Δεν ξέρω τι λένε οι δημοσκοπήσεις, πάντως προχθές στο Ηρώδειο, στη συναυλία της Αγνής Μπάλτσα («Τα τραγούδια της πατρίδας μου», υπό τη μουσική διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου) ο Κώστας Σημίτης χειροκροτήθηκε θερμά και παρατεταμένα από το κοινό, κατά την είσοδό του στον χώρο του ωδείου. Κάθισε, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, στη μεσαία κερκίδα, στη δεύτερη σειρά. Μπροστά του, στην πρώτη σειρά των επισήμων, κάθισαν λίγο αργότερα η κυρία Αντα Παπανδρέου μαζί με φίλη της. Μεταξύ τους, δεν χαιρετήθηκαν ούτε με ένα απλό νεύμα της κεφαλής.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, οι ιθύνοντες μετέφεραν το ζεύγος Σημίτη στην πρώτη σειρά. Προτίμησαν να καθίσουν στο δεξιό άκρο, δηλαδή όσο πιο μακριά ήταν δυνατόν από τη σύζυγο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Εκείνος, έφθασε (κατευθείαν από την Τρίπολη, όπου είχε μιλήσει στον λαό της Αρκαδίας) στη μέση του δεύτερου μέρους. Εισήλθε διακριτικά, εκμεταλλευόμενος το κενό διάστημα μεταξύ δύο τραγουδιών και κάθισε στην αριστερή άκρη της σειράς. Τότε η κυρία Μπάλτσα άρχισε να τραγουδά στίχους του Νίκου Γκάτσου: «Απόψε μοιάζουμε κι οι δύο, πιο πίσω ‘γώ κι εσύ μπροστά, / σα βραδινό λεωφορείο πού ‘χει τα φώτα του σβηστά. / Για ‘μας ο κόσμος δεν τελειώνει, για ‘μας ο κόσμος αρχινά, / μα της καρδιάς το μαύρο χιόνι δε θα μας βγάλει πουθενά». Παρ’ όλα αυτά, ουδείς εκ των δύο έδωσε την παραμικρή σημασία στην παρουσία του άλλου.
Στο τέλος, ο μεν Κ. Σημίτης έφυγε προχωρώντας ευθεία και μετά αριστερά, η πορεία του δηλαδή διέγραψε ένα ημικύκλιο προκειμένου να αποφύγει τον πρόεδρο, ο δε Γιώργος στράφηκε πίσω του και άρχισε να μιλά με κάποιον, ώστε να δώσει στον τέως πρωθυπουργό την άνεση που επέβαλαν οι καλοί τρόποι. Ούτε καν συναντήθηκαν τα βλέμματά τους. Η σκιά της δεύτερης πολιτικής πατροκτονίας του Γιώργου ήταν βαριά. Κατά την έξοδό του, ο Κ. Σημίτης χειροκροτήθηκε και πάλι, εξίσου θερμά. Στο πρόσωπο είχε το χαρακτηριστικό ανεξιχνίαστο χαμόγελο. Ισως επειδή άκουγε ο Γιώργος. Η κυρία Δάφνη στράφηκε προς τον κόσμο και τους χαιρέτισε, κουνώντας με χάρη το χέρι της…
Ο Παπουτσής Ομπάμα
Αφού την αρχή έκανε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μπορούσε να μην ακολουθήσουν οι προεδρικοί; Ο Χρήστος Παπουτσής φωτογραφίζεται, για το εξώφυλλο του προεκλογικού φυλλαδίου του, με λευκό πουκάμισο (τα μανίκια σηκωμένα, βεβαίως) και μονόχρωμη μοβ γραβάτα. Κοιτάζει μπροστά και γέρνει προς το μέρος μας, με τους βραχίονες να στηρίζονται στην πλάτη μια πολυθρόνας επενδεδυμένης με δέρμα, που θυμίζει αμυδρά τα καθίσματα στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου. Στο ένα χέρι κρατά τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, κάτι που συμβολίζει ασφαλώς ότι βλέπει μακριά, ίσως το μέλλον που έρχεται.
