Η απόφαση του κ. Καραμανλή να διεξαχθούν εκλογές τώρα προκάλεσε θύελλα στην κεντροδεξιά παράταξη. Εύλογες οι αντιδράσεις – άλλες ήταν οι προσδοκίες. Ωστόσο, έτσι όπως τα είχε καταφέρει, η απόφασή του ήταν περίπου αναπόφευκτη.
Πρώτον, ο κ. Καραμανλής, γνωρίζοντας την κυβέρνησή του, κατανόησε ότι δεν θα μπορούσε να αποτρέψει την καταβύθιση της χώρας στη δίνη μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιοδου. Διότι, εκτός των άλλων, η ίδια η κυβέρνησή του υπέκυπτε στη γοητεία της ψηφοθηρίας – με καταστροφικές συνέπειες. Ηδη, ο κ. Γ. Παπαθανασίου υφίστατο ασφυκτικές πιέσεις από συναδέλφους του για «χαλάρωση». Ο κ. Καραμανλής, με την απόφασή του, προεξόφλησε αυτό ακριβώς: Οτι δεν είχε το σθένος να αποτρέψει αυτήν την εξέλιξη.
Δεύτερον, δεν διέθετε συνεκτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης που ταλανίζει την οικονομία, αποσαθρώνει μηχανισμούς και κρίσιμους θεσμούς, υπονομεύει την κοινωνική συνοχή. Ακόμη και αν αποφάσιζε να πρωθήσει κάποιες μεταρρυθμίσεις, έστω αποσπασματικές (ως τροχιοδεικτικές των προθέσεών του από εδώ και πέρα), δεν διέθετε την ομάδα των ανθρώπων που θα τις υλοποιούσαν ούτε μπορούσε να συγκροτήσει τέτοια ομάδα, πια. Διότι, όταν βυθίζεται το καράβι, όχι μόνον δεν σπεύδει σε αυτό νέο πλήρωμα, αλλά αντιθέτως φεύγουν και τα ποντίκια – όπερ, άλλωστε, ήδη παρατηρούμε.
Τρίτον, προφανώς γνώριζε την κυοφορούμενη (απίστευτη!..) τροπή των εξελιξεων στο σκάνδαλο Siemens, ειδικά στην υπόθεση Χριστοφοράκου -ίσως, γνώριζε και άλλα…
Ετσι, το πρόβλημά του δεν ήταν ότι ο κ. Παπανδρέου θα προκαλούσε εκλογές τον Μάρτιο. Ηταν ότι τον Μάρτιο θα έχανε τις εκλογές με μεγαλύτερο πάταγο.
Αλλωστε, ο κ. Καραμανλής εδώ και αρκετούς μήνες δήλωνε κουρασμένος. Γιατί κουράστηκε τόσο πρόωρα; Διότι -απαντούν ορισμένοι- όταν ανέλαβε, του είχαν πει ότι το έργο ενός πρωθυπουργού είναι εύκολο, ότι η Ελλάδα ταξιδεύει με αυτόματο πιλότο και ο κυβερνήτης απλώς «προεδρεύει» – εξ ου και η ευκολία και η βιαιότητα της πολεμικής του κατά των κυβερνήσεων Κ. Σημίτη. Ισως, πάλι, του είχαν πει ότι τα προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν, η Ελλάδα έχει μάθει να ζει με αυτά, άρα ως κυβερνήτης της δεν θα υποφέρει από άγχος ενώ, αντιθέτως, θα απολαμβάνει την εξουσία. Και, μάλλον, είχαν αποφύγει να του πουν ότι, όταν αυτός ετοιμαζόταν να κυβερνήσει, κάποιοι επίδοξοι συνεργάτες του, έστηναν τις off shore εταιρείες τους…
Οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη – έγραφε ο Μπρεχτ. Και όπως οι δημοσκοπήσεις προοιωνίζονται, η Ν. Δ. θα χάσει την επικείμενη εκλογική μάχη. Ισως, όμως, κερδίσει ένα πολύ σημαντικό, διπλό στοίχημα.
Το πρώτο, όχι δύσκολο για ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας, είναι να παραμείνει συντεταγμένη. Το δεύτερο είναι, απαλλαγμένη από το βάρος των κυβερνητικών καθηκόντων, να βρει τη δύναμη να προχωρήσει στην αυτο-μεταρρύθμισή της: Να απαλλαγεί από «κουμπάρους» ή μηχανισμούς πολιτευτών που θεωρούν την πολιτική απλώς έναν άλλο δρόμο για να πλουτίσουν, να αφαιρέσει από την εικόνα της τα χαρακτηριστικά της ομοσπονδίας λατιφουντίων, να αποκτήσει ευκρινή αστερισμό ιδεών και επεξεργασμένη πολιτική πρόταση, ώστε να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο συντηρητικό πολιτικό κόμμα, το οποίο θα διεκδικήσει νέο ρόλο στη μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Αυτό είναι το κρίσιμο, πολύ σύνθετο στοίχημά της.