ARAB ΝΕWS
Αντιμουσουλμανισμός
Στη Νορβηγία, η άκρα δεξιά με την αντιμουσουλμανική ατζέντα της έγινε η επικρατούσα τάση. Οχι όμως μόνο στη Νορβηγία. Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, τα αντιμουσουλμανικά κόμματα κατέγραψαν μεγάλα κέρδη στην Αυστρία, τη Δανία, τη Φινλανδία, τη Σλοβακία και τη Βρετανία. Στην Ολλανδία, το κόμμα της Ελευθερίας του Γκερτ Βίλντερς, ο οποίος ζήτησε την απαγόρευση του Κορανίου, ήρθε δεύτερο. Εκτοτε, το θέμα είναι στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Την περασμένη εβδομάδα στη Δανία, το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα ξεκίνησε τηλεοπτική εκστρατεία εναντίον των τζαμιών μετά την απόφαση του δήμου της Κοπεγχάγης να ανεγερθεί τέμενος σε σιιτική γειτονιά της πρωτεύουσας της Δανίας. Στη Βρετανία, η νεοσύστατη Λίγκα κατά των Μουσουλμάνων πρόσφατα προκάλεσε χάος στο Μπέρμιγχαμ και το Λούτον, ενώ την περασμένη εβδομάδα επιχείρησε να πλήξει τέμενος έξω από το Λονδίνο. Κάποιοι θα πρέπει να το επιβεβαιώσουν ξανά. Γιατί, η ύπαρξη αντιμουσουλμανικού κλίματος είναι ένα ζήτημα και κανείς δεν απορεί που οι μουσουλμάνοι στις πατρίδες τους ανησυχούν για το μέλλον των αδελφών τους στην Ευρώπη.
DW
Η εκλογή Μπαρόζο
Ο Μπαρόζο επανεξελέγη και μάλιστα με άνετη πλειοψηφία. Οι αντίπαλοί του βεβαίως ήλπιζαν στην έκπληξη. Η Ρεμπέκα Χαρμς από το κόμμα των Πρασίνων είχε χαρακτηρίσει αδύναμη την πολιτική παρουσία του Μπαρόζο. «Τι είδους πλειοψηφία θα μπορέσει να διασφαλίσει ο κ. Μπαρόζο, είναι για μένα αίνιγμα. Ο πρόεδρος της Κομισιόν έκανε εσφαλμένες επιλογές και δεν πρόκειται να διασφαλίσει σαφή πλειοψηφία που θα πείθει», είχε εκτιμήσει η κ. Χαρμς. Εξαιτίας της παροιμιώδους προσαρμοστικότητάς του, ο συντηρητικός Μπαρόζο δεν είναι δημοφιλής ούτε καν στο δικό του στρατόπεδο. Κι όμως, για μια ακόμη φορά τα πάει καλά. Οι συντηρητικοί αναμένουν από τον πρόεδρο της Κομισιόν μια φιλική προς την οικονομία πολιτική, αλλά και προσεκτικά βήματα στο πεδίο της διεύρυνσης Λίγες ώρες πριν από τη χθεσινή εκλογή του, ο κ. Μπαρόζο, ο οποίος επικρίθηκε από την Αριστερά πως δεν αντέδρασε ή αντέδρασε χλιαρά στην κρίση, είχε δηλώσει: «Χρειαζόμαστε ισχυρή Κομισιόν για ισχυρή Ε. Ε. Αυτό θέλουν οι πολίτες μας. Αναμένουν μια απάντηση στην κρίση, χωρίς αναβολές και καθυστερήσεις, χωρίς συζητήσεις για τις διαδικασίες».
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Φταίει ο Μπους
Είναι γεγονός ότι σε περιόδους ύφεσης οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και η μεσαία τάξη χάνει έδαφος. Ομως η οικονομική κατάρρευση που βιώνει σήμερα ο μέσος και φτωχός Αμερικανός πολίτης δεν είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πρόσφατη παγκόσμια κρίση. Η αμερικανική Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωσε ότι, το 2008, το ποσοστό φτώχειας άγγιξε το 13,2%, το υψηλότερο από το 1997 και αρκετά αυξημένο σε σχέση με το 12.5% του 2007. Αυτό σημαίνει ότι 40 εκατ. πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η οποία υπολογίζεται σε ετήσιο εισόδημα 22.205 δολ. για τετραμελή οικογένεια. Η μεσαία τάξη επλήγη επίσης. Το εισόδημα των νοικοκυριών έπεσε το 2008 στα 50.300 δολ. από 52.200, το 2007. Η ύφεση υπήρξε βάναυση. Αλλά ακόμη και πριν πολλοί Αμερικανοί περνούσαν δύσκολα. Η οικονομική ανάπτυξη της περιόδου Μπους ήταν τελικά πλάνη. Οπως αναφέρουν οι οικονομολόγοι Τόμας Πίκετι και Ιμάνουελ Σάεζ, από το 2002 έως το 2007, το 1% των νοικοκυριών -αυτά που έχουν εισόδημα πάνω από 400.000 ετησίως- έγιναν αποδέκτες των δύο τρίτων των συνολικών κερδών του έθνους, κάτι που έχει να συμβεί από τη δεκαετία του ’20.
THE ΤΙΜΕS
Αξίζει τον κόπο
Από τα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Λευκός Οίκος σε σχέση με το Αφγανιστάν, υπάρχει ένα μεγαλύτερο απ’ όλα τ’ άλλα, το οποίο ενδέχεται να ακυρώσει τις προσπάθειες των ΗΠΑ και παράλληλα να βλάψει ανεπανόρθωτα τον πρόεδρο Ομπάμα. Το πρόβλημα λέγεται πρόεδρος Καρζάι! Με δεδομένη την αυξανόμενη αντίδραση μελών του Δημοκρατικού Κόμματος, ο Μπαράκ Ομπάμα σκέπτεται αν θα πρέπει να στείλει επιπλέον στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα, όμως, παλεύει με μια σκληρή πραγματικότητα, τον Μ. Καρζάι, πραγματικότητα που δεν απορρέει από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά παραπέμπει στο παρελθόν. Αμερικανοί αξιωματούχοι διατείνονται ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει παρά να συνεργαστεί με τον Καρζάι, επειδή δεν υπάρχει άλλος πολιτικός ικανός να αναλάβει την προεδρία. Την ίδια ώρα, όμως, αυτός ο άνθρωπος εξελίσσεται στη μεγαλύτερη απειλή της στρατηγικής Ομπάμα. Στις ΗΠΑ ανησυχούν γιατί δεν υπάρχει σχέδιο Β, όπως λένε οι ειδικοί, που σημαίνει πως Ουάσιγκτον και διεθνής κοινότητα οφείλουν να προχωρήσουν μαζί, αν και η δεύτερη θέτει συχνά το ερώτημα: μα αξίζει τον κόπο;