Εγκλημα πολέμου
Κύριε διευθυντά
Ολόκληρος ο Ελληνισμός είναι συγκλονισμένος, οργισμένος και θλιμμένος από τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την ψυχρή εκτέλεση των πέντε Κύπριων αιχμαλώτων στον κάμπο της Μεσαορίας, οι οποίοι προηγουμένως συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις κατοχής τον Αύγουστο του 1974. Με τα χέρια στο κεφάλι, όπως απεικονίζονται στην ιστορική συμβολική συγκλονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία, την οποία απαθανάτισε ο Τούρκος δημοσιογράφος και πολεμικός ανταποκριτής Ερκίν Κονούξεβερ συμβολίζουν τη γενναιότητα και την αποφασιστικότητα για υπεράσπιση της Κύπρου απέναντι στον Τούρκο εισβολέα και κατακτητή. Με τα κουρασμένα από τον καύσωνα και τη μάχη πρόσωπά τους, αντικρίζουν τον θάνατο, αφού λίγα λεπτά αργότερα εκτελούνται εν ψυχρώ και ρίχνονται σε ένα πηγάδι για 35 ολόκληρα χρόνια. Αυτή η πράξη δείχνει και το αυθεντικό πρόσωπο της Τουρκίας, της χώρας που θέλουν κάποιοι φίλοι μας εντός της Ε.Ε. είτε είναι Σουηδοί είτε Βρετανοί να την εντάξουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι η δολοφονία αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς εθιμικού δικαίου και παραβιάζει την Τρίτη Συνθήκη της Γενεύης για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου και την Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης για την προστασία των αμάχων κατά τη διάρκεια πολέμου. Επίσης, η αφαίρεση ζωής αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Ως Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να αξιοποιηθεί πολιτικά και διπλωματικά αυτή η μαρτυρία ώστε να δημιουργηθούν οι σωστές πιέσεις προς την Τουρκία για να συνεργαστεί στην απαίτηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) να δώσει όσα στοιχεία κατέχει στις οικογένειες των αγνοουμένων και στις αποφάσεις της Επιτροπής Μονίμων Αντιπροσώπων, όπου καλείται η Τουρκία να δώσει πρόσβαση στα αρχεία του τουρκικού στρατού και των τουρκικών φυλακών. Είναι καιρός να βγουν από τα συρτάρια και να εφαρμοστούν όλες οι καταδικαστικές για την Τουρκία αποφάσεις σε διακρατικές προσφυγές. Να δικαστούν και οι εδώ εγκάθετοι της Τουρκίας για τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος μας και να δοθούν όλες οι πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει η Τουρκία για τις ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, τις πολιτιστικές, θρησκευτικές καταστροφές κ.λπ. που διέπραξε την περίοδο του ’74.
Είναι καιρός για γενναίες αποφάσεις ώστε να σταματήσει ο εμπαιγμός, οι υποκρισίες και το χάιδεμα της Τουρκίας. Αλλωστε το απαιτεί και το δικαιούται τόσο η μνήμη των πέντε αδικοχαμένων παλικαριών που μνημονεύουμε και υποκλινόμαστε σήμερα, 35 χρόνια μετά, όσο και ολόκληρος ο κυπριακός ελληνισμός.
Ευρος Αντωνιαδης / Λεμεσός
Οι ειδήσεις
Κύριε διευθυντά
Οντας αναγνώστης της «Καθημερινής» επί πολλές δεκαετίες νομίζω ότι έχω το δικαίωμα καλόπιστης κριτικής που έχει να κάνει με τον τρόπο που η εφημερίδα, το τελευταίο διάστημα, παρουσιάζει τις πολιτικές ειδήσεις και συγκεκριμένα:
1. Σχετικά με τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Αττική. Στο φύλλο της εφημερίδας στις 23/8/2009, το οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε, συντάσσεται το πρωί του Σαββάτου αναγράφηκε ότι η φωτιά επεκτάθηκε από κακό συντονισμό των πυροσβεστικών δυνάμεων. Με δεδομένο ότι η φωτιά άρχισε στις 21.00 της προηγούμενης ημέρας Παρασκευής και το πυροσβεστικό έργο ουσιαστικά άρχισε το πρωί του Σαββάτου απορεί κανείς πώς ο συντάκτης του σχετικού κειμένου πρόλαβε και έκανε αυτές τις εκτιμήσεις περί ανεπάρκειας, εκτός εάν θεωρούσε ως δεδομένο ότι θα υπάρξει ανεπάρκεια.
