Τα αδιέξοδα της χώρας είναι ορατά. Τα βλέπουμε, δίπλα μας στα πεζοδρόμια με τα βουνά των σκουπιδιών. Στο κέντρο της πόλης, όπου δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, είτε έχει πορεία είτε όχι. Στη Βουλή, που έγινε η ισχυρότερη συντεχνία του τόπου. Στην αδιέξοδη συζήτηση που έχει ως θέμα «τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είναι η σημαία;». Στην οικονομία, όπου τα ελλείμματα διογκώνονται. Στην Παιδεία. Παντού…
Η χώρα αυτή που ασπάστηκε με θρησκευτικό ζήλο ορισμένα -εθνικιστικά κι αριστερίστικα- δόγματα, βλέπει μπροστά της τείχη. Στο Δημόσιο βλέπει κάθε χρόνο μια διοικητική αναδιάρθρωση, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Στον πόλεμο κατά της διαφθοράς είδε κατάρες και την αδιαφάνεια να φουντώνει και να κατακερματίζεται σε διάφορα επίπεδα. Βλέπει μισές πρωτοβουλίες για τη λύση των προβλημάτων, οι οποίες καταλήγουν να γίνονται μέρος των προβλημάτων.
Η χώρα χρειάζεται μια καινούργια αρχή. Οφείλει να αποτινάξει τους κόμπους και να διορθώσει τα σφάλματα του παρελθόντος, που μπλοκάρουν ολόκληρο το σύστημα. Πρέπει κατ’ αρχήν να επανεξετάσει όλα τα «ιερά και όσια» που γαλούχησαν τη γενιά του λαϊκισμού. Πρέπει να ξαναδεί το κράτος ως αναγκαίο κακό και όχι ως μάννα εξ ουρανού. Το κράτος μεταθέτει εντός της κοινωνίας προβλήματα. Δεν τα λύνει. Χειρότερα: πολλές φορές τα διογκώνει. Τα τεράστια υπουργεία με τους χιλιάδες υπάλληλους και τους γκρίζους διαδρόμους είναι σφηκοφωλιές διαφθοράς. Χρειάζεται ριζική αποκέντρωση αρμοδιοτήτων προς κάθε κατεύθυνση. Τα πανεπιστήμια να διαφεντεύουν τα της εκπαίδευσης που παρέχουν (κι αν δεν τα καταφέρνουν, να υποβαθμίζονται και να κλείνουν), η Τοπική Αυτοδιοίκηση να παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να προσφέρουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειάζεται η αγορά. Δεν έχει νόημα ένα συγκεντρωτικό κράτος που θα προσπαθεί να κάνει τα πάντα, αλλά τελικά δεν θα καταφέρνει τίποτε.
Πρέπει να ξαναδεί την Ελλάδα χωρίς συμπλέγματα και φοβίες του παρελθόντος. Με την ιστορία οδηγό και όχι παραλυτικό δυνάστη του. Πρέπει να ξαναβρεί το νήμα της πλούσιας παράδοσης αυτού του τόπου. Ως πηγή έμπνευσης και όχι σαν παπαγαλία του παρελθόντος. Οπως έκαναν τη δεκαετία της νεοελληνικής αναγέννησης Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ελύτης και λοιποί. Πρέπει να ξαναβρεί το δρόμο της στα μονοπάτια της Δύσης, κουβαλώντας την πλούσια κληρονομιά της Ανατολής.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια καινούργια αρχή και οι επόμενες εκλογές είναι μια καλή πρώτη ευκαιρία. Δεν θα γίνει παράδεισος· δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο και σ’ ολόκληρη την ιστορία που να έγινε παράδεισος· όλες έχουν προβλήματα. Το θέμα είναι να δούμε τα προβλήματα ως ευκαιρίες για να πετύχουμε περισσότερα, να ζήσουμε καλύτερα.
Πρέπει επιτέλους να αποτινάξουμε τη μιζέρια και την εύκολη ανατολίτικη κριτική. Η Ελλάδα, όποτε μεγαλούργησε, συμμάχησε με τη Δύση, είδε τι έκαναν καλά οι Φράγκοι και τα προσάρμοσε στην ελληνική πραγματικότητα.
Η χώρα χρειάζεται ιδέες και τόλμη για να αλλάξουν τα πράγματα. Χρειάζεται την τρέλα εκείνων που έχουν άγνοια κινδύνου και επιχειρούν. Χρειάζεται εκείνους τους ανθρώπους που θα τολμούν να ονειρεύονται, που θα προτείνουν πράγματα για τα οποία λέμε «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα».
Χρειάζεται ριζική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Οχι μόνο στην ηλικία, αλλά στις αντιλήψεις και τις γνώσεις. Χρειαζόμαστε μια Βουλή εγγράμματων και προκομμένων πολιτών. Πρώτον, για να καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν και, δεύτερον, να μη φοβούνται πως αν βρεθούν εκτός πολιτικής θα είναι άνεργοι. Το θεσμικό πλαίσιο, βέβαια, που φτιάξαμε δεν βοηθάει για το τελευταίο, αλλά μπορούμε εμείς οι ψηφοφόροι να προσπαθήσουμε για μια ριζική ανανέωση του δυναμικού. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ευρείς ορίζοντες, φιλελεύθερους τολμητίες που δεν θα σύρονται πίσω από τις στιγμιαίες εκρήξεις της μάζας, που θα μας πουν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Και κυρίως, χρειαζόμαστε πολιτικούς που δεν θα σκιάζονται για το πολιτικό τους αύριο, επειδή θα έχουν μέλλον μπροστά τους και όχι παρελθόν πίσω τους.
Μόνον οι νέοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία να βοηθήσουν στο συμμάζεμα της χώρας…