Επιστροφή στα αλησμόνητα Eighties

Επιστροφή στα αλησμόνητα Eighties

4' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν υποφέρετε από αϋπνίες και προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα με την τηλεόραση, τότε θα με καταλάβετε. Κάπου εκεί γύρω στις 4 το πρωί, όταν χτυπούν οι αϋπνίες και ψάχνεις στην τηλεόραση για κάτι που θα σε κοιμίσει, το μόνο που υπάρχει είναι το telemarketing. Βγαίνει ένας ασυνήθιστα χαμογελαστός κύριος (τόσο ώστε αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με την περίπτωσή του…), υπερβολικά αδύνατος, σχεδόν σκελετώδης (γεγονός που ενισχύει τις υποψίες) και, προδήλως, αμφιβόλου σεξουαλικού προσανατολισμού. Συνοδευόμενος από μία τυπική Αμερικανίδα πλαστική «σεξοβόμβα», ενδεδυμένη ευπρεπώς, παρουσιάζουν την -υποτίθεται- απόλυτη μουσική συλλογή των Eighties ή, ελληνιστί, των «ογδόντας»…

Αποσπάσματα από βιντεοκλίπ της δεκαετίας του 1980 διαδέχονται το ένα το άλλο και ενδιαμέσως ο περίεργος με τη… γλάστρα πετάγονται πανευτυχείς, για να μας εξηγήσουν πόσο σημαντικοί ήταν κάποιοι καταγέλαστοι τύποι με απίθανες κομμώσεις (για τις οποίες σήμερα θα έπρεπε να ντρέπονται) και οι οποίοι έκαναν όλη κι όλη μία επιτυχία στα charts κι έπειτα επέστρεψαν στο μεγάλο τίποτα. Συγχωρήστε μου τον προσωπικό τόνο, αλλά αν είναι κανείς στην ηλικία μου (ετών 50), αυτό το πράγμα νυχτιάτικα είναι ό,τι χειρότερο. Σε γυρίζει στις απαρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής, τότε όπου νόμιζες ότι τα πράγματα στη ζωή τη δική σου -ίσως και των άλλων- μπορούσαν να αλλάξουν σχετικά εύκολα.

Κάπως έτσι μου φάνηκε ο Γιώργος στη ΔΕΘ το Σαββατοκύριακο. Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης στα πρόθυρα του γήρατος -με όλα τα προβλήματα υγείας που επιφέρει η ηλικία- και ένας ανέμελος κύριος, από άλλο κόσμο, να μας λέει ότι θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 1980: την ελληνική δεκαετία του 1980, διότι έξω ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει από τότε με τα Reaganomics. Νά ‘μαστε λοιπόν πάλι, η μικρά πλην υπερήφανος και τιμία Ελλάς, με τον «στρατηγικό ρόλο του δημοσίου», με τα «λεφτά που υπάρχουν», με την «πράσινη ανάπτυξη» (που είναι κάτι παρεμφερές του «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου»…) και ούτε κουβέντα για την αντιμετώπιση του τεράστιου, αντιπαραγωγικού τομέα του Δημοσίου, που είτε στραγγαλίζει είτε παραμορφώνει ό,τι άλλο επιχειρεί να αναπτυχθεί παράλληλα.

Αν κρίνω από το πλήθος των εκτός τόπου και χρόνου συνανθρώπων μου (εννοώ το πλήθος των πενηντάρηδων που πιστεύουν στην παράταση της νεότητας και κυκλοφορούν τριγύρω, γελοιοποιούμενοι, με τα στενά ρούχα των εικοσάρηδων και το ζελ στα μαλλιά) φοβάμαι ότι οι απερίσκεπτοι που θα πάρουν στα σοβαρά τις σαχλαμαρίτσες του Γιώργου μπορεί να μην είναι λίγοι. Αν τον δούμε πρωθυπουργό στις 5 Οκτωβρίου, το μόνο βέβαιο -κατ’ εμέ- είναι ότι η δεκαετία του 1980 θα έχει δικαιωθεί απολύτως ως η σημαντικότερη της εποχής μας μετά το 1974.

