Οι επιλογές του κ. Στέφανου Μάνου
Κύριε διευθυντά
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στο φύλλο της Τρίτης 8/9 την επιστολή του κ. Στέφανου Μάνου και την «απάντηση» του κ. Αντώνη Καρκαγιάννη, της οποίας η τελευταία παράγραφος είχε ως εξής: «Ο ίδιος ο κ. Μάνος επέλεξε μονήρη δρόμο και προσωπικά το εκτιμώ βαθύτατα. Αν ήθελε, με μικρούς συμβιβασμούς, όπως έκαναν άλλοι, θα μπορούσε να «επανενταχθεί» και να διεκδικήσει ρόλο παρέμβασης…».
Διαφωνώ απόλυτα ως προς τον μονήρη δρόμο που επέλεξε ο κ. Μάνος, διότι πράγματι δεν οδηγεί πουθενά… Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να κάνει συμβιβασμούς, να «επανενταχθεί» και να διεκδικήσει ρόλο παρέμβασης. Οι εγωισμοί ούτε από τη μια μεριά ούτε από την άλλη ωφελούν, ιδιαίτερα τώρα…
Μαριος Τζουμαρας
Ελληνοτουρκικές σχέσεις
Κύριε διευθυντά
Πολλές από τις διαπιστώσεις του καθηγητή Χρ. Γιανναρά για τα σημερινά πράγματα της χώρας είναι σωστές. Συνήθως όμως είναι εσφαλμένα τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει. Πρόσφατο παράδειγμα, η αντίληψη που εκφράζει για το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων στην «Καθημερινή» της 6.09.2009. Η καταληκτική πρότασή του είναι να υπαχθεί η Ελλάς «υπό την Οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή (της) στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Η εκφορά της γνώμης αυτής απορρέει από μια συνολική αντίληψη του αρθρογράφου, η οποία εκφράζεται γενικότερα σε κάποια τμήματα της κοινωνίας μας, όχι μόνο τώρα, αλλά διαχρονικά.
Ο ίδιος ο καθηγητής Χρ. Γιανναράς πολλά δεινά του τόπου αποδίδει στο ότι οι οπαδοί του Κοραή επεκράτησαν των κολλυβάδων, δηλαδή των μοναχών του 18ου αιώνα, των οποίων η πνευματική ικμάδα αναλωνόταν σε μεγάλο βαθμό στο αν πρέπει να τελούνται μνημόσυνα και να προσφέρονται κόλλυβα τις Κυριακές (Γιανναράς, Ορθοδοξία και Δύση στη Νεότερη Ελλάδα, σελ. 191).
Οι θέσεις του καθηγητή Χρ. Γιανναρά είναι διαφορετικές από εκείνες του ιστορικού Δ. Κιτσίκη, ο οποίος παλαιότερα πρότεινε την ελληνοτουρκική συνένωση με κριτήρια γεωπολιτικά, έτσι ώστε να ελέγχεται από τις δύο χώρες η στρατηγικής σημασίας «ενδιάμεση περιοχή» (στη συνέχεια, όμως, ομολόγησε ότι η πρότασή του δεν ήταν ορθή).
Η προχθεσινή πρόταση του κ. Γιανναρά εκπορεύεται από τις απόψεις του σχετικά με γενικότερα ερωτήματα, όπως είναι η σχέση Αρχαίας Ελλάδας και Βυζαντίου, Δύσης και Ανατολής κ.λπ. Η αξιολόγησή της πρέπει να γίνει υπό το πρίσμα των σημερινών συνθηκών, όπου η Τουρκία, αξιοποιώντας την κρίση ανάμεσα στον δυτικό και τον μουσουλμανικό κόσμο, προσπαθεί να διευρύνει την σφαίρα επιρροής της. Ο αρθρογράφος σας παίρνει σαφή θέση (και όσα αναφέρει για «γεφυρώσεις» μόνο ως υπόλειμμα μεγαλοϊδεατισμού μπορούν να εκληφθούν).
Ας θυμηθούμε και την Ιστορία: ο προτελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος θάφτηκε έξω από την Κωνσταντινούπολη, κατ’ απαίτησιν εκείνων που θεωρούσαν προδοτική τη συμμετοχή του στη Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας. Από τους εξέχοντες επικριτές του ήταν ο Μεγάλος Δούκας Λουκάς Νοταράς, στον οποίο αποδίδεται η επιγραμματική ρήση, κατά την οποία είναι προτιμότερο «το φακιόλιον του Τούρκου από την καλύπτραν του Λατίνου».
