Στα 35 χρόνια της μεταπολιτεύσεως δεν υπάρχει προηγούμενο που ένας πρωθυπουργός, πριν καν συμπληρώσει δύο χρόνια κυβερνητικής θητείας και ενώ το κόμμα του βρίσκεται σε πολιτική καθίζηση, να καταφεύγει στις κάλπες. Οι περισσότεροι βουλευτές της Ν.Δ. θεωρούν την κίνηση αυτή αυτοχειρία, διότι κατά τα ελληνικά ειωθότα καμιά κυβέρνηση δεν επισπεύδει τις εκλογές για να τις χάσει. Αντίθετα, γαντζώνεται με νύχια και δόντια στην εξουσία, απολαμβάνοντας την νομή της, μέχρι και την τελευταία ημέρα της θητείας της. Βεβαίως οι πολίτες δεν έχουν κανένα λόγο να συμμερίζονται την αγανάκτηση των στελεχών της Ν.Δ. για τον πρόωρο απογαλακτισμό τους από τις κρατικές θηλές, ούτε φυσικά να οδύρονται διότι σε περίπτωση ήττας θα χάσουν το βουλευτιλίκι 40 ή 50 εκπρόσωποί της. Ωστόσο εύλογα διερωτώνται για τους πραγματικούς λόγους, που ώθησαν τον κ. Καραμανλή να επισπεύσει τις εκλογές, πέραν της επίσημης επιχειρηματολογίας, την οποία επικαλέσθηκε. Διότι αυτή για να καταστεί πολιτικά ή -έστω- κομματικά αξιόπιστη, απαιτεί πρόσθετα στοιχεία.
Κατά μία άποψη ο κ. Καραμανλής απλώς διεκτραγώδησε τη σημερινή κατάσταση και έθεσε προ των ευθυνών του (!) το εκλογικό σώμα «για τον πρωθυπουργό που θα επιλέξει, με κριτήριο την ικανότητά του να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης». Ετσι, ο σημερινός πρωθυπουργός ουδεμία ευθύνη θα φέρει αν ο ίδιος και το κόμμα του αποδοκιμασθούν στις εκλογές. Επιπλέον δε ο ελληνικός λαός θα είναι άξιος της τύχης του για τα όσα επακολουθήσουν, ενώ ο κ. Καραμανλής μπορεί να αποχωρήσει από την πολιτική με ήρεμη τη συνείδηση, αφού οι ψηφοφόροι αγνόησαν την προειδοποίησή του. Αν πράγματι ισχύει η εκδοχή αυτή τότε ο σημερινός πρωθυπουργός έλαβε τη χειρότερη απόφαση για το κόμμα του, για τον ίδιο, πιθανότατα δε και για τον τόπο.
Ωστόσο υπάρχει και δεύτερη εκδοχή. Κατ’ αυτήν ο κ. Καραμανλής δεν θα περιορισθεί σε μια μονομαχία με τον κ. Παπανδρέου, με διακύβευμα τον… ακαταλληλότερο πρωθυπουργό. Θα επιχειρήσει να καταστήσει ξανά αξιόμαχο το κόμμα του. Δηλαδή να αποκαταστήσει το κύρος και την χαμένη αξιοπιστία της παρατάξεώς του. Τούτο συνεπάγεται, πρώτον, μια ειλικρινή και ολοκληρωμένη αυτοκριτική για λάθη, παραλείψεις και παλινωδίες, οι οποίες μεγιστοποίησαν τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσεως. Δεύτερον, απαιτεί μια εκτεταμένη εκκαθάριση στελεχών, η οποία θα συμπεριλάβει όχι μόνον εκείνους που αποδεδειγμένα «πλήγωσαν την παράταξη», αλλά και όσους με τη συμπεριφορά τους υιοθέτησαν από τους πρώτους κιόλας μήνες της κυβερνητικής θητείας το «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή τον αδίστακτο πλουτισμό, την- όχι αθώα- επιλογή διεφθαρμένων παρατρεχάμενων, τις επιδείξεις αλαζονείας και χλιδής, τον αιφνίδιο εθισμό τους στην κοτεροελικοπτερο – μετακίνηση, την δουλικότητα στους ισχυρούς, με την επαιτεία ψιχίων «κοινωνικής καταξίωσης» και τους χατζιαβατικούς τεμενάδες προς καναλάρχες. (Ανεπανάληπτο θα παραμείνει το τηλεοπτικό σπονσονάρισμα νεαράς συζύγου ηλικιωμένου καναλάρχη για μια προσωποκατασκευασμένη και ασήμαντη διάκριση, εκ μέρους δύο κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, με προεξάρχοντα, δυστυχώς, πολιτειακό παράγοντα).
Ολοι αυτοί, κ. Καραμανλή, όπως είπε και προ 55ετίας ο Γεώργιος Παπανδρέου, μετέβαλαν τους «νικητές σε χλεύη των ηττημένων». Συνεπώς το μόνο που δεν δικαιούσθε να πράξετε είναι να φύγετε πρώτος, κλείνοντας την πόρτα πίσω σας…