Την περασμένη Πέμπτη έτυχε να δω, χωρίς να το έχω προγραμματίσει, στο Σινέ+, το ψηφιακό κανάλι της ΕΡΤ, την ταινία «Η πισίνα» (1969). Ομολογώ ότι ο σκηνοθέτης (Ζακ Ντερέ) δεν μου είναι ιδιαίτερα γνωστός. Αυτό που αρχικά με τράβηξε ήταν τα μεγάλα ονόματα των πρωταγωνιστών (Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ, Τζέιν Μπίρκιν), αλλά και η ομορφιά του καλοκαιρινού μεσογειακού τοπίου, για την ακρίβεια μιας εξοχικής κατοικίας στο Σεν Τροπέ, όπου διαδραματίζεται η ιστορία.
Δεν ήταν μια ταινία από εκείνες στις οποίες οι κριτικοί βάζουν τέσσερα ή πέντε αστεράκια, αλλά ένα ψυχολογικό ερωτικοαστυνομικό δράμα της κλασικής γαλλικής σχολής, λίγο αργόσυρτο και γλυκά πληκτικό. Πέρυσι το καλοκαίρι, πολλοί πήγαν σινεμά για να δουν το αριστουργηματικό «Γυμνοί στον ήλιο» (1959) του Ρενέ Κλεμάν (επίσης με τους Αλέν Ντελόν και Μορίς Ρονέ), όμως πολλοί λιγότεροι σήμερα θα ξόδευαν χρόνο και χρήμα για να δουν την «Πισίνα» στη μεγάλη οθόνη. Ωστόσο, η ταινία ήταν ό,τι πεις για μια φθινοπωρινή βραδιά στο σπίτι, ιδίως όταν έχει κανείς μπουχτίσει από την ακατάσχετη προεκλογική φλυαρία.
Βλέποντας τον Ντελόν και τη Σνάιντερ (εκείνος τότε 34 ετών, εκείνη 31), κατανοεί κανείς τι σημαίνει «λάμψη». Ακόμα και όταν δεν μιλούν, όταν απλώς κολυμπούν στην πισίνα ή απλώς παίρνουν το πρωινό τους, γεμίζουν την οθόνη. Ολοι και όλα -η βίλα, το καλοκαίρι, τα δέντρα, η πισίνα, ο επιμελημένα ατημέλητος κήπος, τα άλλα πρόσωπα και φυσικά, η κάμερα- μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από αυτούς τους δύο σταρ.
Τα υπαρξιακά ερωτήματα και τα ερωτικά γεωμετρικά σχήματα που αναπτύσσονται στην ταινία δεν παρουσιάζουν τόσο ενδιαφέρον όσο τα ρούχα, τα χτενίσματα και το ντιζάιν της εποχής. Μίνι φούστες, μαλλιά άλλοτε ριχτά (με μπόλικη λακ) και άλλοτε κότσος, στενά αντρικά πουκάμισα με τα κουμπιά ξεκούμπωτα ώστε να φαίνεται το ηλιοκαμένο στέρνο, απαραιτήτως ζώνη, εφαρμοστά μαγιό και παντελόνια (ούτε βερμούδες ούτε τζιν), νέοι με φράντζα, πικάπ με χειροκίνητο μπράτσο, μπίρες και ουίσκια, τρελά πάρτι και σέικ, μεταλλικά γλυπτά στον τοίχο. Με λίγα λόγια, όλα βροντοφωνάζουν «σίξτις». Ποιος ο λόγος να παρακολουθήσει κανείς το πράγματι καλογυρισμένο «Μad Men», που εκτυλίσσεται στις αρχές του ’60, όταν εδώ μπορεί να δει την ίδια δεκαετία στην αυθεντική μορφή της; Και μάλιστα στην ευρωπαϊκή, την εκλεπτυσμένη (και χορτασμένη) εκδοχή της, αφού οι ήρωες της ταινίας, αν και δεν είναι βαθύπλουτοι, δεν μοιάζουν να έχουν οικονομικά προβλήματα.
Αρκετοί λένε ότι οι ταινίες είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο βλέπουν τηλεόραση. Ναι μεν σήμερα οι ταινίες, ιδίως με τα DVDs-προσφορές των εφημερίδων, είναι πιο προσιτές από κάθε άλλη φορά, όμως και η τηλεόραση συχνά μας ξαφνιάζει ευχάριστα, ιδίως όταν βλέπουμε κάτι το οποίο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να δούμε, όπως συνέβη με τη φθινοπωρινή «Πισίνα» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις 4 Οκτωβρίου θα προτιμήσουμε πισίνα (έστω, ζωγραφιστή) ή παραλία αντί κάλπης.