Τη ρήση αυτή αρκετοί την έχουν επαναλάβει, ίσως διότι η συνέχεια είναι λιγότερο γνωστή: όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατέλαβε την Πόλη, δεξιώθηκε με πολύ ζέση τον Βυζαντινό αξιωματούχο. Λίγες εβδομάδες μετά, ο σουλτάνος απαίτησε να κοιμηθεί με τον δεκατετράχρονο γιο του Μεγάλου Δούκα. Και όταν πατέρας και γιος αρνήθηκαν, διέταξε να τους σφάξουν, πρώτα τον γιο και μετά τον πατέρα, που υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει τη σφαγή του γιου του και πέθανε αναφωνώντας «Ευχαριστώ σοι Κύριε».
Ευαγγελος Βασιλακακης / καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ
Απάντηση
Θα μου επιτρέψει ο καθηγητής κ. Βασιλακάκης να παρατηρήσω ότι με την επιστολή του απαντάει στα όσα ο ίδιος θα ήθελε να λέει η επιφυλλίδα μου, αλλά η επιφυλλίδα δεν έλεγε.
Χρηστος Γιανναρας
Παραλογισμοί
Κύριε διευθυντά
Μέσα στον ορυμαγδό της πυρκαγιάς και των διαφόρων «αποκαλύψεων» για το καθεστώς των νομιμοπαράνομων χτισμάτων εντός / εκτός δασών, διακατεχομένων εκτάσεων κ.λπ., έχω να σας παραθέσω και συμβάν που βίωσα προσωπικά:
Το 1981 αγόρασα ένα οικόπεδο άρτιο και οικοδομήσιμο στο εγκεκριμένο από το 1941 σχέδιο πόλεως Βαρυμπόμπης (ΦΕΚ 418/Α1941) που αποτελεί νόμο του κράτους.
Πηγαίνοντας να πληρώσω τον φόρο μεταβιβάσεως στη ΔΟΥ Αχαρνών, ο τότε δ/ντής με φώναξε ανήσυχος να του πω τη γνώμη μου ως δικηγόρος: Του είχαν, του δύστυχου, αναθέσει την κοινοποίηση «πρωτοκόλλων διοικητικής αποβολής», δηλαδή έξωσης, όλων των κατοίκων της Βαρυμπόμπης περί τα 600 στρέμματα! Τον ρώτησα «γιατί άραγε;» και μου είπε ότι, κατά το Δασαρχείο, το ΦΕΚ ήταν άκυρο διότι δεν είχε προσυπογραφεί από τον τότε δασάρχη! Δηλαδή ο δασάρχης που, για άγνωστο λόγο, δεν είχε προσυπογράψει, ακύρωνε μετά 40 χρόνια (1941-1981) την κυβέρνηση και τον νόμο του κράτους. Το θέμα κάπου ενταφιάστηκε και ξεχάστηκε.
Η ιστορία όμως δεν τελείωσε εδώ: επιχειρώντας να το περιφράξω νομίμως, με σταμάτησαν θεωρώντας ότι μέσα από το οικόπεδο περνάει… δρόμος, ενώ σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 744/87 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, οτιδήποτε κοινόχρηστο, όπως δρόμοι, πλατείες κ.λπ., με την ένταξη στο σχέδιο πόλεως καταργούνται.
Πέρασαν δεκαετίες και ο Δ. Αχαρνών (παρά τις θετικές παρεμβάσεις Πολεοδομίας, Δασαρχείου, ομόρων συνιδιοκτητών με αναμφισβήτητα συμβόλαια, το αμετάκλητο βούλευμα υπ’ αριθμ. 84/96 Συμβ. Εφετών, αεροφωτογραφίες, το άνω ΦΕΚ που αποτελεί νόμο του κράτους κ.λπ.) ουδέν πράττει, παρά τις έγγραφες οχλήσεις και σχετική πράξη αναλογισμού της Πολεοδομίας, αφήνοντας τα πάντα αναπάντητα.
Σκέφτομαι: Αν έβαζα μια φωτιά, θα βοηθούσε το πρόβλημά μου;
Δ. Δημητριου
Τεχνοκράτες και πολιτική ηγεσία
Κύριε διευθυντά
Το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής (ΣΕΕΣ) συστήθηκε το 2006, ως «όργανο υποβολής προτάσεων στην κυβέρνηση και ιδίως στον υπουργό Ανάπτυξης για θέματα που αφορούν τον μακροχρόνιο σχεδιασμό της ενεργειακής πολιτικής της χώρας» (Ν. 3438/2006).
