Ολόκληρη η χρονιά φέτος ήταν βροχερή και ιδιαίτερα ο Σεπτέμβριος. Επεσε αρκετό νερό σε όλη την Ελλάδα, τη διψασμένη από τα προηγούμενα χρόνια. Από το χωριό μου μου λένε ότι το δάσος δεν είχε ποτέ τόσο βαθύ και ζωηρό πράσινο χρώμα, ακόμη και τώρα το φθινόπωρο. Εκεί δεν έχουμε αειθαλή πεύκα, έχουμε βελανιδιές και αυτή την εποχή αρχίζουν να κοκκινίζουν οι κορυφές τους, σχηματίζοντας υπέροχες χρωματικές συνθέσεις με το εναπομένον πράσινο. Μου λένε επίσης ότι φέτος, με τον βροχερό καιρό θα έχουμε καλά και μεγάλα κάστανα. Ρώτησα τι λέει ο κόσμος για τις εκλογές και μου είπαν ότι δεν ασχολείται ή τουλάχιστον δεν εκφράζεται με ενθουσιασμό ή φανατισμό.
Το ζωηρό πράσινο το παρατηρώ και στη γειτονιά μου, την Πλάκα. Οχι μόνο στο Ζάππειο και στον Εθνικό Κήπο που λες και ανάρωσε από βαριά ασθένεια. Εκανα προχθές μια βόλτα στα ερειπωμένα Αναφιώτικα, στα ριζά του Ιερού Βράχου και ένιωσα κάτι από την ξεχασμένη και αρκετά μελαγχολική «ομορφιά των ερειπίων» που τόσο λάτρεψαν ο 18ος και 19ος αιώνας. Καθώς από τις ρωγμές τους ξεπετάγονται ασυγκράτητα, ζωντανά, χλόη, αγκάθια και θάμνοι. Αλλά και στις μικρές και μάλλον ταλαιπωρημένες πλατείες της Πλάκας, όπου στριμώχθηκαν τα λίγα δένδρα, κυρίως μουριές, το φθινόπωρο είναι περισσότερο θαλερό παρά ποτέ.
Τα κουρεία, όπως ξέρετε, από τους αρχαίους χρόνους συγκεντρώνουν τις περισσότερες και ζωηρότερες συζητήσεις, πολιτικές, ποδοσφαιρικές, φιλοσοφικές και άλλες. Οι δε κουρείς είναι οι καλύτερα ενημερωμένοι όχι μόνο για τη γειτονιά αλλά γενικότερα. Μετά την απόδραση ή την απόπειρα απόδρασης στα Αναφιώτικα κατέβηκα στο κουρείο της οδού Απόλλωνος για να κουρευτώ. Ρώτησα, λοιπόν τον κ. Γιώργο τι λέει ο κόσμος για τις εκλογές και μου απαντάει «τίποτα». Ποτέ δεν θυμάται τέτοια «βουβαμάρα». Οσοι είναι θυμωμένοι με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και είναι πολλοί, θα ψηφίσουν φυσικά ΠΑΣΟΚ, αλλά χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Αλλοτε είχε μεγάλες προσδοκίες και διαψεύσθηκαν. Τώρα εκφράζει τη δυσαρέσκεια ή και την οργή του, αλλά είναι επιφυλακτικός, δεν πιστεύει πια.
Σήμερα δεν θα παρακολουθήσω την τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών. Οπως θα καταλάβατε με ενοχλεί η λέξη «αρχηγός» και μάλιστα κληρονομικός. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Από ό,τι μπορεί κανείς να συμπεράνει (και το συμπεραίνουν πολλοί) από το παρασκήνιο που προκλήθηκε, μας καλούν να παρακολουθήσουμε μια, μάλλον κακοστημένη, τηλεοπτική παράσταση, όπου ο κάθε «αρχηγός» θα πει το ποιηματάκι του, το οποίο άλλωστε ξανακούσαμε. Οι προτάσεις και τα προγράμματα των δύο «κομμάτων εξουσίας» έχουν ήδη εκτεθεί και ομολογουμένως είναι διαφορετικά. Εκείνο όμως που κρίνεται και όπου συγκεντρώνονται όλες οι αμφιβολίες δεν είναι η λογική των προγραμμάτων αλλά η αξιοπιστία των «αρχηγών» και των κομμάτων τους. Οχι αν είναι σωστά και λογικά τα προγράμματά τους, αλλά αν οι «αρχηγοί» και τα κόμματά τους, ως εξουσία, είναι σε θέση να τα εφαρμόσουν. Η μέχρι τώρα εμπειρία μας είναι πικρή και απογοητευτική.