H απόφαση του, μέχρι και χθες, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκου Αλαβάνου να απόσχει από την προεκλογική μάχη που ξεκίνησε, μόνον θετικά δεν προοιωνίζεται για το δοκιμαζόμενο κόμμα της Αριστεράς. Και τούτο, διότι της σχετικής δήλωσης προθέσεων του κ. Αλαβάνου ακολούθησαν σενάρια για τη στάση που θα κρατήσει εφεξής τόσο στο πλαίσιο του Συνασπισμού όσο και στο «μόρφωμα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Η άποψη που διατυπώθηκε ότι ο κ. Αλαβάνος «αποχωρεί τώρα προκειμένου να μη χρεωθεί την ήττα και να επιστρέψει στη συνέχεια για τον δεύτερο γύρο της εμφύλιας διαμάχης στον ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί να «αδικεί» τον επί έτη ηγέτη του κόμματος, δεδομένου ότι είναι εξόχως υποθετική. Δυστυχώς, όμως, μοιάζει τόσο βάσιμη, εξαιτίας της πολιτικής συμπεριφοράς του κ. Αλαβάνου τους τελευταίους μήνες.
Πριν από τις ευρωεκλογές, ο τέως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως ο απόλυτος εκφραστής του σχήματος. Είναι ο ίδιος που έδινε τον τόνο στη Βουλή κατά τις αντιπαραθέσεις του με τον πρωθυπουργό, είναι ο ίδιος που συμμετείχε στο debate των πολιτικών αρχηγών, αντί του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο ο ίδιος ώθησε στην ηγεσία του Συνασπισμού.
Τη νύχτα, ωστόσο, των ευρωεκλογών, όταν ήταν ορατές οι συνέπειες της έως τότε πολιτικής αλλά και της εμφανούς πλέον δυαρχίας στο δίπολο ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Αλαβάνος απουσίασε. Βρισκόταν, μάλλον, στα Ζωνιανά, αλλά σε κάθε περίπτωση βρισκόταν εκτός τηλεοπτικών πλάνων, εκεί όπου θα έπρεπε να εξηγήσει το εκλογικό αποτέλεσμα, εκεί όπου ενδεχομένως θα έπρεπε να αναλάβει τις όποιες ευθύνες τού αναλογούσαν. Λίγα 24ωρα αργότερα, διαρροές τον ήθελαν να προτίθεται να παραιτηθεί οσονούπω, κι όταν αυτό δεν συνέβη, οι πληροφορίες τον έφεραν έτοιμο για σκληρή αυτοκριτική. Επίσης, δεν ήρθε. Αντ’ αυτού, και όχι μόνον με προσωπική του ευθύνη, το κομματικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και, κατ’ επέκταση η μεγαλύτερη συνιστώσα του, ο Συνασπισμός, περιήλθαν σε περιδίνηση. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στις 5 Οκτωβρίου, ο κ. Αλαβάνος δεν θα επιστρέψει ζητώντας τα ρέστα.
Οταν στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ ασχολούνται με τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων και τη στρατηγική τους κατά τις 4 εβδομάδες της προεκλογικής αναμέτρησης, όταν το ΚΚΕ επιχαίρει για την κατάσταση στο «αδελφό» αριστερό κόμμα και ο ΛΑΟΣ επιχειρεί να συλλέξει ψήφους ακόμη κι από την Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με τη συμμετοχή ή μη του Αλέκου Αλαβάνου στα ψηφοδέλτια και τη… συλλογική ηγεσία των 12 «προέδρων» – επικεφαλής των συνιστωσών, υπό τους οποίους το κόμμα θα πάει στις εκλογές.
Δεν μπορώ να προεξοφλήσω το αποτέλεσμα της κάλπης. Ωστόσο, είναι προφανές πως από τα, δημοσκοπικά, διψήφια ποσοστά κι αυτούς που ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ να μπαίνει σφήνα στο δικομματισμό, ο χώρος βρίσκεται και πάλι να φλερτάρει επικίνδυνα με το όριο του 3% για την είσοδό του στη νέα Βουλή. «Πάντοτε έτσι λειτουργούμε και, λίγο πριν από την καταστροφή, συσπειρωνόμαστε και τα καταφέρνουμε», μου έλεγε προχθές φίλος, φανερά καταβεβλημένος από τους διαγκωνισμούς μικρών και μεγάλων συνιστωσών. Κι εκεί, ενδεχομένως, είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Απορροφημένος στην προσπάθεια επιβίωσης του σχήματος και επιβεβαίωσης των στελεχών του, δεν του μένει ικμάδα δύναμης να πει το παραμικρό στους ψηφοφόρους.