Οι δύο «συνταγές»

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ασχετος περί τα οικονομικά, ρώτησα φίλους και γνωστούς, οικονομολόγους και οικονομολογούντες, να μου πουν σε τι διαφέρει η οικονομική «συνταγή» του Κώστα Καραμανλή από τη «συνταγή» του Γιώργου Παπανδρέου, όχι τόσο στα επιμέρους όσο στη «γενική φιλοσοφία». Και ιδού τι μου είπαν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, χονδρικά αντέταξε στη φιλελεύθερη (ή μονεταριστική) «συνταγή» του Κώστα Καραμανλή τη δική του σοσιαλδημοκρατική. Στην Ευρώπη κατά καιρούς εφάρμοσαν και τις δύο συνταγές και με τις δύο γνώρισαν επιτυχίες και αποτυχίες. Η επιτυχία ή αποτυχία δεν εξαρτώνται τόσο από τις ιδεολογικοπολιτικές δεσμεύσεις που και οι δύο συνεπάγονται, όσο από τα συγκεκριμένα προβλήματα που κατά απόλυτη ιεράρχηση και κατά χώρα έχουν να επιλύσουν.

Ετσι, ο Κ. Καραμανλής ιεραρχεί πρώτο το δημοσιονομικό πρόβλημα, τον περιορισμό του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους με περιορισμό της ζήτησης και της κατανάλωσης, πάταξη της φοροδιαφυγής και περιορισμό των δημοσίων δαπανών. Στη χώρα μας η πολιτική αυτή ονομάζεται «λιτότητα», είναι συκοφαντημένη, κοινωνικά άδικη και αντιλαϊκή. Με όρους πιο κοντά στις εμπειρίες μας η πολιτική αυτή εφαρμόζεται από έναν συνετό και συντηρητικό οικογενειάρχη όταν διαπιστώνει ότι οι δαπάνες της οικογενείας υπερβαίνουν κατά πολύ τα έσοδά της. Η πολιτική της «λιτότητας» δεν θεωρείται αναπτυξιακή. Θεωρείται όμως βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Παλαιότερα, έμβλημα της περιοριστικής πολιτικής ήταν η νομισματική σταθερότητα, να έχει το χρήμα σταθερή αξία. Με την ένταξή μας στη Ζώνη του Ευρώ απαλλαχτήκαμε από το άγχος της νομισματικής σταθερότητας (για τη σταθερότητα του ευρώ φροντίζουν άλλοι), αλλά με την υποχρέωση να κρατούμε το δημόσιο έλλειμμα κάτω ενός επιπέδου.

Η «συνταγή» του Γιώργου Παπανδρέου δίνει έμφαση στην ανάπτυξη, με την αύξηση της ζήτησης, δημόσιας και ιδιωτικής και της κατανάλωσης, την αύξηση των επενδύσεων, δημοσίων και ιδιωτικών και την ενίσχυση των κατωτέρων και μεσαίων εισοδημάτων. Εχει επίσης εφαρμοσθεί με επιτυχίες και αποτυχίες. Σεμνύνεται ότι είναι κοινωνικά περισσότερο δίκαιη, γιατί ευαγγελίζεται μετατόπιση εισοδήματος προς τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, είτε άμεσα μέσω της μισθοδοσίας, των επενδύσεων και της κοινωνικής πρόνοιας είτε έμμεσα μέσω παροχής υπηρεσιών, υγείας, παιδείας και άλλων. Ο Γιώργος Παπανδρέου προσέθεσε και τις επενδύσεις στην Πράσινη Ανάπτυξη, έναν άγνωστο μέχρι στιγμής τομέα. Αν μας μιλούσε για επενδύσεις στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, στη διαχείριση των σκουπιδιών σε εθνική κλίμακα, στη συντήρηση των υδάτινων πόρων και στη συντήρηση των δασών θα καταλαβαίναμε καλύτερα.

Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες επισημαίνουν ότι το αδύνατο σημείο αυτής της «συνταγής» βρίσκεται στο ότι στηρίζεται στην υπόθεση ενός λίγο – πολύ άρτιου παραγωγικού μηχανισμού που περιμένει την αυξημένη ζήτηση για να τεθεί σε λειτουργία και να δουλέψει ανταγωνιστικά, με συγκριτικά πλεονεκτήματα. Πάρτε για παράδειγμα τη γεωργία: δύο δεκαετίες επιδοτήσεων δεν κατέστρεψαν μόνο το έδαφος και τις καλλιέργειες, αλλά και το επάγγελμα του αγρότη. Στην καλύτερη περίπτωση η «συνταγή» του Γιώργου Παπανδρέου μπορεί να έχει μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αποδόσεις με ένα πρόγραμμα τουλάχιστον δύο τετραετιών που θα το ακολουθήσει με συνέπεια. Μέχρι τότε όμως τι γίνεται;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή