Φίλος της στήλης είχε την τιμή να είναι προχθές στην ίδια πτήση της Aegean προς Αλεξανδρούπολη, μαζί με τον Γιώργο και τους έξι συνεργάτες του. Εκτός από την τιμή, όμως, είχε και την ευχαρίστηση να μου τηλεφωνήσει στις 18.50, μόλις είχε αποβιβασθεί, προκειμένου να μου μεταδώσει τις πλούσιες εντυπώσεις του…
Στη διάρκεια της πτήσης, ήταν φανερό ότι το γενικό πρόσταγμα της συνοδείας είχε ο πολυπράγμων και αεικίνητος Δημήτρης Δόλλης. Ηταν εμφανές ότι γι’ αυτόν προείχε η ευημερία του αρχηγού του, στον οποίο προσέφερε ασμένως τυρόπιτες και άλλα παχυντικά εδέσματα, τα οποία όμως εκείνος ηρνείτο ευγενώς. Δημοφιλείς στην παρέα ήσαν οι αγγλόφωνες εφημερίδες. Ωστόσο, ο Νίκος Ζιώγας μελετούσε εμβριθώς την «Καθημερινή» -και ειδικώς τούτη τη στήλη- την οποία έπειτα έδειχνε στους συναδέλφους του.
Ο Γιώργος φορούσε τη στολή Ομπάμα και εννοείται ότι μόλις μπήκε χαιρέτησε προσωπικώς τον κυβερνήτη. Οταν έφθασαν δεν κατέβηκε προτού τον αποχαιρετήσει και πάλι διά χειραψίας. Στη διάρκεια της πτήσης αναπαύθηκε με κλειστά τα μάτια, αλλά με τη σκέψη στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι η αναχώρηση (για ανεξήγητο λόγο) καθυστέρησε κατά είκοσι λεπτά ήταν όλως συμπτωματικό…
Λόγια, λόγια, λόγια…
Είτε ο σκοπός του πρωθυπουργού είναι να σώσει τη χώρα (όπως διατείνεται), προβάλλοντας την αλήθεια για την οικτρή κατάσταση της οικονομίας, είτε σκοπεύει να σώσει τον εαυτό του και ό,τι απομένει από τη σοβαρότητα του, το βέβαιο είναι ότι η επιτυχία του σκοπού προϋποθέτει, πάνω απ’ όλα, γενναιότητα. Γενναιότητα, που δεν θα εξαντλείται στους λόγους, αλλά θα αποδεικνύεται και από τις πράξεις του. Με όσο καλοπροαίρετη διάθεση και αν παρατηρεί κανείς την προσπάθεια να δώσει τη δυσκολότερη μάχη της σταδιοδρομίας του, ο χειρισμός από πλευράς του Κ. Καραμανλή των δύσκολων υποψηφιοτήτων υπονομεύει την εικόνα της αποφασιστικότητας, που επιχειρεί να φιλοτεχνήσει με τις ρητορικές παραστάσεις του.
Κατ’ αρχάς, η κουτοπόνηρη τακτική που ακολουθείται με τους «Βατοπεδινούς» (όποιοι και αν περιλαμβάνονται στην κατηγορία αυτή…) και τις άλλες προβληματικές περιπτώσεις. Από τη μια, οι διαρροές τούς θέλουν κομμένους· από την άλλη, όμως, η Ρηγίλλης δεν θέλει να το ανακοινώσει πριν από την προσεχή Δευτέρα (οπότε λήγει η προθεσμία του νόμου), ώστε να αφαιρέσει απ’ όσους πρόκειται να κοπούν το πλεονέκτημα της διαπραγμάτευσης με τον ΛΑΟΣ. Ως τότε, όμως, η κοινή γνώμη μένει με την εντύπωση της δυστοκίας, που χαρακτήρισε τη Ν.Δ. ως κυβέρνηση. Για μια ακόμη φορά, ο κομματικός μικρόκοσμος έχει την προτεραιότητα έναντι της πραγματικής κοινωνίας.
