Αντρας 60 χρόνων ασελγούσε σε 15χρονα κορίτσια και εξαγόραζε τη σιωπή τους προσφέροντας κινητά και χρόνο ομιλίας. Ενιωθε ότι ήταν το πιο ισχυρό δέλεαρ…
«Είναι απόδραση από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, ο »φύλακας άγγελος» στις δύσκολες καταστάσεις, η γκόμενα, ο φίλος στις μοναξιές, είναι γκλαμουριά, αξεσουάρ μόδας, παιχνιδομηχανή, βοήθημα για να σκοτώνουμε την ώρα μας (το κομπολόι της εποχής)… Μολονότι δεν είμαι ο κινητάκιας που αλλάζει 10 κινητά τον χρόνο για να πουλήσει μούρη, ακόμη κι αν μου τη σπάει να είμαι σε μια παρέα που πιθηκίζουν με τα SMS, αν βγω από το σπίτι χωρίς αυτό, δεν είμαι και στις καλύτερές μου», έγραφε έφηβος σε ιντερνετική κουβεντούλα για το κινητό, που κάνει θραύση στους μαθητές – το υψηλότερο ποσοστό χρήσης κινητού στη χώρα μας από παιδιά 12-15 ετών καταγράφεται στη Θεσσαλία (89,5%), σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία.
Σχεδόν μέλος του εφηβικού κορμιού είναι το κινητό, αφού δεν ξεκολλάει όλη μέρα από το χέρι – τα δάχτυλα σε διαρκή αποστολή μηνυμάτων, ακόμη και την ώρα του φαγητού, ακόμη και στο μπάνιο. Ερευνα στην Ιαπωνία έδειξε ότι το 20% των εφήβων στέλνει 50 μηνύματα τη μέρα, ενώ ένα 7% περίπου 100. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο πρώτος νέος που νοσηλεύτηκε σε ίδρυμα απεξάρτησης για εθισμό στο κινητό, ένας 19χρονος Σκωτσέζος, είχε φτάσει να στέλνει 100 SMS τη μέρα· σε ένα χρόνο είχε ξοδέψει σε μηνύματα 4.500 λίρες. Αλλη έρευνα στη Βρετανία: οι μισοί νέοι είναι διαρκώς αγχωμένοι μην τους τελειώσει η μπαταρία ή βγουν εκτός δικτύου. Queensland University, Αυστραλία: ο εθισμός στο κινητό μοιάζει με τον εθισμό στο τσιγάρο· όταν το αποχωρίζεσαι, νιώθεις αποδιοργανωμένος, αναστατωμένος, νευρικός. Εμφανίζεις συμπτώματα, όμοια με εκείνα του καπνιστή, του βουλιμικού, του καθ’ έξιν τζογαδόρου: επιθετικότητα σε κάθε προσπάθεια να μειωθεί η χρήση, άγχος, ακόμη και πανικό.
Είναι αλήθεια, κι αυτό δεν χρειάζεται έρευνα για να διαπιστωθεί, ότι η μανιώδης χρήση, οδηγεί έξω από τη ζωή. Αποσπασμένοι, οι μανιακοί, από κάθε άλλο ενδιαφέρον, μη θέλοντας ν’ αφομοιώσουν τίποτα έξω απ’ αυτό, σταδιακά φθείρουν τις εσωτερικές τους δυνάμεις. Μοιάζουν να νοσούν από ένα κακό που δεν εντοπίζεται πουθενά, που πλήττει το κορμί χωρίς να αφήνει ίχνη, αλλά τρυπώνει ύπουλα στην ψυχή απορροφώντας ζωντάνια και αφήνοντάς τους ανήμπορους να πληρώσουν το κενό που ακολουθεί την εξάλειψη των υπαρκτών βασάνων.
Περνώντας τη νέα λατρεία από το κόσκινο μιας άγουρης σοφίας, συστέλλουν τη λογική στις διαστάσεις ενός κόσμου που καταπίπτει στην ανία. Ακόμη κι αν ξανοιχτεί εμπρός τους μια θάλασσα καθαρμού, η βαθιά πλήξη τούς εμποδίζει να λουστούν μέσα της.
Οχι, το κινητό δεν είναι δαίμονας, είναι πια μέσα στη ζωή. Ομως, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, απαιτεί μέτρο. Κάτι ξένο προς τον έφηβο που αγαπά να πειραματίζεται, να μιμείται, να αψηφά τον κίνδυνο, να αντιδρά δυναμικά στις πιέσεις.
«Σαν θα πεθάνω βάλτε μου/το κινητό στο μνήμα/μα μη με θάψετε βαθιά/γιατί δεν θάχω σήμα». Λυτρωτικό χιούμορ. Κι έπειτα έρχεται η ωριμότητα, το βύθισμα της συνείδησης στα βαθιά νερά της πραγματικής κοινωνίας. Το σύμπαν αλλάζει και γίνεται ένας ζωντανός ιστός από αληθινούς δεσμούς και αντιθέσεις, από καταποντίσματα και φωτεινές εξάρσεις, από μόχθο, χαρά, λύπη, ελπίδα. Η ακατάπαυστη οφιοειδής κίνηση της ζωής.