Παντού σκουπίδια ανάμεσα στα ξερόχορτα. Διάσπαρτα, πρόχειρα παραπήγματα από νάιλον, χαρτόνια, ξύλα, υφάσματα. Ψυχή ζώσα. Μόνο όταν η κάμερα του ΒΒC πλησιάσει το άνοιγμα μιας καλύβας, διακρίνεται μέσα στην πηχτή σκιά κάτι σαν άνθρωπος. Επειτα κι άλλος… Ανακούρκουδα γύρω από τη φωτιά («Μαγειρεύετε; Για να δούμε τι βράζει εδώ;» ρωτά ο ρεπόρτερ και η απάντηση είναι «Νερό, μόνο νερό»), ανασαλεύουν ανήσυχα. Οι κάμερες δεν είναι ποτέ για καλό. Από τότε που «η Ζούγκλα», έτσι λέγεται ο καταυλισμός λαθρομεταναστών δίπλα στο λιμάνι του Καλέ, άρχισε να απασχολεί καθημερινά τα μέσα ενημέρωσης, ξεκίνησε η διαδικασία από τις γαλλικές αρχές για το «ξήλωμα» της «ντροπής». Δημιουργήθηκε πριν από 7 χρόνια, όταν οι γαλλικές αρχές έκλεισαν τη Σανγκάτ (Κέντρο Υποδοχής του Ερυθρού Σταυρού), για να πάψει το Καλέ να λειτουργεί ως «μαγνήτης» και για άλλους απελπισμένους. Μάταια… Σήμερα 1.500 άτομα, κυρίως Αφγανοί, Ιρακινοί και Αφρικανοί, ζουν στη «Ζούγκλα». Δυο φορές τη μέρα επιχειρούν να τρυπώσουν στην καρότσα κάποιου φορτηγού προς το Ντόβερ, την υποσχεθείσα Εδέμ. Αντ’ αυτού, πολλοί συλλαμβάνονται, κάποιοι δικάζονται, όλοι αφήνονται σύντομα ελεύθεροι. Επιστρέφουν όχι στην πατρίδα τους, αλλά στη «Ζούγκλα», στο κρύο, τη βροχή, το χιόνι, τις αρρώστιες – ένα πρόχειρο γεύμα τους προσφέρει το κράτος, που δεν θέλει να τους βοηθήσει αλλά και δεν μπορεί να τους αφήσει να πεθάνουν. «Είναι κόλαση, αν ήξερα ότι ήταν έτσι τα πράγματα δεν θα έφευγα από την πατρίδα» λέει ο Τζεμίλ, που ωστόσο παραμένει εκεί. Χρόνια του πήρε να φτάσει στο Καλέ, φθείροντας, με τις κακουχίες, τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς, τη σκουπιδοφαγία, την απομόνωση, τον φόβο, την ιδιότητα του ανθρώπου.
Η πολιτική είναι κοινή σε όλη την Ευρώπη. Καμία βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης όσων γλίτωσαν από τον πνιγμό, τα ηλεκτροφόρα καλώδια, τους ελέγχους και τώρα σαπίζουν στη βρωμιά, για να αποθαρρυνθούν οι επόμενοι. Κι όταν η κόλαση γίνει πολύκροτη είδηση, τότε ο καταυλισμός διαλύεται. Μέχρι να «ανακαλύψουν» οι ρεπόρτερ τις νέες «ζούγκλες» που θα ξεφυτρώσουν αλλού (οποιαδήποτε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου συμπτωματική· στη χώρα μας η νέα «Πάτρα» φέρει το όνομα Ηγουμενίτσα), θα έχει περάσει καιρός, θα έχει κερδηθεί χρόνος… Ή μήπως θα έχει χαθεί;
Διότι η λύση του προβλήματος είναι στην πηγή του. Αν η Δύση δεν αναθεωρήσει την επεκτατική στρατιωτική και τη ληστρική οικονομική πολιτική της προς τις τρίτες χώρες, δεν σταματήσει την κλοπή του φυσικού τους πλούτου, δεν βοηθήσει, η εισβολή των πεινασμένων δεν θα ανακοπεί. Κάθε χρόνο στα κράτη-μέλη της Ε.Ε., όπου ζουν 39 εκατ. νόμιμοι μετανάστες, εκδίδονται 2,2 εκατ. άδειες παραμονής, συλλαμβάνονται 500.000 και απελαύνονται 300.000. Μέσα στην τελευταία πενταετία περίπου 2 εκατ. νεοεισερχόμενοι αλλοδαποί ζήτησαν άσυλο στην Ε.Ε. Οι κλιματικές αλλαγές θα δημιουργήσουν 200 εκατ. πρόσφυγες – περίπου όσο η μισή Ευρώπη. Πόσο θα αντέξουν τα «τείχη» που θα υψωθούν;
Ομως το πνεύμα είναι ανυπεράσπιστο απέναντι στα μιάσματα που το προσβάλλουν, τα οποία εκπηγάζουν από το πιο σκοτεινό σημείο της ψυχής, την ακόρεστη τυφλή δίψα για κέρδος, την ξιπασιά, την εθελοτυφλία, την ανοησία – ούτε που βάζουμε κατά νου ότι και οι φτωχοί λαοί μπορούν να αξιώσουν τα ίδια με μας από τη ζωή και να επιχειρήσουν να τα αποκτήσουν πάση θυσία…