Ο Κώστας Καραμανλής, με την εμφάνισή του στη φετινή ΔΕΘ (με την οποία εγκαινίασε και την προεκλογική εκστρατεία), θεωρεί πως «έριξε το μπαλάκι» στον Γιώργο Παπανδρέου. Εμφανίσθηκε «αποφασισμένος» για σκληρά μέτρα και συγκεκριμένη πολιτική λιτότητας, προκειμένου να αντιμετωπίσει η χώρα τις μεγάλες προκλήσεις που έφερε η παγκόσμια οικονομική κρίση, κατήγγειλε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για «λαϊκισμό», αφού ανεύθυνα τάζει και υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, χωρίς να λέει πού θα βρει τα χρήματα, και τον κάλεσε να μιλήσει συγκεκριμένα, να πει στον κόσμο ποια πολιτική θα εφαρμόσει για να αντιμετωπισθούν τα δισεπίλυτα προβλήματα, δίχως αοριστολογίες και γενικότητες. «Εγώ δεν διστάζω να πω πως θα κάνω αυτά τα συγεκριμένα, ας ακούσουμε και εσένα…», η προεκλογική πρόκληση.
Είναι σαφές ότι με το που αποφάσισε (και υπό τις συνθήκες που το αποφάσισε…) να πάει σε πρόωρες εκλογές ο πρόεδρος της Ν.Δ., επέλεξε και τη δημόσια εικόνα του «αποφασισμένου» ηγέτη, αυτού που δεν υπολογίζει πολιτικό κόστος, προτιμά να είναι χρήσιμος και όχι αρεστός (εξάλλου στις εκλογές πήγε με γνώμονα το «εθνικό συμφέρον», όπως τόσες φορές είπε), που έχει πλήρη αντίληψη των προβλημάτων αλλά και των λύσεων που προτείνει για να αντιμετωπισθούν. Πάγωμα μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο (λεπτομέρεια μόνο, πως ακριβώς μια εβδομάδα πριν προκηρύξει εκλογές, ο επί της Οικονομίας υπουργός του μιλούσε για εισοδηματική πολιτική «λίγο πάνω από τον πληθωρισμό»…), μείωση κατά 30% των μισθών για υπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες, νομάρχες και δημάρχους (μικρή λεπτομέρεια πως από το 2007 και μετά οι βουλευτές «βολεύθηκαν» με κάποιες αποφάσεις σημαντικά, ενώ και οι αιρετοί νομάρχες είδαν τις αποδοχές τους να αυξάνονται αισθητά…), πάταξη της φοροδιαφυγής, όπως είχε… δεσμευτικά εξαγγείλει και πριν από τις εκλογές του 2004, «νοικοκύρεμα» του κράτους (που ως «όραμα» είναι… υποδεέστερο από την περιβόητη «επανίδρυση» που είχε επαγγελθεί και είχε βρει και το «πώς» θα τη χρηματοδοτήσει – με 10 δισ. ευρώ τον χρόνο που θα εξοικονομούσε από την πάταξη της… διαφθοράς!).
Φυσικά, για να κάνει μια κυβέρνηση όλα αυτά τα… αυτονόητα, σχεδόν «τρέχοντα» (όπως επίσης η…. μηχανοργάνωση των ασφαλιστικών ταμείων, απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, κατάργηση και συγχώνευση δημοσίων οργανισμών κ.λπ.), δεν απαιτείται «νωπή λαϊκή εντολή». Την οποία, άλλωστε, διαθέτει η κυβέρνηση – μόλις έκλεισαν δύο χρόνια από τις εκλογές του 2007. Ολα τούτα ήταν στο πρόγραμμα της «νέας διακυβέρνησης» και στις δύο περιόδους της, μάλιστα.
Δίχως αμφιβολία, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει μέχρι τις 4 Οκτωβρίου να εμφανίσει ένα αξιόπιστο σχέδιο και πρόγραμμα δράσης, στην οικονομία κατά κύριο λόγο, αλλά και συνολικά σε όλους τους τομείς δημόσιας δράσης, που έτσι κι αλλιώς είναι συνυφασμένοι και εξαρτώνται απόλυτα από τα οικονομικά αποτελέσματα. Και το ζητούμενο είναι το δικό του πρόγραμμα διακυβέρνησης να μην περιοριστεί στη διαχείριση μόνο του δημοσιονομικού μέρους της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα (και που προϋπήρχε -δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος, χαμηλή ανταγωνιστικότητα- της παγκόσμιας κρίσης…), αλλά να «ακουμπήσει» και στα μέτρα και τις πολιτικές που θα συμβάλλουν εν είδει «εθνικού οράματος» στην αναδιοργάνωση, εκσυγχρονισμό, κινητοποίηση της πραγματικής οικονομίας, την αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, την ορθολογική και αποτελεσματική λειτουργία του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας. Και μαζί, να πείσει πως έχει επεξεργαστεί ιδέες και σχέδια, πως διαθέτει το κατάλληλο προσωπικό για να επιδιώξει την υλοποίησή τους, πως υπάρχει «μέσα» του απόθεμα ενέργειας και όρεξης για δουλειά…
Οι πρώτες κινήσεις του ΠΑΣΟΚ στο συγκεκριμένο ζήτημα (ουσιαστικές προτάσεις αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού του φορολογικού συστήματος – κομβικό σημείο για τα δημόσια έσοδα, την κοινωνική πολιτική, αλλά και την κινητοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας) κρίνονται ουσιαστικές και δείχνουν πως το κόμμα που διεκδικεί με φιλοδοξίες την εξουσία, δεν διστάζει να «παίξει» με το μπαλάκι που του πέταξε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Το μεγάλο στοίχημα, πάντως, για τον κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του είναι να απαντήσει αυτός με τη σειρά του, όσο πιο ειλικρινώς και πειστικά γίνεται, στο βασικό και… απλό στην πραγματικότητα ερώτημα που θέτει ο κόσμος, ακόμη και φίλα προσκείμενοι στη Ν.Δ.: «Καλά λέτε αυτά που θέλετε να κάνετε – γιατί όμως… δεν τα κάνετε, τα σχεδόν έξι χρόνια που βρίσκεστε στην εξουσία, και μάλιστα με προνομιακούς όρους αντιπολίτευσης;».
Ο κ. Καραμανλής δείχνει να εστιάζει το «δίλημμα», που θέτει στο εκλογικό σώμα, στο «επιλέξτε ποιον πρωθυπουργό θέλετε». Μπορεί οι επικοινωνιολόγοι του και οι αναλυτές των μέχρι πρόσφατα δημοσκοπήσεων να του λένε ότι αποτελεί το «γερό χαρτί» της παράταξης, πως «τραβάει» πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Πιθανόν. Αλλά όταν βγαίνει και λέει στον κόσμο «ψηφίστε με να κάνω ό,τι… δεν έκανα έξι χρόνια», όταν δημόσια ομολογεί… φέτος, πως πέρυσι είχε κάνει λάθος (για τιμιότητα και αποτελεσματικότητα στενών συνεργατών του στην κυβέρνηση…), και όταν προτείνει ο ίδιος δημοσιονομικές «ασπιρίνες» αντί για εθνικό όραμα ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, πιστεύει πως η «προσωποκεντρική» προεκλογική εκστρατεία έχει ελπίδες;