Επειτα είναι το θέμα του ψηφοδελτίου επικρατείας, που τείνει να εξελιχθεί σε κάτι μεταξύ ευαγούς ιδρύματος, ΚΑΠΗ και σωστικής λέμβου στο ναυάγιο του Τιτανικού. Πληροφορούμαι ότι ο Δημήτρης Σιούφας συμβιβάσθηκε τελικά με τη θέση υπό τον Γιώργο Σουφλιά, καθώς η άλλη επιλογή που του προτάθηκε (μια και ο ίδιος -περιέργως- δεν επιθυμεί να πολιτευτεί ξανά στην Καρδίτσα…) ήταν η Α΄ Αθηνών. Τι θα γίνει, όμως, με τον Μιλτιάδη Εβερτ, που διεκδικεί την πρώτη; Και έστω ότι οι προαναφερθέντες βολεύονται! Πόσο αντιπροσωπευτικό της νέας αρχής που ευαγγελίζεται ο Κ. Καραμανλής, μετά την παραδοχή της πραγματικότητας, θα είναι το ψηφοδέλτιο; Επίσης, πόσο χρήσιμοι θα είναι οι υποψήφιοι στη διάρκεια της εκστρατείας, αλλά και αργότερα στη Βουλή;
Τέλος, είναι το γνωστό… οικογενειακό θέμα, που έχει εξοργίσει ψηφοφόρους και στελέχη. Μαθαίνω, σχετικώς, ότι παράγων της Ν.Δ. -με υψηλή δημοτικότητα που εκτείνεται και πέραν του κομματικού χώρου του- ετοιμάζεται να εξαπολύσει «ρουκέτα» τις επόμενες ημέρες, εφόσον συνεχισθεί η αβεβαιότητα ως προς το θέμα των βαρόνων.
Εν ολίγοις, ο κόσμος ακούει έναν Καραμανλή που υπόσχεται δύσκολες αποφάσεις για τους πολλούς και βλέπει έναν άλλον Καραμανλή, που δυσκολεύεται να πάρει δύσκολες αποφάσεις για τους λίγους. Γιατί να πεισθεί ότι αξίζει να τον ψηφίσει ξανά;
Μουζάκα for ever!
Επανέρχομαι στην περίπτωση της ταλαντούχου κυρίας Ιωαννίδου-Μουζάκα («αναπληρωτής βουλευτής», κατά δήλωσή της…), προκειμένου να σας ενημερώσω ότι, όπως πληροφορούμαι από την ιστοσελίδα της πολιτευομένης, στη διάρκεια δείπνου που παρέθεσε σε εκδότες και δημοσιογράφους της Αττικής, όπου εκτίθεται, η κυρία Ιωαννίδου-Μουζάκα προέβη στην κάτωθι βαρυσήμαντο δήλωση: «Η αγάπη ταξιδεύει από ώμο σε ώμο. Χάρισε την παλιά σχολική σου τσάντα σ’ ένα φίλο που τη χρειάζεται. Τα σχολεία ανοίγουν κι εμείς ανοίγουμε την αγκαλιά μας!»
Επιθανάτιος ρόγχος
Από την προχθεσινή διάσκεψη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ σταχυολογώ τα δύο αξιολογότερα σημεία: «Παρέλαβε κόμμα, για να παραδώσει συνιστώσα». (Για τον Αλέκο, φυσικά…) «Ενα πράγμα γνωρίζω, σύντροφοι. Οτι τον σιχαίνομαι περισσότερο απ’ όσο με σιχαίνεται εκείνος». (Ειπώθηκε από πρώην βουλευτή…)
Υπάρχει και χειρότερος Αλέκος. Πρόκειται, ασφαλώς, για μια ανοησία, που δεν πρόκειται να την ακολουθήσουν οι άλλοι. Είναι όμως ενδεικτική του κλίματος στον ΣΥΡΙΖΑ και των τάσεων που επηρεάζουν την εξέλιξή του: Συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει για τη θέση του επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τον Αλέκο Γιωτόπουλο…
Απορία ψηφοφόρου
Τη μεταφέρω όπως ακριβώς την διετύπωσε: «Μα είναι ανάγκη να τραβάει τέτοιο ζόρι για να του πει ότι δεν τον θέλει στο Επικρατείας; Αφού, είτε τον βάλει είτε όχι, ούτε εκείνος θα καταλάβει τίποτε ούτε κι εμείς!..».