Παλαιότερα ο πολίτης που φιλοδοξούσε να είναι υποψήφιος βουλευτής, μέσα από το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος ή ανεξάρτητος, έπρεπε να συγκεντρώνει ορισμένα χαρακτηριστικά. Η περίπτωση του ανεξαρτήτου, λόγω εκλογικού νόμου, έχει εκλείψει προ πολλού και μάλλον άφησε κάποιο κενό στις ευκαιρίες έκφρασης και συμμετοχής. Απέμεινε το ψηφοδέλτιο των κομμάτων η σύνθεση του οποίου, όπως ξέρετε, βρίσκεται στην απόλυτη δικαιοδοσία του «αρχηγού» ή ακόμη χειρότερα των κομματικών μηχανισμών.
Εμείς οι υπόλοιποι που δεν συμμετέχουμε κατά κανένα τρόπο στις διαδικασίες επιλογής των υποψηφίων, πιστεύουμε καλόπιστα, αν όχι αφελώς, ότι οι κομματικοί εκλέκτορες επιλέγουν τους υποψηφίους με κάποια κριτήρια λίγο πολύ σταθερά. Για παράδειγμα, να έχει κάνει κάποιες σπουδές, να έχει κάποια πορεία στην υποστήριξη των ιδεών του (αν έχει ιδέες), να ασκεί επιτυχώς κάποιο επάγγελμα, να έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό του κοινωνικού περιβάλλοντός του και φυσικά να είναι σταθερός και αφοσιωμένος στο κόμμα, στο οποίο πρόσκειται, επειδή αυτό έχει να κάνει με τις πεποιθήσεις του και με τις ιδέες του. Υπάρχουν και πολλά ακόμη, αλλά ας περιοριστούμε σε αυτά, τα οποία, στοιχειωδώς τουλάχιστον, θα μπορούσαν να εγγυηθούν την πολιτική του υπόσταση.
Εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρούμε ότι αυτά τα κριτήρια επιλογής των υποψηφίων, άλλα έχουν υποχωρήσει και άλλα έχουν παντελώς εγκαταληφθεί. Για να μη με κατηγορήσετε καθυστερημένο και άνθρωπο άλλης εποχής, που ασφαλώς είμαι, αλλά θέλω να αφαιρέσω αυτό το τετριμμένο επιχείρημα, σας βεβαιώνω ότι απλές παρατηρήσεις επιχειρώ, χωρίς αξιολογήσεις. Για παράδειγμα: οι Ελληνίδες που ήταν υποψήφιες στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και αρκετές με θαυμαστή ευκολία κατόρθωσαν να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο, ήταν όμορφες, αρκετά πάνω από τον μέσο όρο. Μερικές είναι καλλονές. Η ομορφιά βέβαια είναι πάντοτε το ένα το κρατούμενο και το πρώτο. Διερωτώμαι όμως ο αφελής: έχει κάποια άμεση σχέση με την πολιτική; Και μπορεί να αποτελέσει πολιτικό κριτήριο επιλογής;
Φαίνεται ότι μπορεί. Οχι μόνο για την επιλογή υποψηφίου, αλλά και για την άγρα ψήφων. Ολα τα κόμματα ψαρεύουν όμορφες γυναίκες, ή πρώην όμορφες, με εναπομείναντα όμως σημάδια ομορφιάς, από τον κινηματογράφο, το θέατρο, από τα σίριαλ της τηλεόρασης, από τις «πασαρέλες» των επιδείξεων, ενδεχομένως και από τις παραλίες σε μέρες αυγουστιάτικου καύσωνος. Βέβαια, ο λόγος παρόμοιων επιλογών δεν είναι αυτή καθαυτή η ομορφιά. Αλλά η «αναγνωρισιμότητα» ότι οι ψηφοφόροι αναγνωρίζουν εύκολα ένα πρόσωπο της τηλεόρασης, του κινηματογράφου ή του θεάτρου. Στο χάος των εκλογικών μας περιφερειών η ομορφιά που συνδυάζεται με την «αναγνωρισιμότητα» αναδεικνύεται σε προσόν αποτελεσματικής ψηφοθηρίας.
Ολα αυτά τα καταλαβαίνω. Εκείνο που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω είναι τι σχέση μπορούν να έχουν με την πολιτική. Οπωσδήποτε, όμως, πιστεύω ότι οι ψηφοφόροι προτιμούν ένα ψηφοδέλτιο με όμορφες γυναίκες από ένα ψηφοδέλτιο με απομάχους της πολιτικής ή με γκρίζους εκπροσώπους της κομματικής γραφειοκρατίας…