THE NEW YORK ΤΙΜΕS
Ανοικτή κυβέρνηση
Η διαφάνεια δεν θα κάνει εύκολα την εμφάνισή της στην Ουάσιγκτον, όπου οι άνθρωποι που διαπραγματεύονται εργάζονται στη σκιά. Ωστόσο, η κυβέρνηση Ομπάμα κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, με την απόφασή της να δημοσιοποιεί τα ονόματα όσων επισκέπτονται τον Λευκό Οίκο κάθε μήνα. Ο Ντικ Τσένι, ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Μπους διατήρησε με αυστηρό τρόπο ένα πέπλο μυστικότητας. Ποτέ δεν αποκάλυψε τα ονόματα των επιχειρηματιών μεγιστάνων που επισκέπτονταν τον Λευκό Οίκο για να προτείνουν ενεργειακές πολιτικές. Αλλά και ο Μπιλ Κλίντον εξίσου κρυψίνους υπήρξε, κυρίως γύρω από τους χρηματοδότες.
Βεβαίως, λόγοι εθνικής ασφαλείας επιβάλλουν εξαιρέσεις, αλλά ο πρόεδρος Ομπάμα υποσχέθηκε στους πολίτες κάτι περισσότερο από το ποιες φωνές ακούστηκαν στη διαμόρφωση της πολιτικής. Ο Ομπάμα έχει αποφασίσει να εφαρμόσει αυτή την πολιτική. Σίγουρα δε η σημερινή κυβέρνηση είναι η πιο ανοιχτή της σύγχρονης εποχής. Ηδη εφαρμόζει πρωτοβουλίες σαν την online Data.gov. που επιτρέπει στους πολίτες να έχουν πρόσβαση στον τεράστιο όγκο των πληροφοριών της ομοσπονδιακής υπηρεσίας.
LΙΒΕRΑΤΙΟΝ
Ομηρία
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Ιρλανδοί θα απαντήσουν «ναι» στο δεύτερο δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισσαβώνας που θα γίνει στις 2 Οκτωβρίου. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το ποσοστό των οπαδών του «ναι» συρρικνώνεται ταχέως. Εχει χάσει οκτώ μονάδες, πέφτοντας στο 46%, προς όφελος των αναποφάσιστων (25%) και του όχι (29%). Οι Ιρλανδοί, ωστόσο, έχουν λάβει εγγυήσεις για τα ζητήματα που τους ανησυχούν: Η μεταρρύθμιση της Κομισιόν εγκαταλείφθηκε, η προοπτική της φορολογικής και κοινωνικής εναρμόνισης απομακρύνθηκε και η Ενωση δήλωσε σεβασμό στην ιρλανδική ουδετερότητα. Οι Ιρλανδοί εκμεταλλεύονται το δημοψήφισμα για να εκδηλώσουν την περιφρόνησή τους προς την κυβέρνηση, την οποία θεωρούν υπεύθυνη για το μέγεθος της κρίσης. Αλλά αυτή η ομηρία της Ενωσης με κίνητρο την εσωτερική πολιτική, από μια χώρα που έχει το 1% του πληθυσμού της Ε.Ε., εκλαμβάνεται πλέον ως παράνομη από τους εταίρους του Δουβλίνου. Το ιρλανδικό πρόβλημα θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία να καταργήσουμε τους κανονισμούς που επιβάλλουν ομοφωνία, όταν πρόκειται για την επικύρωση νέας ευρωπαϊκής συνθήκης.
DW
Συμβολική σημασία
Για «προδοσία εν καιρώ πολέμου» θα μπορούσε να καταδικαστεί οποιοσδήποτε από τα ναζιστικά δικαστήρια. Εφτανε να αμφισβητήσει κάποιος πολίτης τη νίκη του τρίτου Ράιχ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή να προσφέρει βοήθεια σε κάποιον Εβραίο για να καταδικαστεί σε θάνατο με την εν λόγω κατηγορία. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι είχαν αυτή την τύχη. Και μολονότι έχουν περάσει 64 χρόνια από το τέλος του πολέμου μόλις χθες το Κοινοβούλιο προχωρά στην αποκατάστασή τους.
Μια ενέργεια με συμβολική σημασία, η οποία οφείλεται στη δραστηριοποίηση πολιτικών, επιζώντων και επιστημόνων που έθιξαν το θέμα και άσκησαν πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση.
Ενας από αυτούς είναι ο Γιαν Κόρτε, βουλευτής της Αριστεράς από το Αννόβερο. Εδώ και τρία χρόνια αγωνίζεται για την αποκατάσταση των θυμάτων, υποστηρίζοντας ότι «αυτό που οι ναζί χαρακτήριζαν προδοσία ήταν στην πραγματικότητα αντίσταση». Η έννοια του αδικήματος της προδοσίας εν καιρώ πολέμου έχει τις ρίζες της στον στρατιωτικό ποινικό κώδικα του 1872.
THE JERUSALEM ΡΟSΤ
Φίλοι και εχθροί
Πώς μπορεί η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ να απομακρύνεται από τις διενέξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αντί να στηρίζει τους συμμάχους της; Η αμερικανική κυβέρνηση είναι παθιασμένη με τον διάλογο. Και μάλιστα το πράττει με λανθασμένο και επικίνδυνο τρόπο. Η ιρακινή κυβέρνηση είχε επιδιώξει τον διάλογο, χρησιμοποίησε διπλωματικά μέσα και το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί πανωλεθρία μετά τη βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Εξωτερικών στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης. Μήπως η αμερικανική κυβέρνηση είναι ανίκανη να επικρίνει τη Συρία; Ακόμη κι αν επιθυμεί να συνομιλήσει με τη χώρα του Ασαντ, φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως η διπλωματία δεν συνάδει με την πίεση και την κριτική, εργαλεία και μέσα που χρησιμοποιούνται για να πειστεί η άλλη πλευρά να προβεί σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη. Οταν κάποιοι μεταχειρίζονται τους εχθρούς καλύτερα από τους φίλους, τότε οι φίλοι απορούν αν τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα με τον κατευνασμό των κοινών εχθρών ή με την κακομεταχείριση ενός συμμάχου, ο οποίος αγνοεί τις ανάγκες τους.