Την άνοιξη 2008, με την έκθεσή του «Μέτρα και μέσα για μια βιώσιμη και ανταγωνιστική ενεργειακή πολιτική» για την περίοδο 2008-20, το ΣΕΕΣ, εκτός άλλων, πρότεινε «ως αναγκαία» την «εισαγωγή του συγκριτικά φθηνού και άφθονου λιθάνθρακα στο ενεργειακό ισοζύγιο» της χώρας, κυρίως για λόγους «διατήρησης της ανταγωνιστικότητας στην ηλεκτροπαραγωγή», «ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού» και «βελτίωσης σε σχέση με τον λιγνίτη των εκπεμπόμενων ρύπων».
Στις αρχές 2009, ο (νέος τότε) υπουργός Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκης, παρά τη θετική, για την εισαγωγή του λιθάνθρακα στο ενεργειακό μας σύστημα, εισήγηση του ΣΕΕΣ και τις αποφάσεις του προκατόχου του υπουργού ανακοίνωσε αιφνιδίως την απόφασή του για αποκλεισμό του λιθάνθρακα από την ηλεκτροπαραγωγή, επικαλούμενος τις «αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών και φορέων». Τον Ιούλιο 2009, το ΣΕΕΣ, «διορθώνοντας» την έκθεσή του τού 2008, σύμφωνα με τις επιθυμίες του υπουργού, υπέβαλε την «έκθεση 2009», στην οποία αποκλείεται ο λιθάνθρακας από την ηλεκτροπαραγωγή, με το επιχείρημα ότι «η προβλεπόμενη μικρότερη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας και η δυνατότητα πλέον κάλυψής της από τις γνωστές συμβατικές πηγές και τις ΑΠΕ εκτόπισαν το αμφιλεγόμενο θέμα του λιθάνθρακα από τον τρέχοντα μακροχρόνιο σχεδιασμό».
Η υπεύθυνη αντιμετώπιση των σοβαρών τεχνικοοικονομικών ζητημάτων της χώρας απαιτεί την αυστηρή εφαρμογή και στον τόπο μας της αυτονόητης αρχής «των διακριτών ρόλων»: οι τεχνοκράτες που έχουν οριστεί να εισηγούνται στην πολιτική εξουσία υποβάλλουν τις προτάσεις τους σύμφωνα με τον νόμο, την επιστήμη και την τεχνική και την τεχνοκρατική τους συνείδηση, αδιαφορώντας για τις εκάστοτε επιθυμίες των πολιτικών, και η πολιτική εξουσία, έχοντας υπόψη τις εισηγήσεις των τεχνοκρατών, παίρνει τις δικές της αποφάσεις, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τις αποφάσεις αυτές.
Θα δούμε άραγε κάποτε τους τεχνοκράτες να απαιτούν και τους πολιτικούς μας να δέχονται την εφαρμογή της;
Ραφαηλ Μεν. Μαϊοπουλος / Μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος, οικονομολόγος, πρ. βοηθός γενικός διευθυντής ΔΕΗ
Ευχαριστώ
Κύριε διευθυντά
Θέλω να σας ευχαριστήσω εσάς και το σύνολο των συνεργατών σας στην «Καθημερινή», για τον ένθετο «χάρτη» με τα καμένα της Αττικής, αλλά το ευχαριστώ δεν βγαίνει εύκολα. Μοιάζει με ευχαριστίες σε τεθλιμμένους συγγενείς, ακριβώς γιατί μας έχουν καλέσει σε κηδεία προσφιλούς τους προσώπου.
Ωστόσο, η εικόνα της ΒΑ Αττικής είναι εκεί ως «αγαθό» της έντυπης επικοινωνίας, ντυμένο στο μαύρο του έβενου, που αγγίζει το «βαθύ μπλε», το βαθύ κράτος θα έλεγα, αλλά πιο βαθύ; Και ζητεί έλεος. Αποζητεί τα δάκρυα μιας. Δραμινής που διαβάζει στις Μέρες Ε΄ του Γ. Σεφέρη το ολιγόγραφο: «Αδύνατο να χρησιμοποιήσω -δε σημαίνει τίποτα- τη λέξη ομορφιά ή τη λέξη Φύση μιλώντας για το πρόσωπο της Αττικής» (σελ. 37). Να κλάψω; Να ουρλιάξω; Να πω τι; Ευχαριστώ; Καλά, «Ευχαριστώ σας, σε».
Νορα Κωνσταντινιδου