οικοδομή. Ομως, δεν είναι δυνατόν να καλύπτει την εντελώς άσκοπη αυτή ενόχληση, που για τον ιδιοκτήτη του κατοικίδιου ίσως να μην αποτελεί ενόχληση (ίσως καν να μην το γνωρίζει ή να μην έχει ενδιαφερθεί επειδή είναι απών όταν αυτή γίνεται)· τον γείτονα, όμως, μπορεί να τον αποδιοργανώνει τόσο στην εργασία του αλλά και στη στοιχειώδη ησυχία της κατοικίας του. Και αυτό, όταν γίνεται κάθε μέρα επί χρόνια, θα έπρεπε να είναι ανεπίτρεπτο. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν αμέτρητες εργασίες που δεν εντάσσονται στα «κλασικά» ωράρια και που, ως εκ τούτου, οι ώρες ησυχίας για τους εργαζόμενους αυτούς είναι διαφορετικές. Υπάρχουν εργασίες που απαιτούν ιδιαίτερη συγκέντρωση. Και ούτω καθεξής. Αυτό, δεν πρέπει ο νόμος να το λάβει υπόψη του ή η αστυνομία που τον εφαρμόζει σε πρώτο επίπεδο; Δηλαδή, δεν μπορεί να καλύπτεται η αστυνομία από το γεγονός της ώρας κοινής ή μη ησυχίας και μόνον.
Τα κατοικίδια πρέπει να εκπαιδεύονται και να κατοχυρώνεται η εκπαίδευση αυτή πριν αποτελέσουν ιδιοκτησία. Η εκπαίδευσή τους καθρεπτίζει την αγωγή του ιδιοκτήτη. Αν, όμως, ο ιδιοκτήτης επιθυμεί να επιδεικνύει ανάρμοστη συμπεριφορά προς τους άλλους, είναι υποχρέωση του νόμου να τον επαναφέρει εκεί που πρέπει.
Σε πρόσφατο ταξίδι μου στη Γερμανία διαπίστωσα ότι όταν ένας σκύλος γαβγίζει, ακόμη και στον δρόμο, ο ιδιοκτήτης σπεύδει να το ηρεμήσει, πάντα με αμεσότατο αποτέλεσμα. Ούτε μία φορά δεν συνάντησα τέτοια συμπεριφορά. Εδώ, αυτή αποτελεί κανόνα.
Τ. Καρποδινης / Αθήνα
«Το παράπονο»
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της εφημερίδας σας, στις 12 Αυγούστου 2009, στο κύριο άρθρο με τίτλο «Το παράπονο» αναφερθήκατε στον άτυχο Βορειοηπειρώτη, ο οποίος πέρασε 28 ολόκληρα χρόνια στα κολαστήρια του Εμβέρ Χότζα.
Επειδή, όπως συνηθίζει να λέει η ελληνική θυμοσοφία, από δικό μου πόνο πονώ τους πονεμένους, αποφάσισα να απευθυνθώ σε σας για να σας ευχαριστήσω τόσο για το άρθρο σας όσο και για την τοποθέτησή σας απέναντι στην τραγωδία του άτυχου συμπατριώτη, ο οποίος θυσίασε στον βωμό της πατρίδος μας το μεγαλύτερο αγαθό που θα μπορούσε κανείς ποτέ να προσφέρει. Θυσίασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, πιστεύοντας ότι η θυσία του θα αναγνωριστεί και θα εκτιμηθεί από την ελληνική πολιτεία.
Το μέγεθος της πικρίας και της απελπισίας του άτυχου αυτού ανθρώπου το αισθάνομαι πάρα πολύ καλά, γιατί και εγώ πέρασα 6 ολόκληρα χρόνια ξεχασμένος στα κολαστήρια της Στάζι. Οταν, δε, μετά 6 χρόνια βασανιστηρίων στα κολαστήρια του Χόνεκερ, στις 26 Μαΐου 1976, με τη βοήθεια της κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας αφέθηκα ελεύθερος, θεώρησα υποχρέωσή μου να επισκεφθώ την τότε ελληνική στρατιωτική αποστολή στο Βερολίνο. Εκεί έζησα την πρώτη μου απογοήτευση και δοκίμασα τον βαθμό της πικρίας. Ο τότε πρόξενος κ. Φωτήλας χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση μου διαβεβαίωσε τα εξής: «Η Στάζι σε δίκασε για κατασκοπία σε 12 χρόνια φυλακή. Στα 6 χρόνια σε άφησε ελεύθερο. Δεν νομίζω ότι το έκανε η Στάζι αυτό από αγαθοεργία. Εγώ είμαι της γνώμης ότι αυτό έγινε από μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Για τον λόγο αυτό μην περιμένεις από μας καμιά απολύτως βοήθεια». Το ίδιο επανέλαβε συμπτωματικά και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τον Ιούλιο 1976. Για κακή τους όμως τύχη, όταν διάβασα τα αρχεία της Στάζι, με κατάπληξη διεπίστωσα ότι 4 κατάσκοποί της αλώνιζαν συστηματικά τον χώρο της ελληνικής στρατιωτικής αποστολής. Παρ’ όλη την πικρία και την απογοήτευση, κατέβαλα και καταβάλλω από την κοινωνική θέση στην οποία βρίσκομαι κάθε προσπάθεια για την προώθηση και κατανόηση των θεμάτων, τα οποία αφορούν άμεσα την Ελλάδα και τον ελληνισμό του Βερολίνου.
