Τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας έχουν, φαίνεται, αλλάξει τις μεθόδους με τις οποίες ζητούν την ψήφο των πολιτών. Από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και τη γενικόλογη συνθηματολογία, από τις παθιασμένες ομιλίες των προεκλογικών οραμάτων που κατασπατάλησαν την «καταλληλότητα» και τη γοητεία των αρχηγών, περάσαμε στη λατρεία του «συγκεκριμένου»… Δημοσκόποι και επικοινωνιολόγοι, επιστήμονες της χειραγώγησης αυτού που συνοπτικά ονομάζεται «κοινή γνώμη», δηλαδή μερικών εκατομμυρίων Ελλήνων, έδωσαν προφανώς μια καινούργια συνταγή επιτυχίας: Δεσμευθείτε με παραδείγματα…
Στη Νέα Δημοκρατία ανακάλυψαν τη γοητεία της σκληρής αλήθειας, τουλάχιστον ως προεκλογικό ατού. Στο ΠΑΣΟΚ οραματίζονται τη… Δανία, αλλά για την επίτευξη του οράματος, μπαίνουν στον κόπο «ανατριχιαστικών» λεπτομερειών. Και η λιτότητα με στόχο την ανάπτυξη της Ν. Δ. και η ανάπτυξη χωρίς λιτότητα του ΠΑΣΟΚ «κλειδώνουν» συγκεκριμένα στις εξέδρες και στα πόντιουμ.
Η πολιτική αποϊδεολογικοποιημένη, με σκληρές αλήθειες αλλά πάντα μισές αλήθειες, δίνει και παίρνει σε αυτές τις περίεργες εκλογές, όπου ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς, όπου κανείς συνήθως αναζητάει τις πηγές των ιδεών, ακόμα κι εκεί δεν αποφεύγουν τον πειρασμό του «συγκεκριμένου». Ο Συνασπισμός εξήγγειλε πρόγραμμα των θέσεων εργασίας (!) ενώ το ΚΚΕ ζητάει την ψήφο εχθρών και φίλων, υποσχόμενο ότι θα αγωνιστεί για το μεροκάματο όλων των Ελλήνων. Η μάχη, βέβαια, δίνεται στο «γήπεδο» της οικονομίας. Στην πρωταθλήτρια της φοροδιαφυγής και του δημοσίου χρέους Ελλάδα, όμως, ό,τι και να τάξεις, όσο κι αν συγκεκριμένα δεσμευθείς, για την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον ή την ποιότητα ζωής, τη ρευστότητα της αγοράς και την ανάπτυξη, υπάρχει πάντα μια δαμόκλειος προϋπόθεση: Πόσα θα εισπράξεις; Πώς; Πότε; Υπάρχει ένα «εάν» και ένα «εφόσον», εφαλτήριο ή ταφόπλακα… Ενα «εάν δεν», λοιπόν, μπορεί να κάνει σκόνη σε δευτερόλεπτα οποιαδήποτε πράσινη, γαλάζια ή κόκκινη επιχειρηματολογία. Γι’ αυτό, το πιο πιθανό είναι να αποδειχθούν άκυρα τα συμβόλαια που υπογράφονται αυτές τις ημέρες ανάμεσα σε υποψηφίους και ψηφοφόρους. Ενώ η φτώχεια ιδεών, η απουσία κάθε ίχνους ιδεολογικής σύγκρουσης, η απουσία δηλαδή της ουσίας της πολιτικής, παγώνει περίεργα το μέλλον.