Το ΚΚΕ, ακολουθούμενο από τον ΣΥΝ, επαναλαμβάνει επί δύο δεκαετίες ακριβώς πεισματικά και μάλλον πληκτικά ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είναι δύο όμοια κόμματα, με την ίδια πολιτική. Οτι η πολιτική, όπως και η Φύση δεν ανέχονται δύο όμοια είδη, είναι μια γενική αντίληψη και δεν θα περιμέναμε να την προσέξουν. Αλλά, δυστυχώς, δεν προσέχουν και την προφανέστατη αναποτελεματικότητα αυτού του συνθήματος και να το εγκαταλείψουν. Για σύντομο χρονικό διάστημα και κατά τον χειρότερο τρόπο το εγκατέλειψαν το 1989 και συμμάχησαν με τη Ν.Δ. του κ. Κ. Μητσοτάκη. Δεν απεκόμισαν κανένα κέρδος, αντιθέτως έδωσαν την εντύπωση ότι θεωρούν κύριο πολιτικό αντίπαλο το ΠΑΣΟΚ και ύψωσαν τείχη προς τον «κόσμο του», που λογικά θα έπρεπε να θεωρείται δεξαμενή του, ιδιαίτερα για τον ΣΥΝ.
Οι κεντρικές ιδέες αυτής της εξομοίωσης είναι δύο. Τα δύο κόμματα είναι όμοια γιατί και τα δύο «υπηρετούν τον καπιταλισμό», δηλαδή αποδέχονται ως πλαίσιο δράσης το ίδιο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς. Περισσότερο καθαρά η Ν.Δ., με «σοσιαλιστικές σάλτσες» το ΠΑΣΟΚ που μάλλον χάλασαν τη συνταγή και πρόσθεσαν προβλήματα στη χώρα. Η δεύτερη ιδέα είναι ακόμα πιο μηχανιστική: από τότε που η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τα κόμματα που αποδέχονται την ένταξη είναι μοιραίως… όμοια γιατί δέχονται και τυφλά εφαρμόζουν τις εντολές του ίδιου «συνωμοτικού» κέντρου.
Με αυτό προφανώς το σκεπτικό προσπαθούν επί δεκαετίες να διαμορφώσουν το κεντρικό και κρίσιμο πολιτικό μέτωπο. Παρά την επιμονή και τη μονοτονία το κεντρικό και κρίσιμο πολιτικό μέτωπο διαμορφώνεται σε άλλο σημείο, μεταξύ κεντροεξιάς και κεντροαριστεράς (για να το πούμε σχηματικά). Ονομάστηκε δικομματισμός, και πολύ σωστά, με πολλά τρωτά σημεία, όπως η διαμόρφωση κομματικών φέουδων, η ανάδειξη του πολιτικού κόστους ως μοναδικού κριτηρίου πολιτικών επιλογών, η μονιμότητα και αρτηριοσκλήρωση του πολιτικού προσωπικού, ο κομματισμός του κράτους και προπαντός η διαφθορά και η διαπλοκή. Ομως, από την πλευρά της διφυούς Αριστεράς, εκτός από ρητορικές καταγγελίες, αναθεματισμούς και εξορκισμούς δεν έχουμε καμιά απολύτως πολιτική κίνηση και πρωτοβουλία για να σπάσει αυτός ο δικομματικός φαύλος κύκλος. Η τελευταία και πολύ εντυπωσιακή ευκαιρία δόθηκε στον ΣΥΝ, αλλά με πολιτικούς όρους δεν έκανε καμιά προσπάθεια για να την αξιοποιήσει. Εκανε τα ακριβώς αντίθετα.
Αν πάμε λίγο παλαιότερα θα διαπιστώσουμε ότι η κομμουνιστική Αριστερά είχε πάντοτε αδυναμία να συνάψει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη μιας «αστικής» αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Από ιδεολογικό δογματισμό ή από την ανάγκη «επαναστατικής καθαρότητας». ΄Η από απλή πολιτική ακαμψία.