Το πρώτο πράγμα που πατά κανείς βγαίνοντας σε ένα δρόμο της Κυψέλης, είναι τα φυλλάδια ενός πολιτευτή του ΛΑΟΣ. Δηλώνει έτοιμος να σώσει τη χώρα, ενώ δεν φρόντισε να σώσει ούτε την καθαριότητα των δρόμων. Απέναντι, στο άλλο άκρο (του δρόμου), ήδη κολλήθηκε μια αφίσα του ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό θέλει δύναμη, προφανώς για να μπορεί να ρυπαίνει περισσότερο τους δρόμους.
Είναι ευτύχημα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα αποφάσισαν να μην επιβαρύνουν περισσότερο με κουρελαρίες τους δρόμους των άσχημων πόλεών μας. Δεν θα έχουμε πράσινη χαρτούρα ούτε γαλάζια πανό και το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υποψήφιοι βουλευτές τους. Θα είναι άθλιο θέαμα και χαμένα λεφτά να γεμίσουν οι δρόμοι με βιογραφικά. Κατ’ αρχήν, οι πολίτες δεν ενεργούν σαν τμήμα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δεν διαβάζουν βιογραφικά για να ψηφίσουν. Αποφασίζουν με πιο σύνθετους τρόπους και κυρίως στις μεγάλες πόλεις με τις προφορικές συστάσεις. Η χαρτούρα μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ: είναι τόσο επιβαρυμένες οι πόλεις, που αρκεί μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι, ένα ακόμη φέιγ βολάν για να οργιστεί κάποιος με τον διαφημιζόμενο.
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο οι πολιτικές κουρελαρίες που πληγώνουν την αισθητική των πόλεων. Ολα τα κτίρια μοιάζουν να έχουν ιλαρά· στους τοίχους υπάρχουν χιλιάδες μικρά κόκκινα χαρτάκια με αριθμούς τηλεφώνων κλειδαράδων, υδραυλικών, μπογιατζήδων και συναφών επαγγελμάτων. Τα «Ενοικιάζεται» και «Πωλείται» είναι μια καινούργια μάστιγα. Παλιότερα αυτές οι αντιαισθητικές λωρίδες χαρτιού έμπαιναν με σελοτέιπ μόνο στα προς ενοικίαση ή πώληση οικήματα. Τώρα έγιναν αυτοκόλλητα και στοιβάζονται σε κάθε κολόνα και σε κάθε ΚΑΦΑΟ των πόλεων.
Οι οργανωμένοι οπαδοί, από την άλλη, έχουν την ανάγκη να κρύβουν τις ταμπέλες της Τροχαίας με τα αυτοκόλλητα των ομάδων τους. Τα φροντιστήρια χρησιμοποιούν τους τοίχους για να διαφημίσουν τη δική τους πραμάτεια, ενισχύοντας την κουρελαρία στους τοίχους αφού αφήνουν χάρτινα κρόσσια με τα τηλέφωνά τους στο κάτω μέρος της αφίσας τους. Πιτσαρίες, επιπλάδικα, θέατρα -και γενικώς όποιος προλαβαίνει-, ακόμη και ιεροί ναοί που διαφημίζουν τα πανηγύρια τους ρυπαίνουν τους τοίχους. Το σκηνικό τύπου Χάρλεμ συμπληρώνεται από ακατανόητα γκράφιτι, η νέα μόδα στο πλαίσιο της «ελεύθερης έκφρασης» της νεολαίας. Είναι ανέκδοτο βέβαια να επαναλάβουμε ότι όλη αυτή η δραστηριότητα ρύπανσης απαγορεύεται από το νόμο, όπως θα ήταν ανέκδοτο να καλέσουμε τις ανύπαρκτες εκτός των πανηγύρεων δημοτικές αρχές να καθαρίσουν τους τοίχους και να βάλουν πρόστιμα σε όσους τους ρυπαίνουν. (Σ. σ.: δεν είναι δύσκολο! Οι περισσότερες αφίσες έχουν όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο πάνω. Ορεξη μόνο πρέπει να έχουν οι δήμαρχοι για να εφαρμόσουν το νόμο.)
Δυστυχώς, το μόνο που απομένει σ’ αυτή τη λαίλαπα ρύπανσης είναι η αυτενέργεια των πολιτών. Απλώς σχίζουμε όσες αφίσες ή αυτοκόλλητα μπορούμε στη γειτονιά μας και τρέφουμε την ανακύκλωση με τις παρανομίες των ασυνείδητων. Είναι νόμιμη αυτοάμυνα στην κατάληψη των δημόσιων χώρων από κόμματα κι επιχειρήσεις. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.