Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κυβέρνησης που θα αναδείξουν οι κάλπες του Οκτωβρίου (ή έστω του Νοεμβρίου, αν οι πρώτες δεν βγάλουν αυτοδυναμία) και ταυτόχρονα η μεγάλη πρόκληση μα και ευκαιρία είναι οι χαμηλές προσδοκίες που δείχνει να έχει το εκλογικό σώμα, ασχέτως κομματικής προτίμησης, στο πολιτικό σύστημα. Μαζί με την απογοήτευση και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική τάξη. Και είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, που ο προεκλογικός αγώνας θα διεξαχθεί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα. Που οι πολίτες, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, θα ρίξουν την ψήφο τους με βαριά καρδιά, με μια λογική του «μικρότερου κακού», με έντονη τη διάθεση «τιμωρίας» προς τους νυν, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη δυσπιστία ως προς τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα των επομένων…
Το λέμε… από συνήθεια και μια προδιάθεση στα «κλισέ», κάθε φορά, πως «τούτη» η προεκλογική περίοδος «θα αποδειχθεί κρίσιμη» για την τελική επιλογή του εκλογικού σώματος – η τωρινή, όμως, έχει όλες τις προδιαγραφές να αναδειχθεί ουσιαστικά κρίσιμη. Επειδή ακριβώς ο κόσμος είναι οργισμένος και απογοητευμένος, επειδή πολύ πρόσφατα «έμαθε» να παίζει δυναμικά το παιχνίδι της αποχής, το «τι» θα πουν, αλλά και το «πώς» θα το πουν τα κόμματα που θα διεκδικήσουν την ευθύνη της εξουσίας και κυρίως αν θα καταφέρουν να πείσουν την κοινωνία όχι για τη… σοφία τους, αλλά για τη σοβαρότητα και αποφασιστικότητά τους να εκπονήσουν σχέδια και προγράμματα και να… εννοούν να τα επιδιώξουν, τουλάχιστον! Τα «λόγια» μόνο, αλλά και η απογοήτευση από την απόδοση αυτών που βρίσκονται στην εξουσία, δεν θα αποδειχθούν αρκετά. Με διάφορες παραλλαγές, αυτό ίσχυσε στις εκλογές του 2004 και κατόρθωσε να επιζήσει συρόμενο μέχρι και τις εκλογές του 2007 – δεν έχει άλλο!
Οπως δείχνουν τα πράγματα, το ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει αυτές τις εκλογές. Το ίδιο θέλει (και θα πρέπει το ίδιο να θέλει και η κοινωνία, ό,τι και αν ψηφίζει στις κάλπες…) την αυτοδυναμία. Τα «συνεργατικά» και τα «οικουμενικά» σχήματα αποδείχθηκαν στην ελληνική πραγματικότητα αναποτελεσματικά – πόσω μάλλον στις τωρινές εξ αντικειμένου προβληματικές συνθήκες. Μπορεί να λέει ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του ότι θα επιδιωχθεί «δημοκρατική συνεργασία» ακόμη και αν εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, αλλά η ουσία είναι… ημιαυτοδυναμία, που θα εγγυάται σε κάθε περίπτωση την ύπαρξη ενός συμπαγούς πολιτικού σχήματος που θα αποφασίζει και θα διαχειρίζεται την εξουσία. Και, μάλιστα, μια αυτοδυναμία «ισχυρή», όχι επί… έδρας κρεμάμενη. Κάτι που θα επιδιώξει, πιθανότατα, ακόμη και με εκ νέου προσφυγή στις κάλπες, εκμεταλλευόμενος τον νέο εκλογικό νόμο, έστω και αν τον Οκτώβρη εξασφαλίσει μια ισχνή αυτοδυναμία. Το προηγούμενο της Ν.Δ. δεν αφήνει περιθώρια…
Η πενταετής εμπειρία, ως προς την έμφαση της πολιτικής στον τομέα της επικοινωνίας (σχεδόν αποκλειστικά…) θα πρέπει λογικά να έχει διδάξει όχι μόνο την («παθούσα»…) Ν.Δ., αλλά και το ΠΑΣΟΚ, ότι αυτού του είδους η άσκηση «πολιτικής» αναγκαστικά έχει κοντά ποδάρια. Το ίδιο και η πολιτική φόρμα της γενικόλογης… «δεσμευτικής» εξαγγελίας, που με την κατάκτηση της εξουσίας ξεχνιέται κι εγκαταλείπεται, για να ξαναεπιστρατευθεί σε περιόδους στριμώγματος, ως «επιχείρημα» για την επιδίωξη «νέου ξεκινήματος», από την… ίδια παλιά αφετηρία. Μα είναι η «επανίδρυση του κράτους», μα είναι «οι διαρθρωτικές αλλαγές», μα η «σεμνότητα και ταπεινότητα»…
Το είδε το έργο ο κόσμος πάνω από δύο φορές. Και δεν δείχνει διατεθειμένος να σαγηνευθεί από τη «ρεκλάμα» πως τώρα θα ανέβει από «ανανεωμένο θίασο» και «άλλη σκηνοθεσία». Τώρα θα αποδειχθεί πιο απαιτητικός «πολίτης – πελάτης». Ξέρει, άλλωστε, πως εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα (και φυσικά δεν τα «έφθασε» μόνο η παγκόσμια κρίση, τα δομικά προβλήματα προϋπήρχαν και απλώς επιδεινώθηκαν) απαιτούνται συγκεκριμένες πολιτικές, συγκεκριμένα προγράμματα και επιδιώξεις, συγκεκριμένα και πιθανότατα «μη ελκυστικά» μέτρα. Η επόμενη κυβέρνηση, θέλοντας και μη, θα κληθεί να διαδραματίσει τον ρόλο μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», που θα εξηγήσει κατ’ αρχήν στην κοινωνία με ειλικρίνεια σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, πού οφείλουμε να πάμε συγκροτημένα και σχεδιασμένα και πώς θα επιδιώξουμε, όλοι μαζί, να φθάσουμε κάποια στιγμή εκεί…
Εχουμε ένα μήνα, προεκλογικό, μπροστά μας. Αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας (και τη μικρής διάρκειας ανοχή μας – δεν μιλάμε για «εμπιστοσύνη», καν), για να αναλάβουν τις ευθύνες διακυβέρνησης, οφείλουν να εκμεταλλευθούν αυτό το διάστημα για να μας εμφανίσουν (και να μας πείσουν για την πρακτικότητά του) ένα συγκεκριμένο, κοστολογημένο, ρεαλιστικό πρόγραμμα δράσης στους κρίσιμους τομείς, με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους (αυτό το επί χρόνια ζητούμενο «εθνικό όραμα»!) και να επιδιώξουν να μας πείσουν για τη σοβαρότητά τους. Κι όχι μόνο αυτό: τα καλά σχέδια απαιτούν και καλούς μηχανισμούς υλοποίησης – να μας πείσουν για την ποιότητα (και τη στελέχωση – από ψηφοδελτίων άρξασθε!) της δομής της κομματικής οργάνωσης, τα πρόσωπα με τα οποία θα ενδυναμώσουν τη δημόσια διοίκηση (οργανισμοί κ.λπ.), αλλά κι εκείνα που θα αποτελέσουν τον κυβερνητικό πυρήνα.
Πληρώσαμε, κάτι μάθαμε…