Η φωτογραφία είναι -όπως θα έλεγε ο Καβάφης- «έργον καλλιτέχνου λίαν δυνατού»! Η στάση του μοντέλου καταργεί την άχαρη στατικότητα των φωτογραφιών του είδους και προξενεί στον θεατή την ψευδαίσθηση της κίνησης. Το effet αυτό ενισχύεται αριστοτεχνικά από την έντονη φωτοσκίαση, που παραπέμπει σε ορισμένα πορτρέτα της ώριμης περιόδου του Ρέμπραντ. Γενικώς, το έξοχο αποτέλεσμα υποβάλει στον θεατή την εντύπωση ότι το μοντέλο του φωτογράφου προβάλλει από το σκοτάδι μέσα στο φως. Μόνο μια λεπτομέρεια ξέφυγε. Οχι από τον φωτογράφο, που δεν ευθύνεται – από τον υποψήφιο. Το λευκό πουκάμισο είναι ραμμένο sur mesure: στο ύψος της αριστερής θηλής, διακρίνεται ευκρινώς το κεντημένο μονόγραμμα «Χ.Π.».
Ωστόσο, η λεπτομέρεια αυτή δεν στερεί από το πορτρέτο την αξία του. Θα βρει οπωσδήποτε τη θέση του στην πινακοθήκη των έργων που αποτυπώνουν την ενδυματολογική επιρροή (και, δυστυχώς, μόνον αυτή…) του Μπαράκ Ομπάμα στους Ελληνες πολιτευόμενους. Προτείνω μάλιστα και έναν τίτλο για το έργο, που παραπέμπει στην πλούσια παράδοσή μας: «Ο Παπουτσής Ομπάμα»!
Παρεξήγηση
Λυπάμαι διότι η μνεία στην υποψηφιότητα της κυρίας Σοφίας Πατσαντάρα Μπουφούνου, με τη Ν.Δ., εξελήφθη από συγγενή της και αναγνώστρια της «Καθημερινής» ως ειρωνική. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Σέβομαι την οικογένεια Μπουφούνου και τιμώ την προσφορά της στην κοινωνία. Η λύπη μου επιβαρύνεται έτι περαιτέρω από το γεγονός της παραίτησης της κυρίας Πατσαντάρα-Μπουφούνου από το ψηφοδέλτιο της Βοιωτίας.
Ο tempora, O mores!
Το διαβάζω στους Times και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Σκωτσέζος στρατιώτης εμφανίσθηκε προχθές στην κηδεία συμπολεμιστή του, που σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν, φορώντας πράσινο στρετς φόρεμα και γυναικείες μάλλινες κάλτσες χρώματος ροζ. Οι δυο τους είχαν συμφωνήσει αν ο ένας σκοτωνόταν πρώτος, ο άλλος να τον θρηνήσει στην κηδεία του ντυμένος με γυναικείο φόρεμα. Προφανώς, τους συνέδεε στενή φιλία.
Επίσης λυπηρό είναι ότι οι δύο στρατιώτες ανήκαν σε μία από τις πλέον ιστορικές μονάδες του Βρετανικού Στρατού: το τάγμα «Black Watch», που ιδρύθηκε το 1740 και ώς το 2006 ήταν αυτόνομο σύνταγμα. Η μονάδα διακρίθηκε σε όλους τους πολέμους της Βρετανίας τα τελευταία 250 χρόνια και ένα από τα ιστορικά προσωνύμιά της είναι «The ladies from Hell» (οι κυρίες από την Κόλαση). Φυσικά, λόγω του παραδοσιακού «kilt» (της σκωτσέζικης φούστας) που ακόμη και σήμερα είναι κομμάτι της επίσημης στολής τους…
Αλέξιος Αθηνών και Εξαρχείων
Κι εγώ που νόμιζα ότι το Αλέξης προέρχεται από το Αλέξανδρος… Η ανακοίνωση όμως των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ, όπου περιλαμβάνεται και η υποψηφιότητα του προέδρου του ΣΥΝ στην Α΄ Αθηνών, αποκάλυψε ότι το όνομά του είναι Αλέξιος – πολύ σικ! Πάντως, η επιλογή του Αλέξιου Τσίπρα να εκτεθεί στην Α΄ Αθηνών ήταν πολύ σοφή. Μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρεύμα στην Αθήνα, ιδίως στο κέντρο. Το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις…