Δύο χρόνια έχουν περάσει από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ’07 και την τότε εντυπωσιακή νίκη της Ν.Δ. Εντυπωσιακή, αν όχι σε επίπεδο εδρών, από το γεγονός και μόνο ότι έγιναν… πάνω στ’ αποκαΐδια της μισής Ελλάδας, σε μια εκ των πραγμάτων αρνητική συγκυρία για το ήδη κυβερνών κόμμα. Σίγουρα επέδρασαν τα «3χίλιαρα» (κυρίως: ο άμεσος τρόπος αντίδρασης της Πολιτείας, όσο και αν εκτιμήθηκε ως προεκλογικό τέχνασμα) και οι υποσχέσεις άμεσης κρατικής παρέμβασης στους πυρόπληκτους, που στο διάβα του χρόνου ξεθώριασαν. Συνηθισμένα πράγματα στην Ελλάδα…
Η αλήθεια, όμως, είναι πως με όλες τις ολιγωρίες και τις καθυστερήσεις, τις πρώτες «σκανδαλώδεις» υποθέσεις που ήδη είχαν αρχίσει να σκάνε, κάποιες όχι και τόσο αρεστές πολιτικές στον κοινωνικοοικονομικό τομέα, ο κόσμος εξακολουθούσε να δίνει, έστω και με μικρότερη διάθεση, πίστωση στον Καραμανλή. Και ο λόγος προσφυγής στις πρόωρες εκλογές (για να μπορέσει η κυβέρνηση να καταρτίσει αξιόπιστο προϋπολογισμό…) μπορεί να μην έπειθε ως «εθνικό ζήτημα εξαιρετικής σημασίας», εξέπεμπε όμως την αίσθηση πως το γκουβέρνο «κάτι» ριζοσπαστικό ήθελε να επιχειρήσει. Εστω γενικό και αόριστο.
Φυσικά, ο σημαντικότερος παράγων για τη σχεδόν άνετη επανεκλογή της κυβερνώσας Ν.Δ. ήταν η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να πείσει την κοινωνία πως ήταν η αξιόπιστη, ρεαλιστική, επεξεργασμένη και μελετημένη «εναλλακτική λύση». Αστοχίες και αδυναμίες στην έκφραση συγκεκριμένου πολιτικού λόγου, εσωτερικές έριδες, προσωπικές πολιτικές και καταπιεσμένες φιλοδοξίες (από την εποχή ήδη της διά… δακτυλιδίου διαδοχής στο Κίνημα!), που άλλωστε τόσο πανηγυρικά κυριάρχησαν στην επικαιρότητα, ελάχιστες ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης.
Τι συνέβη, λοιπόν, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια που οδήγησε τη Ν.Δ. στο σημερινό σημείο της – τουλάχιστον αυτό που καταγράφεται τον τελευταίο καιρό στις δημοσκοπήσεις; Το «ορόσημο» ήταν η περσινή ΔΕΘ. Από τότε και μετά άρχισε η (δημοσκοπική, έστω…) αντίστροφη μέτρηση για το κυβερνών κόμμα. Η οικονομική κρίση (η χρόνια ενδημική, επιβαρυμένη έστω από την παγκόσμια) υπήρχε και πριν από την πρωθυπουργική εμφάνιση και δεν είχε αποτυπωθεί στις αντιδράσεις του εκλογικού σώματος, όχι πάντως σε αυτό τον βαθμό και ρυθμό. Το ομολόγησε με τον τρόπο του, πριν από λίγες ημέρες, ο κ. Καραμανλής: «Πέρυσι, είχα κάνει λάθος…».
Δυσαρέσκεια για συγκεκριμένα μέτρα, για διάψευση προσδοκιών και μη υλοποίηση «δεσμευτικών» προεκλογικών εξαγγελιών της κυβέρνησης, προϋπήρχε. Ο «θυμός» και η «οργή» εκδηλώθηκαν από τη ΔΕΘ και μετά – και μάλιστα με… αναδρομική ισχύ! Είχαν ήδη απασχολήσει προεκλογικά την επικαιρότητα οι «περίεργες» υποθέσεις των υποκλοπών, των «καρτέλ» στο γάλα και η ανάμειξη γαλάζιων στελεχών και… «κουμπάρων» – και πανω απ’ όλα το μείζον και σημαντικότατο ζήτημα με τα «δομημένα ομόλογα», που αν δεν είχε αποκαλυφθεί από τη δημοσιογραφική έρευνα, η κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων θα ήταν σήμερα μη αναστρέψιμη…
Αυτό που εξόργισε πέρυσι τον Σεπτέμβρη τον κόσμο ήταν η εικόνα ενός πρωθυπουργού που δεν είχε αντιληφθεί τίποτε το μεμπτό (σε επίπεδο πολιτικής συμπεριφοράς έστω…), που δεν είχε πρόβλημα να δεχθεί (ακόμη και εξ αντανακλάσεως) ως θεμιτή την άποψη πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», όταν ήδη απασχολούσε καταιγιστικά το πανελλήνιο η περιβόητη υπόθεση του Βατοπεδίου, που είχε συγκλονίσει τον κόσμο από το… πολυδαίδαλο και το πολυπρόσωπο των εμπλεκομένων και το τεράστιο ύψος της απάτης!
Αναδρομικά, λοιπόν, άρχισε ο θυμός – ξαναθυμήθηκε η κοινωνία ό,τι είχε μέχρι τότε συμβεί, διαπίστωσε δισταγμό αποδοχής και μεταμέλειας από την πολιτική εξουσία, ήρθαν και… στον δρόμο Siemens, αναψυκτήρια, «άγονες γραμμές», ατσαλοσύνες και προκλήσεις στη διαχείριση αυτών των οζουσών υποθέσεων με πολύ περίεργη και αξιόμεπτη συμμετοχή της δικαιοσύνης, η διακηρυγμένη πρόθεση «να χυθεί άπλετο φως»… χάθηκε στο σκοτάδι των πολιτικάντικων κινήσεων, των αποχωρήσεων από τη Βουλή (από τον φόβο να αποφασιστεί σύσταση Εξεταστικής…), του πρόωρου και προσχηματικού κλεισίματος του Σώματος…
Δεν είναι υπερβολή να θεωρήσει κανείς ότι η αντίστροφη μέτρηση για την κυβερνώσα παράταξη δεν σηματοδοτήθηκε (όχι, τουλάχιστον, στον βαθμό που κάποιοι θέλουν να πιστεύουν) από την κακή πορεία της οικονομίας, από τη μη εκπλήρωση «δεσμεύσεων» και υποσχέσεων, τόσο προεκλογικών όσο και «προγραμματικών», αλλά από τη σταδιακή απώλεια του «ηθικού πλεονεκτήματος» που είχε κάνει σημαία η Ν.Δ. ήδη πριν από τις εκλογές του 2004. Πιο πολύ ενόχλησε τον κόσμο όχι η μη «επανίδρυση του κράτους», όχι η μη πραγματοποίηση υπεσχημένων «διαρθρωτικών αλλαγών», που… ξαναϋποσχέθηκε τώρα ο κ. Καραμανλής (φυσικά και επέδρασαν) όσο η διάψευση της «σεμνότητας και ταπεινότητας», της «διαφάνειας» και της αδιάφθορης διακυβέρνησης. Και γι’ αυτά άργησε πολύ ο πρωθυπουργός να αναλάβει τις ευθύνες του…