«Γεννιόμαστε μόνο μια φορά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναρχίσουμε μιαν άλλη ζωή με την εμπειρία της προηγούμενης. Βγαίνουμε από την παιδική ηλικία δίχως να ξέρουμε τι είναι η νεότητα, παντρευόμαστε δίχως να ξέρουμε τι πάει να πει να είσαι παντρεμένος, ακόμα κι όταν μπαίνουμε στα γηρατειά, δεν ξέρουμε πού πάμε: οι γέροι είναι παιδιά ανυποψίαστα για τα γηρατειά τους. Με την έννοια αυτή, η γη του ανθρώπου είναι ο πλανήτης της απειρίας».
Αυτό είναι το περιεχόμενο που δίδει ο Μ. Κούντερα στην «απειρία» όπως εξηγεί στις «Εξήντα πέντε λέξεις» του, στο δικό του λεξικό για τις έννοιες – κλειδιά που διατρέχουν τα μυθιστορήματά του.
Η κατάδυσή του στα άδυτα της απειρίας τού ενέπνευσε και τον τίτλο «Πλανήτης της Απειρίας» που, όπως ο ίδιος ομολογεί, ήταν ο αρχικός τίτλος για την «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι».
Ομως, εάν η ερμηνεία του Κούντερα για την «απειρία ως ιδιότητα της ανθρώπινης κατάστασης» μας γαληνεύει, προσφέροντας ένα προκαθορισμένο «συγγνώμη» για τα λάθη ζωής που προκαλεί η άγνοιά μας, σίγουρα δεν ενδείκνυται για να δικαιολογήσει τις μεγάλες παραλείψεις στην πολιτική ζωή, στη δημόσια διοίκηση και στο κράτος. Εκεί, ουδείς δικαιούται πια να υποκριθεί πως τάχα βρήκε μια terra incognita. Πολύ περισσότερο όταν και τα δύο κόμματα έχουν ήδη μια κυβερνητική προϊστορία συλλογικής και όχι μόνο ατομικής ευθύνης. Κι αυτό αφορά εξίσου τη Ν. Δ. -στην ακραία περίπτωση που κάνει την ανατροπή των δημοσκοπήσεων την τελευταία στιγμή- και το ΠΑΣΟΚ, που προχώρησε σε μερική ανανέωση των ψηφοδελτίων του (δίδοντας ευκαιρία για πρώτη φορά και σε κάποιους από τους ελάχιστους αψεγάδιαστους συνδικαλιστές που υπάρχουν, όπως ο κ. Γ. Κουτρουμάνης των ασφαλιστικών Ταμείων).
Αλλωστε, με τόσο πλούσια προϊστορία συνενοχής, η ανανέωση προσώπων δεν μπορεί να σταθεί ως άλλοθι «απειρίας» για να διατηρηθούν τα πάσης φύσεως φέουδα ρουσφετολογικών πρακτικών. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, ο ΟΑΕΔ. Το γεγονός ότι αποκαλύπτεται σήμερα από τη ΓΣΕΕ ένας παραδιοικητικός μηχανισμός προσλήψεων σε προγράμματα stage σημαίνει ότι όλο το σύστημα στο εσωτερικό του Οργανισμού, μηδέ εξαιρουμένων και των μπλε, πράσινων και κόκκινων συνδικαλιστών, έβλεπε και δεν μιλούσε. Κι επειδή το σενάριο της επόμενης ημέρας θα είναι πολύ σκληρό για την απασχόληση -αν κρίνουμε και από τους 800 μετέωρους εργαζομένους της Ασπίδος- αυτοί που θα αναλάβουν την τύχη του ΟΑΕΔ πρέπει να ξέρουν ότι μόνο η διάλυση και η επανασύστασή του, μόνο ο θάνατος ενός πελατειακού μηχανισμού μπορεί να οδηγήσει στην ανάσταση ενός αποτελεσματικού μηχανισμού στην αγορά εργασίας. Η επίκληση του «Πλανήτη της Απειρίας», απλώς, δεν έχει καμία θέση. Διότι όλοι γνωρίζουμε και γνωριζόμαστε.