Ηδη 23 εργαζόμενοι αυτοκτόνησαν από τις αρχές του έτους στη France Telecom. Οσο κι αν η εταιρεία κάνει λόγο για «στατιστικά συνηθισμένους δείκτες», είναι σαφές ότι οι συνεχείς εσωτερικές αναδιαρθρώσεις και η πίεση και για οικειοθελείς αποχωρήσεις έχουν οδηγήσει εργαζόμενους στον πανικό και στον αυτοκτονικό ιδεασμό. Ο ευρωπαϊκός τηλεπικοινωνιακός κολοσσός γίνεται συνώνυμο της κατάθλιψης και της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, τα ατυχήματα στην εργασία εμπλουτίζονται από νέες αιτίες, που δεν μπορούν να θεραπεύσουν τα «βαρέα και ανθυγιεινά» ένσημα.
Οχι μόνο οι ομαδικές αυτοκτονίες στη Γαλλία, η αύξηση των περιστατικών κατάθλιψης σε όλο τον προηγμένο κόσμο και στη χώρα μας, η αυξανόμενη χρήση light ηρεμιστικών, από στελέχη πριν από τις συσκέψεις στο χώρο των επιχειρήσεων, πρέπει να μας οδηγήσουν στον επανακαθορισμό της έννοιας: «επικινδυνότητα» στην εργασία. Νέοι στρεσογόνοι παράγοντες πολιορκούν την ψυχολογική ισορροπία στην εργασιακή ζωή, εφόσον όλο και περισσότερο τείνει να ταυτίζεται πλήρως και αποκλειστικά με το νόημα της ζωής κι όχι μόνο με μία, έστω και βασική, συνιστώσα της.
Στην περίοδο της οικονομικής ανόδου και της αξιακής ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και του ατομικισμού, μάθαμε να ερμηνεύουμε την επαγγελματική επιτυχία με την προσωπική προσπάθεια. Γαλουχηθήκαμε στο δόγμα πως όλα εξαρτώνται από τη θέληση, την εξατομίκευση, την αφοσίωση στην εργασία και στην εταιρεία. Τώρα, όμως, που η ευημερία μετατρέπεται σε συρρίκνωση, πώς θα τα βγάλουμε πέρα με την εξατομίκευση της ατυχίας μας;
Ο μεσήλικος που οδηγείται στην έξοδο βιώνει ως ατομική την αποτυχία. Κι αυτοί που επένδυσαν ψυχολογικά όλη τη ζωή στην καριέρα ή αντικατέστησαν την κυριαρχία του πατέρα με τον εκάστοτε προϊστάμενο ή εργοδότη, εκείνοι που απορροφήθηκαν πλήρως από την «εργασιακή ικανοποίηση», η οποία «ιδιαίτερα χαρακτηρίζει τις αστικές τάξεις των μορφωμένων», όπως αναφέρει ο ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής του ΑΠΘ Θ. Καράβατος στη μελέτη του για την «ψυχοπαθολογία και ψυχοδυναμική της εργασίας», διαπιστώνουν σήμερα ένα τεράστιο αδιέξοδο που δεν εξαρτάται μόνο από την εξατομικευμένη προσπάθεια.
Η ψυχική οδύνη δεν συνδέεται μόνο με τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας. Οπως αναφέρει ο καθηγητής Ψυχιατρικής του ΑΠΘ, «η αρνητική συνθήκη δεν αναδύεται μόνο μέσα από την αθλιότητα που οδήγησε χθες στο θάνατο δύο μετανάστες. Σχετίζεται και με την οργάνωση της εργασίας, που περιλαμβάνει τη διαίρεσή της, το περιεχόμενο του στόχου, τις σχέσεις εξουσίας, το πρόβλημα της υπευθυνότητας, τον ανταγωνισμό» για την επικράτηση του ισχυρότερου σε μια αγορά εργασίας που στενεύει επικίνδυνα.