Ο Κώστας Καραμανλής πήρε ένα πολύ μεγάλο ρίσκο, σε σχέση με την υστεροφημία του, την περασμένη Τετάρτη. Σε μια στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει κρίση σε ζωτικούς τομείς, και κυρίως στην κατάσταση του δημόσιου ταμείου, εκείνος επέλεξε να προσφύγει στις κάλπες. Και το ερώτημα είναι γιατί το έκανε. Αντελήφθη τα όρια του κόμματος, της κυβέρνησης, του κράτους και της κοινωνίας και είπε με αίσθηση ευθύνης «αυτό το πράγμα δεν βγαίνει έτσι»; Θεώρησε πως το πολιτικό τοπίο είχε μπλοκάρει και έπρεπε να ξεκαθαρίσει; Τι ζύγισε περισσότερο, το προσωπικό, το κομματικό ή το εθνικό συμφέρον; Η Ιστορία θα γράψει κάποτε πώς και γιατί πήρε αυτήν την ιστορική απόφαση. Μέχρι τότε, όμως, θα κριθεί εκ του αμέσου αποτελέσματος.
Το καλό σενάριο για τον κ. Καραμανλή θα ήταν να «γυρίσει» το παιχνίδι, πείθοντας την κοινή γνώμη πως έχει πράγματι σχέδιο εξόδου από την κρίση και πως θα είναι ένας εντελώς διαφορετικός πρωθυπουργός, αν κερδίσει. Θα πρόκειται για έναν πολιτικό άθλο, που θα ποντάρει κυρίως στις πολιτικές αδυναμίες του αντιπάλου του και στη γύμνια των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ. Και βεβαίως, θα πρέπει εν συνεχεία να ζήσουμε μια τρίτη θητεία Καραμανλή, που θα λειτουργεί με το πάθος, την εργατικότητα και την «τρέλα» αποφασισμένου πολιτικού αυτόχειρα.
Ενα άλλο σενάριο, που θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμο για τον τόπο, θα ήταν να μην έχει αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ και να αναγκασθεί υπό την πίεση των γεγονότων να συνεργασθεί σε μια οικουμενική κυβέρνηση, που θα αναλάβει να λύσει τα θεμελιώδη προβλήματα που είναι απαγορευτικά για τις μονοκομματικές κυβερνήσεις λόγω υψηλού πολιτικού κόστους.
Το σενάριο της μη αυτοδυναμίας, όμως, μπορεί επίσης να σημαίνει ότι ο τόπος θα μπει σε μια καταστροφική περίοδο ακυβερνησίας και αβεβαιότητος, όπου τα spreads των ομολόγων θα εκτιναχθούν, το κράτος θα παραλύσει και τα προβλήματα θα μένουν άλυτα. Αν κανένα κόμμα δεν πάρει την αυτοδυναμία, θα σημάνει πρακτικά πως μέχρι τις αρχές του 2010 κανείς δεν θα έχει συντάξει πραγματικό προϋπολογισμό, οι υπηρεσίες ασφαλείας θα ημιλειτουργούν χωρίς σαφείς οδηγίες και με τους πράσινους να βρίζονται με τους γαλάζιους στους διαδρόμους, οι επιχειρηματίες δεν θα ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Αυτό είναι προφανώς και το πιο καταστροφικό σενάριο για την υστεροφημία του κ. Καραμανλή γιατί συνδυάζει παράλυτο κράτος, διαλυμένη παράταξη και τον τόπο σε μεγάλη περιπέτεια.
Και μετά, έχουμε το σενάριο μιας καθαρής νίκης του ΠΑΣΟΚ, επειδή ο κόσμος θα λειτουργήσει με το σύνδρομο της ισχυρής κυβέρνησης. Και επειδή η ομάδα σχεδιασμού των πρώτων 100 ημερών του κ. Παπανδρέου δεν μοιάζει… ακριβώς με εκείνη που είχε ο Ομπάμα, θα χαθούν μερικοί μήνες μέχρι να ξαναπάρει μπροστά το κράτος και αρκετός καιρός μέχρι να ανασυνταχθεί η κεντροδεξιά παράταξη. Ενδεχομένως πάλι να είναι μια λύση γιατί κάποιος θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις.
Κανείς μας δεν ξέρει σήμερα πώς θα μοιάζει το πολιτικό τοπίο στις 5 Οκτωβρίου. Το μόνο, πάντως, παρήγορο είναι πως ο κ. Καραμανλής υποσχέθηκε ότι θα εξηγήσει με σαφήνεια ποια ακριβώς είναι αυτά που πρέπει να γίνουν άμεσα για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ισως, λοιπόν, ακόμη κι αν ο ελληνικός λαός δεν του εμπιστευθεί την εφαρμογή τους, να είναι εκείνος που θα χτυπήσει τον κώδωνα κινδύνου για να καταλάβουμε όλοι πού πάμε. Το ρίσκο πάντως είναι μεγάλο γιατί τα σενάρια κινούνται από το τέλειο comeback έως την τραγωδία. Αυτή είναι όμως και η ομορφιά της πολιτικής…