THE JERUSALEM ΡΟSΤ
Ουδέτερος Ομπάμα
Η Αμερική έχει εμμονή με τον διάλογο. Επί δεκαετίες, υπό τη διακυβέρνηση άλλων Αμερικανών προέδρων, η Συρία δεχόταν πιέσεις προκειμένου να διώξει από το έδαφός της τρομοκράτες, οι οποίοι στόχευαν κατά του Ισραήλ και αργότερα κατά του Λιβάνου.
Τώρα, στη διαμάχη μεταξύ Ιράκ και Συρίας για το ίδιο θέμα -και δη για τις πολύνεκρες εκρήξεις της 19ης Αυγούστου, των οποίων την ευθύνη η Βαγδάτη αποδίδει στη Δαμασκό- η κυβέρνηση Ομπάμα διακήρυξε την ουδετερότητά της! Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει κηρύξει μεν το τέλος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, αλλά έχει δηλώσει επίσης ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν εχθρούς τους την Αλ Κάιντα και όλους τους συμμάχους της.
Πώς μπορεί τώρα να αποστασιοποιείται από αυτήν τη διαμάχη αντί να υποστηρίζει τον σύμμαχό της (την κυβέρνηση Μαλικί στο Ιράκ) και να προσπαθεί να δράσει κατά των ίδιων αυτών τρομοκρατών που έχουν σκοτώσει και Αμερικανούς; Θα μου πείτε, δεν ξέρουμε ποιοι ήταν αυτοί που έβαλαν τις βόμβες; Λοιπόν, ποιοι νομίζετε ότι τις έβαλαν; Τίποτε Αρειανοί;
LΕ ΜΟΝDΕ
Επέτειος και μέτρα
Πριν από ένα χρόνο, τον Σεπτέμβριο του 2008, η κατάρρευση της αμερικανικής τράπεζας Lehman Brothers βύθισε τον κόσμο σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, υποχρεώνοντας τους ισχυρούς ηγέτες του G20 να συναντηθούν τρεις φορές μέσα σε διάστημα μόλις δέκα μηνών. Τρεις εβδομάδες πριν από την τρίτη σύνοδο, στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, οι μεγάλες κατευθυντήριες γραμμές έχουν μορφοποιηθεί. Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε συνάντηση των υπουργών Οικονομίας του G20, στο Λονδίνο και έγινε μια ακόμη συνάντηση των διοικητών των κεντρικών τραπεζών και όσων ασχολούνται με την εφαρμογή των διεθνών τραπεζικών κανόνων. Σχηματικά, την παραμονή του Σαββατοκύριακου, Γάλλοι και Γερμανοί συμφώνησαν στον περιορισμό των μπόνους των στελεχών και οι Αμερικανοί στην ανάγκη να ενισχυθούν τα καθαρά κονδύλια των τραπεζών, ενώ οι Βρετανοί υιοθέτησαν μια στάση μάλλον διφορούμενη. Οι αποφάσεις έπονται της ενίσχυσης των εσόδων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του ελέγχου των φορολογικών παραδείσων.
ΗΕRΑLD ΤRΙΒUΝΕ
Σαν σε όνειρο
Τις προάλλες, ορισμένοι αρθρογράφοι, σχολιάζοντας τις ιαπωνικές εκλογές, χαρακτήρισαν επανάσταση τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος επί του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος, που είχε παραμείνει στην εξουσία για σχεδόν μισό αιώνα. Η παλαιά φρουρά εκδιώχθηκε και νέος άνεμος πνέει στην κυβέρνηση. Αλλά γιατί οι Ιάπωνες δείχνουν ακόμη δυστυχείς;
Ο ιαπωνικός λαός συνειδητοποιεί ότι καμιά κυβέρνηση δεν έχει τη δύναμη να λύσει τα προβλήματά του. Στο παρελθόν η ιαπωνική κυβέρνηση μπορούσε στα αλήθεια να λύνει προβλήματα. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανάπτυξη ήταν υπόθεση του κράτους. Ο λαός περίμενε από την κυβέρνηση να χτίσει δρόμους και νοσοκομεία, να προστατέψει επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Σήμερα, εν μέρει λόγω της γήρανσης της κοινωνίας και του προβληματικού συνταξιοδοτικού συστήματος, η κυβέρνηση απλώς δεν έχει αρκετά χρήματα για να βελτιώσει τα πράγματα. Οι ημέρες που όλα κυλούσαν σαν σε όνειρο και το επίπεδο διαβίωσης του καθενός ανέβαινε ολοένα, έχουν περάσει. Πολλοί λένε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα δεν κέρδισε, απλά έχασαν οι κυβερνώντες.
ΑRΑΒ ΝΕWS
Τα λάθη του Μπράουν
Τα προβλήματα του Βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το τελευταίο πρόβλημά του είναι ότι η βρετανική κοινή γνώμη έχει πειστεί όσο ποτέ στο παρελθόν ότι η αποφυλάκιση του Λίβυου Αμπντέλ Μπασέτ Αλί Μεγκραχί, ένοχου για την ανατίναξη του αεροσκάφους της Pan Am, το 1988, σχετίζεται με συμβάσεις για την αγορά λιβυκού πετρελαίου και με τη σύναψη διαφόρων συμβολαίων με τη Λιβύη. Και φυσικά καθόλου δεν της αρέσει η ιδέα. Ο κόσμος δεν πιστεύει την κυβέρνηση του Λονδίνου ή την κυβέρνηση του Εδιμβούργου, η οποία έλαβε τη σχετική απόφαση για την απελευθέρωση του Αλ Μεγκραχί, αν και αμφότερες το αρνούνται. Το γεγονός ότι επέλεξαν να πιστέψουν τον σεΐχη αλ Ισλάμ, γιο του Καντάφι, δείχνει πόσο ευάλωτη είναι η αξιοπιστία του Γκόρντον Μπράουν. Αν αυτές οι εξελίξεις ήταν δυσάρεστες, η τελευταία εξέλιξη θέτει τον Μπράουν ενώπιον μιας δυσκολότερης κατάστασης. Μετά την αποφυλάκιση του Λίβυου, ακούγονται φωνές από Βρετανούς θύματα τρομοκρατικών πράξεων του IRA για καταβολή αποζημιώσεων από τη Λιβύη. Η Λιβύη έχει κατηγορηθεί ότι εξόπλισε τον IRA στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.