Το 2004, η χώρα έκανε ένα βήμα πίσω, παραδίδοντας τα ηνία της εξουσίας σε μια Ν.Δ. που ερχόταν στα πράγματα με το κόμπλεξ να ξαναζήσει τη χαμένη της νεότητα: το γλέντι της αλόγιστης κρατικής σπατάλης του 1980, δηλαδή, που το απήλαυσε το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι ίδιοι το στερήθηκαν. Αν επιστρέψει τώρα το ΠΑΣΟΚ, δεν θα είναι καν εκείνο του 2004. Θα είναι το ΠΑΣΟΚ που έχει πιστέψει στην αυταπάτη που κατέστρεψε τη λεγόμενη Νέα Διακυβέρνηση. Θα είναι το ΠΑΣΟΚ που νομίζει ότι μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. Ουαί κι αλίμονο!..

Να φταίει ο ανάδρομος;

Ολοι ένιωσαν αμήχανα, στη συνέντευξη του Γιώργου στη ΔΕΘ, ακούγοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να ανακοινώνει ότι τηλεφώνησε στον παγκοσμίου φήμης πολεοδόμο «Ασι Μπίλιο» και του ζήτησε να φτιάξει μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, προκειμένου να επιληφθούν του προβλήματος της Αθήνας. Οχι επειδή είχαν ακούσει ξανά για τον Josep Anton Acebillio (προφέρεται: Αθεμπίγιο), τον αρχιτέκτονα-πολεοδόμο που συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπλαση της Βαρκελώνης κατά τη δεκαετία του 1980, (δόξα τω Θεώ, διατηρούμε ακόμη την ελληνικότητά μας και, συνεπώς, το βασικότερο συστατικό της: την εσωστρέφεια…), αλλά επειδή το όνομα όπως το εξέφερε ο Γιώργος παρέπεμπε μάλλον στην ευτραφή αστρολόγο Αση Μπίλιου, που εμφανίζεται κάθε πρωί σε τηλεοπτικό πρωινάδικο.

Επρόκειτο βεβαίως για παραδρομή από πλευράς του Γιώργου, την οποία πρέπει να αποδώσουμε μάλλον στον ανάδρομο Ερμή. Σημασία πάντως έχει ότι ο Αθεμπίγιο απεδέχθη ασμένως την πρόταση του Γιώργου όπως αναλάβει τη σύσταση επιτροπής. «Μου είπε ναι. Μου είπε και ονόματα, μου είπε και χρονοδιάγραμμα», δήλωσε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στη συνέντευξη. Τέλος καλό, λοιπόν! (Υπό την προϋπόθεση ότι η συνδιάλεξη έγινε πράγματι με τον Αθεμπίγιο και όχι με την Αση Μπίλιου -διότι με τον συνδυασμό Γιώργου και ανάδρομου Ερμή, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος…)

Νοσταλγικό

Είναι λίγο παλιό, συνάμα όμως κλασικό όσο και τα μάρμαρα του Παρθενώνα… Ηταν η τελευταία φορά που ο Michel de Liapis -ως υπουργός Πολιτισμού ακόμη- επιθεώρησε την πρόοδο των εργασιών στον Παρθενώνα. Ανέβαινε ευθυτενής και αγέρωχος. Με τον χαρακτηριστικό αθλητικό βηματισμό του, έχοντας το ένα χέρι στην τσέπη του παντελονιού, πιστός στις διδαχές του Καραμανλισμού -ως προς το στυλιστικό μέρος, τουλάχιστον. Κάθε φορά που συναντούσε έναν μαρμαρογλύπτη τον χαιρετούσε θερμά διά χειραψίας. Μόλις τον προσπερνούσε όμως, η κυρία που τον συνόδευε έβγαζε από την τσάντα ένα χαρτομάντιλο, του το έδινε και εκείνος καθάριζε το χέρι του. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε μετά από κάθε χειραψία. Κανείς δεν τον παρεξήγησε όμως. Ολοι κατάλαβαν ότι ο Michel, προσηλωμένος στην πορεία του προς το μέλλον, ήθελε απλώς να απομακρύνει από επάνω του τη σκόνη του παρελθόντος…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή