Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», η ανακοίνωση του Αλέκου Παπαδόπουλου ότι δεν θα είναι υποψήφιος σ’ αυτές τις εκλογές δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και πολύ καιρό, δεν έκρυβε την πικρία του για τον τρόπο που τον αντιμετώπιζε η ηγεσία του κόμματός του. Ο ίδιος θεωρούσε βαριά και αξεπέραστη προσβολή την κατηγορία του υπονομευτή, που του είχαν εκτοξεύσει τον Οκτώβριο 2007 οι στενοί συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου, Φίλιππος Πετσάλνικος και Χάρης Καστανίδης. Μία κατηγορία που, εμμέσως πλην σαφώς, είχε υιοθετήσει και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Και όλα αυτά, επειδή ο Αλέκος Παπαδόπουλος είχε δηλώσει την άνοιξη του 2006 ότι δεν μπορεί να υπάρχουν κανονικοί συνταξιούχοι (όχι για λόγους αναπηρίας) κάτω των 60 ετών. Είχε, μάλιστα, χαρακτηρίσει τους συνταξιούχους των 50 και των 45 ετών «εισοδηματίες του Δημοσίου». Στην πραγματικότητα, ο Ηπειρώτης πολιτικός είχε πει το αυτονόητο, αλλά όταν το είπε είχε δεχθεί επικρίσεις από συντρόφους του.
Η κατηγορία του υπονομευτή, όμως, εκτοξεύθηκε ενάμιση χρόνο αργότερα (Οκτώβριος 2007) εν μέσω της εσωκομματικής μάχης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι κατήγοροι ισχυρίσθηκαν αυθαιρέτως ότι η δήλωση του Αλέκου Παπαδόπουλου είχε σε μία κρίσιμη συγκυρία εμποδίσει το ΠΑΣΟΚ να περάσει στην πρώτη θέση. Ουσιαστικά επρόκειτο για μία προσπάθεια να βρεθούν αποδιοπομπαίοι τράγοι για την εκλογική ήττα του Σεπτεμβρίου 2007. Ο πρώην υπουργός είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ της υποψηφιότητας του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος ως αρμόδιος τομεάρχης είχε το 2006 ασκήσει κριτική στον μετέπειτα υποστηρικτή του.
Οπως απέδειξαν τα γεγονότα, η κατηγορία περί υπονόμευσης δεν ήταν ένα επεισόδιο στον πυρετό της τότε εσωκομματικής σύγκρουσης. Μετά την επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, η Ιπποκράτους απέκλεισε ολοσχερώς τον Αλέκο Παπαδόπουλο από όλες σχεδόν τις κομματικές διαδικασίες. Οπως λέει ο ίδιος, δεν τον καλούσαν ούτε στις συνεστιάσεις στη Β΄ Αθηνών, όπου εκλεγόταν. Δεν τον καλούσαν να καταθέσει την άποψή του ακόμα και όταν στο ΠΑΣΟΚ συζητούσαν θέματα τα οποία έφεραν τη σφραγίδα του ή τα οποία είχε χειριστεί ως υπουργός.
Και όμως, η πολιτική σχέση του Αλέκου Παπαδόπουλου με τον Γιώργο Παπανδρέου είχε αρχίσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Οταν ο δεύτερος εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (αρχές του 2004) συμπεριέλαβε τον Ηπειρώτη πολιτικό στο στενό κομματικό επιτελείο του. Είναι ενδεικτικό ότι εν όψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών του 2006 του ανέθεσε την ευθύνη της επιλογής των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος δέχθηκε πολλές κατηγορίες για τις επιλογές του, αλλά και για τον προσωποπαγή τρόπο που άσκησε την αρμοδιότητά του. Το σίγουρο είναι ότι τότε δυσαρέστησε πολλούς. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις μάλλον κακές επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ σ’ εκείνες τις εκλογές, έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να του φορτώσουν την ευθύνη. Ο ίδιος ήταν αρκετά μονοκόμματος και πολύ εύθικτος για να επαναδιεκδικήσει την εύνοια του αρχηγού. Αντιδρώντας στις μεθοδεύσεις αποκλεισμού του πολώθηκε ψυχολογικά και έγινε περισσότερο αθυρόστομος πολιτικά. Το αποτέλεσμα ήταν η σταδιακή περιθωριοποίησή του εντός του ΠΑΣΟΚ.
Η οποία συνοδεύθηκε από τη διάχυση της κατηγορίας ότι είναι κήρυκας νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και αντιλαϊκών θέσεων. Στην πραγματικότητα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν ανήκει σε συγκεκριμένη σχολή οικονομικής σκέψης. Δεν είναι, άλλωστε, οικονομολόγος. Την κατά γενική ομολογία επιτυχημένη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου την οφείλει μάλλον στα ηπειρώτικα βιώματά του. Θέλει το «μαγαζί» νοικοκυρεμένο και θεωρεί τον λιτό τρόπο ζωής αρετή και όχι κατάρα.
Διακριτό έργο
Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τη μακρά θητεία του σε κεντρικούς υπουργικούς θώκους συνεχίζει να μένει στο πατρικό της γυναίκας του στην Αμφιθέα, πάνω από μία πιτσαρία. Συνεχίζει να παίζει το αγαπημένο του τάβλι με παλιούς φίλους του και να ακούει ηπειρώτικο κλαρίνο με συντοπίτες του. Παρ’ ότι δεν είναι ούτε ο πιο μορφωμένος ούτε ο πιο έξυπνος πολιτικός, είναι από τους λίγους που άφησαν πίσω τους μεγάλο και διακριτό έργο. Από τα πρώτα υπουργικά βήματά του διακρίθηκε για την εργατικότητα, το πρακτικό πνεύμα και την αποφασιστικότητά του. Πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, ήταν ότι πονούσε τον τόπο, ότι βίωνε σχεδόν σαν προσωπική υπόθεση τις κρατικές υποθέσεις που χειριζόταν και ότι δεν δίσταζε να συγκρουστεί όπου το έκρινε απαραίτητο.
Με αυτές τις ιδιότητες κατάφερε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 να αποτρέψει τη δημοσιονομική κατάρρευση, επέβαλε παρά τις αντιδράσεις τη συνένωση δήμων και κοινοτήτων με το σχέδιο «Καποδίστριας» και δρομολόγησε μια ριζική μεταρρύθμιση στον δύσκολο χώρο της Υγείας, σπάζοντας και εκεί αυγά. Οι υπουργικές θητείες του μπορεί να μην του εξασφάλισαν ογκώδη δημοφιλία, αλλά του εξασφάλισαν κύρος και αξιοπιστία. Αποσκευές σπάνιες και μοναδικά απαραίτητες, ειδικά για τη διαχείριση της σημερινής εξαιρετικά δυσχερούς δημοσιονομικής κατάστασης.