H δημοσκοπική αλαζονεία και η ανάλογη μοιρολατρία έχουν ήδη αποστερήσει από τα δύο μεγάλα κόμματα τη διάθεση να παρουσιαστούν στους πολίτες με επιχειρήματα που απαιτεί μία επί της ουσίας σύγκρουση. Ο αδέσμευτος πολίτης (και όχι η δημοσκοπική εφεύρεση του «αναποφάσιστου» ψηφοφόρου), που είναι υποχρεωμένος να αναζητήσει στις εκλογές τη βέλτιστη λύση και καθόλου κάποια «κρίσιμη» επιλογή, δυσκολεύεται μπροστά στην προγραμματική γύμνια των κυβερνητικών κομμάτων. Το δράμα του μη οπαδού συμπληρώνεται, καθώς τα μικρότερα κόμματα απουσιάζουν πλήρως από την πραγματική πολιτική, εκείνη που επηρεάζει την καθημερινότητα των ανθρώπων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι συμπαθής. Οχι μόνον σε εμένα. Ισχύει και για πολλούς εκ των αντιπάλων του. Που, ίσως, είναι περισσότεροι από κάποιους «συντρόφους». Προσέξτε τον αφοπλιστικό του τόνο όταν θέλει να μας κάνει «Δανία του Νότου». Ποιος συμπατριώτης διαφωνεί πως μας αξίζουν τα καλύτερα; Στα λόγια (κυρίως) θέλουμε όλοι καθαρή ενέργεια, αρκεί να παράγεται μακριά από εμάς και να κοστίζει έως τζάμπα. Εχει, όμως, το σχέδιο; Παρακολουθήστε με, παρακαλώ, σε δύο σημεία.
Σημείο πρώτο. Οι Δανοί πλήρωναν (Ιανουάριος 2007) 26 ευρώ για 100 κιλοβατώρες ηλεκτρικού όταν εμείς πληρώναμε μόλις 7,2 ευρώ. Σήμερα πληρώνουμε 10,99, με τους Δανούς να έχουν πάει στα 27,85 ευρώ. Βλέπετε, στην Ελλάδα η επιδότηση των νέων επενδύσεων στην ενέργεια (και ειδικότερα των ανανεώσιμων) περνάει κυρίως από τον προϋπολογισμό και από την αφαίμαξη της ΔΕΗ. Προσέξτε: στην περίπτωσή μας, οι φόροι επί του ρεύματος αναλογούν σε μόλις 8,6% της αξίας που εισπράττει η ΔΕΗ, ενώ οι Δανοί καταναλωτές έχουν πάρει πάνω τους φόρους που αναλογούν στο 52,5% της τιμής του ρεύματος (στοιχεία Eurostat). Οταν, λοιπόν, ο υποψήφιος βουλευτής Λάρισας του ΠΑΣΟΚ (και προαλειφόμενος για υφυπουργός σε κάποιο οικονομικό υπουργείο) αντί συγκεκριμένης πολιτικής κατηγορεί τον σημερινό πρόεδρο της ΔΕΗ (και αυτό στη βάση δημοσιευμάτων Τύπου φιλικού προς μεγαλοπαράγοντες της αγοράς ενέργειας), αναρωτιέμαι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός πλέον, θα καταφέρει να μετακινήσει τους πολιτικούς μας πιο κοντά στις αντιλήψεις της επικείμενης Κοπεγχάγης!
Σημείο δεύτερο, η «ήπια επανακρατικοποίηση». Θα ανέμενα από τον κ. Παπανδρέου, όταν σκέφτομαι την εμπειρία του επί των λεπτών ισορροπιών του σημερινού κόσμου, να είναι πιο προσεκτικός πριν επιχειρήσει τη μετατροπή του Πειραιά σε «Λιμάνι της Αγωνίας», όταν το μόνο που κινδυνεύει από παρόμοιους ακραιφνώς προεκλογικούς πομφόλυγες είναι η διατάραξη των σχέσεών μας με την Κίνα. Θα περίμενα ακόμη από τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δηλαδή τον κ. Παπανδρέου, να μη θεωρεί «απειλή για το δημόσιο συμφέρον» τη διαχείριση μιας δραστηριότητας (όπως είναι η ύδρευση της Θεσσαλονίκης) από κάποιον συνεταιρισμό μιας διεθνούς ή μιας ελληνικής εταιρείας. Το κράτος χρειάζεται να διαμορφώνει κατάλληλο πλαίσιο κανόνων και ίσων ευκαιριών (όπου πράγματι υπάρχει πρόβλημα για την ΕΥΑΘ) και να φροντίζει για τον σεβασμό από όλους. Τα υπόλοιπα μυρίζουν ναφθαλίνη και μας προειδοποιούν ότι, τελικά, κάτι δεν (θα) πάει καλά.
Τελικά, ούτε αυτή την Παρασκευή κατόρθωσα να καταλήξω τι πρέπει να ψηφίσω. Θα παραμείνω η εύκολη λύση για τους δημοσκόπους που τους ζητάς να σου πουν τι θα βγάλει η κάλπη κι εκείνοι σου απαντούν τι θα βγάλει ένα μέρος της κάλπης. Ευτυχώς, έχω και την άλλη εβδομάδα…