Οι Τούρκοι το παραδέχονται. Θα χρειαστούμε, λένε, τουλάχιστον 20 χρόνια για να δούμε να ανοίγει η πόρτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι’ αυτό ας μη σπεύδουν οι Ευρωπαίοι να διαδίδουν ότι η ένταξη της Τουρκίας θα δώσει το έναυσμα για να «μετοικίσουν» εκατομμύρια Τούρκων στην Ευρώπη, ούτε να τρομάζουν τους πολίτες τους μιλώντας για την επικυριαρχία των μουστακοφόρων. Σε 20 χρόνια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει!
Αυτή την περίοδο, η Τουρκία προετοιμάζεται πυρετωδώς για να αντιμετωπίσει τις συνομιλίες του Δεκεμβρίου, όταν η Ε.Ε. θα κρίνει αν πράγματι πληροί η Αγκυρα τα κριτήρια της Κοπεγχάγης κι αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για το άνοιγμα κάποιων από τα διαπραγματευτικά κεφάλαια. Στα τέσσερα χρόνια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ελάχιστα από τα 35 κεφάλαια έχουν ανοίξει, σημειώνει στην τουρκική εφημερίδα «Today’s Zaman» η Μπερίλ Ντεντέογλου. Η αρθρογράφος διατείνεται ότι μέρος της ευθύνης για την κωλυσιεργία φέρει η ίδια η Τουρκία. Τα ευρωπαϊκά θέματα, γράφει, δεν καταλαμβάνουν χώρο στην ημερήσια ατζέντα των πολιτικών της Τουρκίας, παρότι κατά διαστήματα έχουν σημειωθεί σημαντικά βήματα εκδημοκρατισμού της χώρας.
Μερίδα του πολιτικού κόσμου της Τουρκίας εκτιμά ότι τροχοπέδη στην πορεία της χώρας προς την Ε.Ε. αποτελεί το Κυπριακό. Γι’ αυτό και συχνά τον τελευταίο καιρό βλέπουν το φως της δημοσιότητας άρθρα που εμμέσως υποδεικνύουν στην κυβέρνηση Ερντογάν να προσεγγίσει διαφορετικά το πρόβλημα της Κύπρου. Προφανώς όμως το Κυπριακό δεν κινείται μόνο του στην Ιστορία. Είναι συνδεδεμένο με την Ελλάδα και το Αιγαίο. Και εξαιτίας αυτής της πολυπλοκότητας, ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί με άλλο τρόπο να αναδείξει το δημοκρατικό πρόσωπο της Τουρκίας, δουλεύοντας σκληρά πάνω στα δύο μεγάλα αγκάθια της τουρκικής πραγματικότητας: το Αρμενικό και το Κουρδικό. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουν γίνει εργώδεις προσπάθειες. Ομως, κλείνουν έτσι εύκολα τέτοιες ανοιχτές πληγές; Γεγονός είναι πάντως ότι η Τουρκία επιταχύνει τον βηματισμό της και στήνει με οθωμανική μαεστρία τον μηχανισμό που χρόνια ονειρεύεται ο Ερντογάν: με μπούσουλα το δημοκρατικό προφίλ να γίνει η πατρίδα του μεγάλος καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως ενεργειακός διαμεσολαβητής ανάμεσα σε Ρωσία και Ευρώπη. Δραγουμάνος, λοιπόν, και μάλιστα με τη βούλα των ΗΠΑ.
Στην Ευρώπη αναζητείται συμμαχία προθύμων, αλλά είμαστε ακόμη στο ψάξιμο. Ζήτημα είναι αν υπάρχουν πέντε χώρες που βλέπουν θετικά την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε η έκθεση Αχτισάαρι, που δόθηκε προχθές στη δημοσιότητα, να στηλιτεύει τη στάση της Ευρώπης και να κάνει λόγο για «εκτροχιασμό» των διαπραγματεύσεων! Η Ελλάδα εμφανίζεται παρατηρητής των εξελίξεων, όχι εκ πεποιθήσεως, αλλά γιατί ήδη βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και μάλιστα σκληρή. Η νέα κυβέρνηση, όμως, οφείλει να αντιμετωπίσει άμεσα και χωρίς κωλυσιεργίες τα ανοιχτά μέτωπα με την Τουρκία, έχοντας κατά νου τις δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Ρασμούσεν, που χαρακτήρισε διμερή ζητήματα τα θέματα του Αιγαίου και το Κυπριακό, παρότι δεν είναι ή δεν θα ‘πρεπε να θεωρούνται διμερή.