2. Και πάλι για το ίδιο θέμα των πυρκαγιών. Ως γνωστόν, ανατέθηκε στον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης η διενέργεια ανακρίσεων, προκειμένου να διαπιστωθούν ενδεχόμενες πλημμέλειες και ολιγωρίες της Πυροσβεστικής. Χωρίς να έχουν περάσει 24 ώρες από την ανάθεση αυτή, η «Καθημερινή» την επομένη ή μεθεπομένη και ενώ ουσιαστικά δεν είχε ο επιθεωρητής αρχίσει το έργο του (ακόμη και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί) ανέγραψε ότι, κατά τις πληροφορίες της, οι ευθύνες επιρρίπτονται σε συγκεκριμένο πρόσωπο, στον υποδιοικητή του Πυροσβεστικού Σώματος και
3. Κατά καιρούς στην πρώτη σελίδα αναγράφονται εξαιρετικά δυσμενείς, πλην όμως, κατά βάση, αληθείς ειδήσεις για την πορεία των διαφόρων οικονομικών μεγεθών, ρυθμού ανάπτυξης, ελλείμματος κ.λπ., δίνοντας όμως την εντύπωση στον απλό αναγνώστη του περιπτέρου ότι μόνο στην Ελλάδα παρουσιάζονται αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις, αποκρύπτοντας ή αναφέροντας σε ελάχιστες περιπτώσεις και ακροθιγώς μόνο στις μέσα σελίδες, ότι παρόμοιες και σε πολλές περιπτώσεις χειρότερες εξελίξεις υπάρχουν και στα άλλα κράτη της Κοινότητας, π.χ. Γαλλία, ρυθμός ανάπτυξης -4%, έναντι προβλεπόμενης δικής μας αντίστοιχης -1%.
Θεωρώ ότι δεν ταιριάζει σε μια εφημερίδα όπως η «Καθημερινή» η παράθεση των ειδήσεων με τον ανωτέρω τρόπο.
Κωνσταντινος Α. Γεωργακοπουλος – Δικηγόρος
Η αναδάσωση
Κύριε διευθυντά
Το άρθρο 117 παρ. 3 του αναθεωρημένου το 2001 Συντάγματος ορίζει ότι «δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».
Κατά την έννοια των συνταγματικών αυτών διατάξεων και των τοιούτων των άρθρων 38 παρ. 1 και 41 παρ. 3 του Ν. 998/1979 (ΦΕΚ Α΄ 289), κάθε αποψιλούμενη δασική έκταση, δημόσια ή ιδιωτική, κηρύσσεται υποχρεωτικώς αναδασωτέα με μόνη την αντικειμενική διαπίστωση της συνδρομής των προϋποθέσεων που προβλέπει η ως άνω συνταγματική διάταξη, η δε απόφαση περί αναδασώσεως πρέπει να αιτιολογείται πλήρως ως προς τον χαρακτήρα της εκτάσεως ως δάσους ή δασικής εκτάσεως, η αιτιολογία, όμως, αυτή μπορεί να συμπληρώνεται, όπως δέχεται η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και από τα λοιπά στοιχεία του φακέλου.
Ειδικότερα, κατά την έννοια της παρατεθείσης ως άνω συνταγματικής διατάξεως του άρθρου 117 παρ. 3, που έχει άμεση εφαρμογή, διότι δεν εξαρτάται από την έκδοση νόμου, όταν καταστρέφεται δάσος ή δασική έκταση είτε από πυρκαγιά είτε από οποιαδήποτε άλλη αιτία, η κήρυξη της καταστραφείσης εκτάσεως ως αναδασωτέας και η απαγόρευση κάθε χρήσεως η οποία θα παρεμπόδιζε την αναδάσωση δεν αφήνεται στη διακριτική εξουσία της διοικήσεως, αλλά είναι υποχρεωτική και επιβάλλεται χωρίς εξαίρεση, με μόνη την αντικειμενική διαπίστωση της συνδρομής των τασσομένων από την ως άνω συνταγματική διάταξη προϋποθέσεων και ασχέτως του χαρακτήρος της αναδασωτέας εκτάσεως, ως δημοσίας ή ιδιωτικής.
