Αν ακούσω ή διαβάσω άλλη μια φορά τη λέξη debate, θα σαλτάρω, λένε αρκετοί, μισοαστεία – μισοσοβαρά. Με το debate («ντιμπέιτ», τηλεμαχία, τηλεοπτική αναμέτρηση, αν προτιμάτε), συμβαίνει περίπου ό,τι και με την ενσάρκωση του Κακού στον «Χάρι Πότερ», τον λόρδο Βόλντεμορτ, που και μόνο το άκουσμα του ονόματός του προκαλεί φρίκη, γι’ αυτό και τον αποκαλούν ο «Ξέρεις Ποιος». Φτάσαμε στο σημείο να προκαλεί πλήξη και μόνον η αναφορά της λέξης που αρχίζει από «ντ»!
Οι γραμμές αυτές γράφονται Δευτέρα, πριν από τις οχτώ το βράδυ και, επομένως, δεν γνωρίζω τι θα ακολουθήσει. Πριν καν αρχίσει, το debate έχει χιλιομαστιγωθεί, έχει ξεζουμιστεί, έχει καεί, έχει δεχτεί τόσα πυρά (δικαιολογημένα τα περισσότερα) όσα δεν έχουν δεχτεί τα προγράμματα και οι διακηρύξεις όλων των κομμάτων μαζί. Το να σνομπάρουμε και να επικρίνουμε αυτή τη διαδικασία δεν είναι μόνο του συρμού, αλλά είναι και ανώδυνο. Πολύ πιο δύσκολο είναι το να συσχετίσουμε την αναμενόμενη (μακάρι να διαψευστούμε!) πλήξη του debate με την κρίση και την ακαμψία της πολιτικής, με την αδυναμία των κομμάτων να μας πείσουν για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνειά τους, με την αποξένωση πολλών από την επίσημη ή τρέχουσα πολιτική.
Μερικές φορές, ιδίως όταν βλέπω στην τηλεόραση τους υποψήφιους βουλευτές, αναρωτιέμαι μήπως οι εκλογές αυτές γίνονται σε κάποια άλλη χώρα, στα «μακρινά νησιά» του τραγουδιού. Οσο ζωηρό είναι το ενδιαφέρον των καναλιών, άλλο τόσο αναιμικό είναι το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων, μολονότι όλοι κατανοούν την κρισιμότητα των καιρών.
Την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκαν στη Γαλλία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ αρκετά ντοκιμαντέρ και αφιερώματα με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από την κατάρρευση της Lehman Brothers. Π.χ., στις ΗΠΑ, στο σόου του Τζέι Λένο στο ΝΒC, καλεσμένος ήταν ο Μάικλ Μουρ που μίλησε για την κρίση και τραγούδησε δημόσια για πρώτη φορά (το «Τhe times they are-a-changing» του Μπομπ Ντίλαν με παρεφθαρμένους στίχους). Ωστόσο, στα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές των περισσότερων ελληνικών καναλιών, άλλο θέμα δέσποζε, το «ξέρετε ποιο». Και να αναλογιστεί κανείς ότι τα «δύο πολύ δύσκολα χρόνια» που έρχονται είναι η κύρια αιτία αυτών των πρόωρων εκλογών!
Γνωρίζουμε ότι ακόμα και αν κάποιο κανάλι πρόβαλλε μια ελληνική ή ξένη εκπομπή για την κρίση, ελάχιστοι θα την έβλεπαν. Οι τηλεθεατές/πολίτες έχουμε εκπαιδευτεί να προσέχουμε τα πυροτεχνήματα, τις μεγάλες σεναριακές ανατροπές, τις εκπλήξεις, τα σκηνικά εφέ και όχι τους οικονομικούς δείκτες και τα στοιχεία.
Ποιος ο λόγος να ξοδέψουμε χρόνο για να ανατρέξουμε στις τελευταίες 365 ημέρες που δεν άλλαξαν τον κόσμο, αλλά άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε το μέλλον μας σ’ αυτόν τον κόσμο; Εξάλλου, στο χθεσινό και το σημερινό «ξέρετε ποιο» θα έχουν υποβληθεί ή θα υποβληθούν σχετικές ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι, μέσα σε δύο λεπτά έκαστος, θα λύσουν κάθε απορία μας.