Πολύ… βέβαιος και κατηγορηματικός ο (εκ μεταγραφής…) βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, σε πρωινή ραδιοφωνική συνέντευξή του: «Το Κίνημα θα παρουσιάσει πριν από τις εκλογές το πλήρες κυβερνητικό του πρόγραμμα, ώστε να πείσει την κοινωνία, όχι μόνο τους ψηφοφόρους του, ότι απαιτείται μεγάλη κοινή προσπάθεια προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, για να αντιμετωπιστούν τα σωρευμένα τεράστια προβλήματα του τόπου…»! Και τα ‘λεγε τούτα τα ωραία πότε; Την… «παραμονή» των εκλογών! Λες και τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν όλο τον χρόνο και την άνεση μπροστά τους «ΝΑ» εκπονήσουν το κυβερνητικό πρόγραμμα, έστω σχέδιο, να μιλήσουν με λόγια πειστικά και πρακτικά στον κόσμο…
Και μάλιστα, έναν κόσμο απογοητευμένο στον ύψιστο βαθμό. Οχι μόνο από τη Ν.Δ. που είχε την ευθύνη διακυβέρνησης τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, αλλά συνολικά από το πολιτικό σύστημα, όπως κατέδειξαν με φοβερή σαφήνεια τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αλλά και όλες οι «ποιοτικές» αναλύσεις των δημοσκοπήσεων που έχουν μέχρι σήμερα γίνει. Η ανανεωτική εκδοχή της Αριστεράς έχει τις δικές της (τεράστιες!) ευθύνες στη διαμόρφωση του κλίματος απαξίας στο πολιτικό σύστημα, αφού κάποια στιγμή φάνηκε πως μπορεί να αναδειχθεί σε «αποφασιστικό πόλο» διαμόρφωσης των εξελίξεων, αλλά μόλις το κατάλαβε… τρομοκρατήθηκε και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διαψεύσει η ίδια τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν. Το μεγαλύτερο, όμως, μερίδιο ευθύνης αναμφίβολα το έχουν τα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται πως η διαρκώς μειούμενη απήχηση της Ν.Δ. στην κοινωνία (και αυτό καταδεικνύεται στις δημοσκοπήσεις: κυρίως, πέφτει η Ν.Δ., λιγότερο ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ), φυσικά και οφείλεται στη χαμηλή παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα του «πολιτικού έργου» της, αλλά κατά κύριο λόγο (και σωρευτικά, προϊόντος του χρόνου…) αντικατοπτρίζει την απογοήτευση της κοινωνίας προς αυτήν εξαιτίας της διάψευσης των προσδοκιών που είχε επιτρέψει να καλλιεργηθούν με τις προεκλογικές (του 2004…) εξαγγελίες και δεσμεύσεις της. Από τη «σεμνότητα και ταπεινότητα», τη «διαφάνεια περί τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος», μέχρι την έρμη «επανίδρυση του κράτους»!
Από ένα κόμμα εξουσίας, μάλιστα, που από το 2000 διατράνωνε σε όλους τους τόνους πως είναι «κυβέρνηση εν αναμονή», πως είχε επεξεργασμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα αναδιάταξης και ανάπτυξης της χώρας (είχε, μάλιστα, προσδιορίσει και τη χρηματοδότησή του: με τα 10 δισ. ευρώ που θα εξοικονομούνταν από τη… διαφάνεια και την πάταξη της διαφθοράς!), πως είχε βρει και το «κατάλληλο πολιτικό προσωπικό» που θα στελέχωνε την κρατική μηχανή, σε αυτή την αναπτυξιακή αναγέννηση… Τις επιδόσεις σε αυτούς τους συγκεκριμένους αλλά και σε όλους, σχεδόν, τους άλλους τομείς, τις γνωρίζουν οι πάντες – και τις πληρώνει η κυβερνώσα παράταξη…
Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να είναι απορίας άξιων πως το ΠΑΣΟΚ… κατάφερε να έρθουμε στο παρά πέντε των εκλογών και να μην είναι «σαν έτοιμο από καιρό», να μη δείχνει να έμαθε από τα λάθη και τα παθήματα της τόσο φιλόδοξης «νέας διακυβέρνησης», να μην έχει καταφέρει να παρουσιάσει στην κοινωνία ένα ολοκληρωμένο, διαρθρωμένο, λεπτομερές και κοστολογημένο κυβερνητικό πρόγραμμα, από τη στιγμή μάλιστα που εδώ και κάμποσους μήνες… ζητάει εκλογές για να φύγει η Ν.Δ. και να έρθει το ίδιο να εφαρμόσει το «αναγεννητικό» πρόγραμμά του! Πώς μπορεί να φθάσαμε να μετράμε μέρες για τις κάλπες, και αυτό να… υπόσχεται ότι «πριν από τις εκλογές» θα εμφανίσει το πρόγραμμά του στην κοινωνία;
Δεν ανησυχεί από το «προηγούμενο» της Ν.Δ. (που, επιτέλους, ένα πρόγραμμα το είχε εξαγγείλει αρκετά πριν από τις εκλογές του 2004 – άλλο αν και πόσο το εφάρμοσε…); Δεν προβληματίζεται για το πώς θα πείσει το εκλογικό σώμα (που, πια, δείχνει να είναι όλο και πιο απαιτητικό) να το επιλέξει «θετικά» και όχι μόνο να ποντάρει στην «αρνητική ψήφο» κατά της Ν.Δ.; Τι περιμένει;
Καλό Σαββατοκύριακο.