Η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας δέχεται παγίως ότι, επειδή την κήρυξη της εκτάσεως ως αναδασωτέας επιτάσσει ρητώς η προαναφερθείσα διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 117 του Συντάγματος, βάσει κριτηρίων που είναι αντικειμενικά, αφού ανάγονται στον χαρακτήρα της εκτάσεως ως δασικής και στο πραγματικό γεγονός της εκχερσώσεως ή της καταστροφής της δασικής βλαστήσεως, λόγω πυρκαγιάς και δεν συνάπτεται προς υποκειμενική συμπεριφορά και ενέργεια του θιγομένου, εν όψει τούτων δεν απαιτείται η τήρηση του προβλεπομένου στο άρθρο 20 παρ. 2 του Συντάγματος τύπου της προηγουμένης ακροάσεως του θιγομένου για την έκδοση της σχετικής με την αναδάσωση αποφάσεως.
Προϋπόθεση κατά νόμο για την έκδοση αποφάσεως, με την οποία μια έκταση κηρύσσεται αναδασωτέα, είναι να υπάρχει σχετική πρόταση του οικείου Δασαρχείου, δεν απαιτείται δε να έχει τηρηθεί προηγουμένως η κατά το άρθρο 14 του Ν. 998/1979, διαδικασία χαρακτηρισμού, ούτε η επίλυση τυχόν αμφισβητήσεων ως προς τον χαρακτήρα της εκτάσεως ούτε η κατάρτιση δασολογίου.
Τέλος, η αρμοδιότητα κηρύξεως εκτάσεων ως αναδασωτέων, μετά την κατάργηση των θέσεων των περιφερειακών διευθυντών (άρθρ. 14 παρ. Ι Ν. 2399/1996) περιήλθε στους γενικούς γραμματείς των Περιφερειών.
Κωνσταντινος Χιωλος – Διδάκτωρ Νομικής – Δικηγόρος
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης
Κύριε διευθυντά
Με στενοχώρησε ο «εύκολος» τρόπος με τον οποίο ο κ. Καρκαγιάννης τσουβάλιασε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην του ΠΑΣΟΚ), περιγράφοντάς τα «περιχαρακωμένα στη γωνία τους και στον εαυτό τους, παραιτημένα από τη φιλοδοξία να παρεμβαίνουν και να διαμορφώνουν τα δημόσια πράγματα». Από το 1998, από τότε που ο κ. Καραμανλής σε μια από τις πρώτες του εκδηλώσεις εκδικητικής αλαζονείας, με διέγραψε οριστικώς από τις τάξεις της Ν.Δ. συμμετείχα σε δύο μικρά κόμματα, τους Φιλελεύθερους και τη Δράση. Δεν θυμάμαι ποτέ να παραιτήθηκα είτε εγώ είτε το κόμμα στο οποίο συμμετείχα, από τη φιλοδοξία της παρέμβασης και της διαμόρφωσης των δημοσίων πραγμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Οι θέσεις των Φιλελεύθερων και αργότερα της Δράσης ήσαν πάντοτε τίμιες, καθαρές, σοβαρές και θαρραλέες.
Η στάση αυτή δεν επιδοκιμάστηκε από το εκλογικό σώμα.
Επειδή δεν επιδοκιμάστηκε, τα τηλεοπτικά μέσα, περιχαρακωμένα και αυτά στη δική τους γωνία, θεώρησαν ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με τις θέσεις των Φιλελευθέρων και της Δράσης. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος. Και έτσι οι τηλεοράσεις προβάλλουν τις «αόριστες διακηρύξεις με τις άφθονες υποσχέσεις, τη φθηνή ρητορεία και τους δηλητηριώδεις χαρακτηρισμούς» που αποστρέφεται ο κ. Καρκαγιάννης. Τι ήλθε πρώτο; Η κότα ή το αυγό;
Ο πρωθυπουργός στην επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έγραψε ότι απαιτείται δραστικός περιορισμός των δημοσίων δαπανών. Πόσες φορές το έχει ξαναπεί; Πόσες φορές δεσμεύτηκε να περιορίσει τη σπατάλη; Πόσες φορές είπε ότι θα εξοικονομήσει 10 δισ.; Αν μπορεί και το ξαναλέει και μάλιστα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εξηγήσει τις πρόωρες εκλογές οφείλεται στο γεγονός ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα τηλεοπτικά μέσα, δεν του ζήτησαν ποτέ λογαριασμό για τη μη τήρηση των προηγούμενων υποσχέσεων. Ο πρωθυπουργός γράφει όσα γράφει με τη βεβαιότητα ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αγνοεί τις προηγούμενες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Με εκτίμηση,
Στέφανος Μανος