Παρ’ όλα αυτά, δεν έπαυσε να με βασανίζει μέχρι και σήμερα το ερώτημα, αν αξίζει να θυσιάζεται κανείς για την πατρίδα μας. Απάντηση στο ερώτημα δεν μπόρεσα να δώσω.
Ας ελπίσω όμως ότι με τη δική σας συμπαράσταση θα εκπληρωθεί η επιθυμία του άτυχου αυτού ανθρώπου.
Γιωργος Μπακαλιος / Βερολίνο
Εργα επιγόνων
Κύριε διευθυντά
Το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα που γεννάται με τις δωρεές και τις δωροληψίες σχετικά με τις εργολαβίες της Siemens στην Ελλάδα είναι ότι τα «μαύρα» εκατομμύρια ευρώ που διακινήθηκαν, πληρώθηκαν τελικά από την τσέπη των Ελλήνων φορολογουμένων, και μάλιστα πίσω από την πλάτη τους, με μοναδικό σκοπό, όπως φαίνεται, την ενίσχυση της εκάστοτε κομματοκρατίας.
Επιπλέον, και πέραν αυτής της πολιτικής αθλιότητας, έγινε από τους ενόχους, με υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας, και με θράσος «χιλίων πιθήκων», εμφανής προσπάθεια να πεισθεί ο ελληνικός λαός ότι στη χώρα των αρχηγικών κομμάτων και της πρωθυπουργοκεντρικής δημοκρατίας κανένας των αρχόντων ούτε γνώριζε, ούτε άκουσε ποτέ απολύτως τίποτε σχετικό και ότι η Siemens, απλώς από αιφνίδια ιδιοπαθή παράνοια, έδιδε αφειδώς εκατομμύρια μάρκα σε τρίτους, χωρίς να έχει προηγουμένως εξασφαλίσει επαρκείς υψηλές εγγυήσεις σχετικά με την πραγματοποίηση του σκοπού διά τον οποίο έδιδε αυτά τα χρήματα!
Πάντως ένα είναι βέβαιο: «ότι με τις κρυψίνοιες, τις αθλιότητες και τις ιδιοτέλειες της επικαθήμενης αναξιοκρατίας, καθώς και με την προφανή έλλειψη σοβαρότητας και τη συνεχή υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού, ούτε το κράτος, ούτε ο λαός μπορεί να κυβερνηθεί σωστά, διότι με αυτής της ποιότητας τις νοοτροπίες υποθηκεύεεται, πληττόμενο ευθέως, το μέλλον του τόπου.
Επειδή όμως «ουδέν κακό αμιγές καλού» φαίνεται ότι με αφορμή αυτή την υπόθεση, τα αίτια του κύματος της ανομίας, της εγκληματικότητας, της διαφθοράς και του ευτελισμού των θεσμών, που αρκετά χρόνια τώρα αθεράπευτα ταλαιπωρούν τον τόπο μας, βρίσκουν επιτέλους κάποια λογική εξήγηση στο μυαλό και των αφελέστερων Ελλήνων ψηφοφόρων, εκτός βεβαίως εκείνων που με εκπλήσσουσα μακαριότητα και πρόθυμη διάθεση αυτοαθώωσης περιέργως εγκαταβιούν οιονεί ως παράκλητοι επί μακρόν, εντός του ναού της δημοκρατίας…
Και εάν πράγματι αυτό συμβαίνει, όπως κατέδειξαν και τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, τότε ίσως να μην έχει χαθεί η τελευταία ελπίδα ανάσχεσης της χωρίς επιστροφή πορείας του έθνους προς την απόλυτη υλική, πνευματική και ηθική παρακμή, προς την οποία αγέρωχα μας οδηγούν οι κενοί περιεχομένου παιάνες των επιγόνων… «Video meliora proboque, deteriora sequor» (Οβιδίου Μεταμορφώσεως VII – Μήδεια.).
Νικ. Μ. Αγιοβλασιτης / Αγία Παρασκευή