Το χειροκρότημα των υπουργών και των κομματικο-κυβερνητικών παρατρεχάμενων, που (άγνωστο γιατί – όχι χθες, πάντα στις συνεντεύξεις Τύπου πρωθυπουργών στη ΔΕΘ) αποτελούσαν το «ταμπλό – βιβάν» της «συνομιλίας» του Κώστα Καραμανλή με τους δημοσιογράφους στο Βελλίδειο, απέδειξε και μάλιστα σε ζωντανή σύνδεση πως η στόχευση των απαντήσεων που έδινε ο πρωθυπουργός ήταν στραμμένη κατά κύριο λόγο στους οπαδούς και τους δυνάμει ψηφοφόρους της παράταξής του. Με την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά συσπείρωσης και με τα μηνύματα να «μιλούν» για δυσαρεστημένη βάση, και γενικότερα, αλλά και εξαιτίας της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, απολύτως λογικό ήταν ο κ. Καραμανλής να θελήσει να «μιλήσει» σ’ αυτό το συγκεκριμένο ακροατήριο. Και από την άποψη αυτή, η παρουσία του ήταν καλή…
Για το γενικό ακροατήριο που παρακολούθησε την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, το αυθόρμητο ερώτημα που ερχόταν στη σκέψη του ήταν «ωραία τα λες, αλλά… γιατί όλα αυτά τα ειλικρινή και τα «αποφασιστικά» δεν τα ‘κανες πράξη τα περίπου έξι χρόνια που βρίσκεσαι στην εξουσία»; Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η επικοινωνιακή δυσκολία των επιχειρημάτων που επιστράτευσε ο κ. Καραμανλής – δυσκολία ακόμη και στις τάξεις των απολύτως καλοπροαίρετων πολιτών, δίχως κομματικές παρωπίδες που πιθανότατα στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είχαν εμπιστευθεί την υπό τον Καραμανλή Ν.Δ.
«Αυτή είναι η αλήθεια…» και «αυτή είναι η πραγματικότητα…» επαναλάμβανε μονότονα στις απαντήσεις του ο πρωθυπουργός – τόσο όταν επιχειρηματολογούσε πως με τις πολιτικές των κυβερνήσεών του «σωθήκαμε» από τα χειρότερα της οικονομκής κρίσης όσο και όταν επέσειε τον κίνδυνο ραγδαίας επιδείνωσης των οικονομικών δεικτών, αν δεν ληφθούν επειγόντως «μέτρα», για τα οποία, τονίζοντας ότι «μιλάει την αλήθεια με υπευθυνότητα», ζήτησε «νωπή λαϊκή εντολή». Αν παραβλέψει κανείς την αντιφατικότητα των επιχειρημάτων (πώς απειλείται με κατάρρευση κάτι που… έχει σωθεί;) και θελήσει να μείνει στην αναγκαιότητα να ληφθούν άμεσα και σκληρά μέτρα, εύλογα θα αναρωτηθεί ποιος ο λόγος της «προσφυγής» στη νωπή λαϊκή εντολή, για να… ληφθούν μέτρα απολύτως αυτονόητα και επί χρόνια επιβεβλημένα (γι’ αυτό, άλλωστε, περιλαμβάνονται στις εξαγγελίες και «δεσμεύσεις» της Ν.Δ. από την προεκλογική εκστρατεία του… 2000 ήδη!), όπως η… πάταξη της φοροδιαφυγής, η μείωση των δαπανών και το νοικοκύρεμα του κράτους (τι άλλο ήταν η πολυσυζητημένη «επανίδρυσή» του;), το πάγωμα των μισθών και κόψιμο των υπερωριών και η… μηχανοργάνωση των ασφαλιστικών ταμείων!
Να ζητήσεις «νωπή λαϊκή εντολή» για να αλλάξεις ρότα στην εξωτερική σου πολιτική, να θελήσεις (λέμε, τώρα, ακραία πράγματα) να βγεις από την Ευρωζώνη, άντε να πεις έχει κάποια λογική – επαναπροσανατολίζεται μια χώρα! Αλλά νωπή εντολή για να… κυβερνήσεις σύμφωνα μάλιστα με τις προγραμματικές δηλώσεις και τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» σου; Ποιον πείθεις; Η «αλήθεια και η πραγματικότητα» είναι ότι επί σχεδόν έξι χρόνια, η κυβερνώσα (και με χαρακτηριστική άνεση, τόσο από πλευράς κοινοβουλευτικής δύναμης όσο και ανοχής εκ μέρους της κοινωνίας…) Ν.Δ., με το ιδεολόγημα της «ήπιας προσαρμογής» και τη… ραθυμία ενός κόμματος που δεν απειλείται από την αντιπολίτευση, δεν σκέφθηκε καν να καταπιαστεί με την απόπειρα εφαρμογής των ίδιων των εξαγγελιών της!
Επέτρεψε στους κυβερνητικούς και κομματικούς μηχανισμούς της να αναπτύξουν φαινόμενα παθογένειας, διαφθοράς, συναλλαγής με συμφέροντα και δυνάμεις που -θεωρητικά και εξαγγελτικά- ο ίδιος ο κ. Καραμανλής (και ουδείς αμφέβαλλε για την ειλικρίνειά του – για την αποτελεσματικότητα των ελέγχων και της εξουσίας του έχουν ανακύψει ερωτήματα…) είχε δεσμευτεί πως θα «τελειώσει μια κι έξω…
Ο χρόνος στην πολιτική αποτελεί κρισιμότατο, ουσιώδη παράγοντα. Ας σκεφθεί κανείς, σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν σήμερα η χώρα (αλλά και η ίδια η κυβερνώσα Ν.Δ.), αν ο «φετινός» Καραμανλής είχε παρουσιαστεί στην… περυσινή ΔΕΘ, που όλοι συμφωνούν πως αποτέλεσε την αρχή του τέλους. Μας είπε, φέτος, πως… ήξερε από πέρυσι τις δυσμενείς προοπτικές λόγω παγκόσμιας κρίσης – γιατί, λοιπόν, πέρυσι δεν «μίλησε τη σκληρή αλήθεια» και δεν πήρε μέτρα; Γιατί μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο εμπιστευόταν τον κ. Αλογοσκούφη που μας διαβεβαίωνε ότι «έχει θωρακίσει την οικονομία» (άλλο τώρα που ομολογούσε πως… «τα έσοδα έχουν πιάσει πάτο»!). Ποιο το όφελος να παραδέχεται φέτος (που πια δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς…) πως «έκανε λάθος» με τα περί «ό,τι νόμιμο και ηθικό» και τη στήριξη σε πρόσωπα που προσέβαλλαν την εικόνα της κυβέρνησης (και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση – με αποχωρήσεις από τη Βουλή, με το πρόωρο κλείσιμο του σώματος, με τις προκλητικές μεθοδεύσεις της δικαιοσύνης…); Γιατί ένας μεταμελημένος ύστερα… από έξι χρόνια, ύστερα από τόσες ευκαιρίες, πιστεύει ότι μπορεί ξαφνικά να πείσει;