ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Το σουξέ των τελευταίων ημερών της Ν.Δ: «Οποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει / στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει…». Μοτίβο που μηρυκάζουν πολλοί και διάφοροι στη Ν.Δ. σε ποικίλες δε παραλλαγές – έχει βογκήξει ο δύστυχος ο στίχος του Ιάκωβου Καμπανέλλη από το πασίγνωστο «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά η Ντόρα εγνωσμένης κουλτούρας, και πώς να το κρύψει άλλωστε, τους ξεπέρασε όλους προ ημερών: Αφού επικαλέστηκε τους στίχους του τραγουδιού, με τους απαραίτητους ντορισμούς βέβαια, κατέληξε: «όπως λέει και το τραγούδι του Σαββόπουλου». Της γενιάς της τραγούδια, τα ξέρει καλά. Δεν ανήκει στους αφασικούς κλισεδόγλωσσους και ξυλινολόγους. Βέβαια, του έρχεται κουτί του νεοδημοκράτη υποψήφιου το δίστιχο αυτό του Καμπανέλλη. Μέσα στην τόση αμηχανία, τι να σου κάνει κι αυτό το δύστυχο το υποψήφιο (το διέπραξα, δεν άντεξα). «Ζάβαλο, ζάβαλο Λογιότατο», που λέει με συμπόνια κι ο Ανατολίτης στη «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου. Εδώ όμως ζάβαλο μεν (το… αλογιότατο) καμία συμπόνια δε. Ουδεμία. Nulla. Και μου κάνει τρομερή εντύπωση το μπαστουνόρθιον του κυρίου Καραμανλή από την προκήρυξη των εκλογών και δώθε. Τι του συνέβη του ανθρώπου -μήπως ζούσε σ’ άλλη χώρα; Από πού, καλέ μου, το Κόρδωμα κι η Περηφάνια; Εκ ποίου μυστικού νάματος ρει η ζείδωρος πόσις που Σας καθιστά Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη πριν-από-τις-καταιγίδες καθώς ψάλλει (εδώ σίγουρα) ο Διονύσιος ο Μέγας; Διότι εμείς οι άλλοι ευρισκόμεθα από καιρό εν μέσω καταιγίς και πυρκαϊών, Ψηλό μου Κυπαρισσόπουλο, και χαρά στον Ελληνόπουλο που ‘χει κι αγκαλιάζει τις φωτιές, Καστροπορθητή και -αίφνης- Φοροπολέμαρχέ μας. Πού κρυβόσουν, μαρε γιε και κανακάρη; Τώρα όμως ποια γυναίκα ποια γυναί- έστω κι άντρας θα σε πάρει; (Φτου στον κόρφο μου και κούφια η ώρα!). Είπα «Διονύσιος» και θυμήθηκα τον άλλο τον… Αεροπαγίτη, όπως επιμένει να λέει όχι η κυρά Περμαθούλα αλλά το περικαλλές Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, Παντερμαλή και Σαμαρά γωνία. Ετσι αποκαλεί εξαρχής τον πολιούχο στα εισιτήριά του το περικαλλές και παρά τις από τότε επισημάνσεις επισκεπτών του αδιαφορεί και συνεχίζει: «Διονυσίου Αεροπαγίτου 15». Τι θα λέγατε, κ. Παντερμαλή (γιατί ποιος Σαμαράς πια, αυτός ό,τι πήρε πήρε από τον «πολυτελή» θώκο – έναντι δε μηδενικής προσφοράς) τι θα λέγατε, λοιπόν, καρτουνομάχε κ. πρόεδρε, τώρα με τη γιορτή του αγίου παραμονή εκλογών κιόλας, στις 3 Οκτωβρίου να του κάνετε τη Χάρη του πολιούχου και να τον απαλλάξετε από τους αέρηδες; Του φτάνουν οι… πάγοι. Κοίτα τι κάθομαι και λέω – εδώ καράβια χάνονται τσιπρούλες αρμενίζουν. Τέτοιο δικέφαλο αποκεφαλισμό είχαμε να δούμε από τότε που ο Συνχέρκουλας κατέβηκε στον Αδη -όχι για τον λόγο που προφήτεψε ο Καλχαλαβάνος- και πάλεψε τον Πολυκεφαλέρβερο της «ανανεωτικής Αριστεράς». Ενα κεφάλι του ‘κοβε σίριζα δε δύο φύτρωναν δύο έκοβε, έντεκα… – όχι, αυτό ήταν με την Αναρχαία Υδρα. Ζει, Ζει, αυτή τους οδηγεί. Η καλή χαρά των ραδιοτηλεκάναλων όμως είναι το ποιοι παντελώς άγνωστοι ή/και ανάξιοι λόγου προσχωρούν καθεκάστην στον Λαό του «χαρισματικού». Με τι χαρά, με τι πνοή, τι ζήλο και τι πάθος καλύπτουν γενικώς καθετί του καρατζαφέρειου συμμαζώματος. Κι αυτό το λάλο αηδειόνι, ο Αδωνις, Σαπφώ μου κι Αγιοι Πάντες Αρχαίοι Λυρικοί… (Πλάκα έχουμε μέσα στην τέντα του τσίρκου μας. Για το δρολάπι που τη ζώνει θα σκάμε τώρα;)